• Back

Immortality of the soul....

The teaching of the immortality of the soul is not accepted by many people because they compare it to earthly transience. In their opinion nothing on earth is permanent, everything passes away, and hence they believe that they are no exception to this natural law. The earthly body decays indeed, that is, it seemingly disintegrates and passes away. But the human being does not consider that the apparent disappearance is only the means of transition into a new form. On reflection he will have to conclude that everything earthly serves some purpose, and he will observe that even the most insignificant creations are somehow related to one another and therefore not without purpose.

When such a work of creation fades away numerous other creations absorb the remainder of the first, which thus serves them and continues to live on in the new creations. He only has to seriously observe an outer transformation and he would have to admit that the inner life cannot vanish either. And he should at least grant the human being this inner life too.... he has to make it clear to himself that the human soul, the emotional life, cannot be discontinued arbitrarily.... that this emotional life is the essential significance of every embodiment. The outer form is of no use unless the inner core is acknowledged by humanity.

De onsterfelijkheid van de ziel (1)

De leer van de onsterfelijkheid van de ziel is voor veel mensen onaannemelijk, omdat ze de maatstaf leggen bij het aards vergankelijke. Er bestaat op aarde niets wat blijft bestaan, alles bestaat slechts tijdelijk volgens de mening van deze mensen. Met andere woorden, ze geloven op deze natuurwet geen uitzondering te vormen. Het aardse lichaam zal weliswaar evengoed aftakelen, dat wil zeggen het wordt schijnbaar opgelost en vergaat, de mens overweegt echter niet, dat het schijnbare vergaan alleen maar het middel is om een nieuwe vorm te krijgen. Bij enig nadenken zal hij moeten inzien dat al het aardse voor een of ander doel dient en hij zal constateren dat zelfs de meest nietige scheppingen in een zekere samenhang met elkaar staan en dus niet doelloos zijn.

Vergaat er nu zo'n scheppingswerk, dan nemen weer talrijke andere scheppingen de overblijfselen van het eerste in zich op en is het deze van dienst en leeft het in de nieuwe scheppingen verder. Hij hoeft alleen serieus een uiterlijke verandering te aanschouwen, dan moet hij ook toegeven, dat het innerlijke leven niet kan vergaan. En dit innerlijke leven moet hij op z'n minst ook de mens toewijzen, het moet hem duidelijk worden, dat de ziel van de mens - het gevoelsleven - niet naar eigen goeddunken is te beëindigen, dat dit gevoelsleven de eigenlijke zin van elke belichaming is. De uiterlijke vorm dient tot niets als door de mensheid de innerlijke kern niet wordt onderkend.

Amen