• Terug

Het overbruggen van de kloof tussen de mens en God

De kloof tussen de mens en God is net zolang onoverbrugbaar, zolang deze mens geen aanstalten maakt om dichter bij Hem te komen. Die afstand kan niet verminderd worden, als de mens zich hier niet van bewust is. Hij voelt zich noch met God verbonden, noch veraf van Hem staand, omdat hij de verbinding tussen de Schepper en Zijn schepselen niet beseft. En bijgevolg doet hij ook niets om een toestand te veranderen, die tegenwerkend aan God is. Hij ervaart geen scheiding van God, omdat hij meent niet oorspronkelijk met Hem verbonden te zijn geweest.

En deze onwetende toestand is zo buitengewoon nadelig voor de ziel van de mens. Dan streeft ze er niet naar om deze toestand te ontvluchten, maar ze voelt zich hier goed bij. En de kloof wordt niet minder, maar wordt eerder nog breder, omdat de mens, die zich niet met God verbonden voelt, ook geen leven in liefde leidt en daarom niet tot kennis komt. En elke verwijzing wijst hij af. Hij lacht er om en drijft er de spot mee en doet niet het minste om de kloof te overbruggen.

En daarom kan de mens nauwelijks redding gebracht worden, want goddelijke woorden door de mond van een mens gesproken, wijzen ze af. Ze schenken geen aandacht aan de gebeurtenissen rondom hen en geven er ook niet de betekenis aan, die deze hebben. Bijgevolg blijven ze achter in hun geestelijke ontwikkeling. Want onvermijdelijk moet God met Zijn kracht in hen werkzaam worden, maar dit is geheel uitgesloten, waar de wil en het verlangen naar God geen brug naar Hem bouwen.

Deze mensen zullen het aardse leven wel afleggen, maar niet op geestelijke successen kunnen bogen, want hun leven wordt volledig gescheiden van God afgelegd, is naar de wereld toegekeerd en zonder enig geestelijk streven. En aan het einde van hun aardse leven zijn ze nog net zo ver van God verwijderd, als ze aan het begin van hun belichaming als mens waren.

God probeert deze toestand op te heffen, doordat Hij Zich schijnbaar volledig isoleert. Dat wil zeggen dat Hij de mensen in hun zelfgekozen duisternis laat en Hij uit zich net zo lang niet, totdat ze een teken van Hem verwachten als bewijs van Zijn bestaan. En dan stuurt Hij hun dit teken, maar op een manier die hen weinig tevredenstelt. Hij laat de mensen Zijn macht zien, maar verder laat Hij hen onaangeroerd, om hun vrije wil niet te beperken. En de mens moet proberen om zich met die macht te verbinden, die hij niet wilde erkennen. Pas dan slaat hij een brug over de kloof en pas dan kan God Zichzelf aan hem te kennen geven, hem kracht en genade geven en hem helpen opwaarts te gaan.

Amen

Pontificare la voragine fra l’uomo e Dio

La voragine fra l’uomo e Dio è insuperabile finché esso stesso non fa nulla per avvicinarsi a Lui. La distanza non può essere diminuita se l’uomo non se ne rende conto. Ma non si sente né unito con Dio, né stando lontano da Lui, perché non riconosce il collegamento del Creatore con le Sue creature e di conseguenza non fa nemmeno nulla per cambiare uno stato che è contro Dio. Non percepisce nessuna separazione da Dio, perché non si crede primordialmente unito con Lui. E questo stato ignaro è così oltremodo svantaggioso per l’anima dell’uomo! Perché non aspira a sfuggirgli, ma vi si sente bene. E la voragine non diminuisce, ma s’ingrandisce piuttosto ancora, perché l’uomo che non si sente unito con Dio, non conduce nemmeno una vita d’amore e perciò non giunge al sapere. E rifiuta tutte le indicazioni, le deride e schernisce e non fa la minima cosa per pontificare la voragine. Perciò a quegli uomini difficilmente può essere portata la salvezza, perché rifiutano delle Parole divine pronunciate dalla bocca d’uomo; non badano all’avvenimento intorno a sè oppure non gli attribuiscono l’importanza che ha; di conseguenza rimangono indietro nel loro sviluppo spirituale, perché Dio deve inevitabilmente agire in loro con la Sua Forza, ma questo è del tutto escluso, dove la volontà ed il desiderio per Dio non formano un ponte verso Lui. Questi uomini percorreranno bensì la vita terrena, ma non potranno mostrare nessun successo spirituale, perché la loro vita è totalmente separata da Dio, rivolta al mondo e senza qualsiasi tendere spirituale. Ed alla fine della loro vita sono ancora precisamente così lontani da Dio come lo erano all’inizio della loro incorporazione sulla Terra come uomo. Dio cerca di sospendere questo stato mentre Egli Si isola del tutto apparentemente, cioè lascia gli uomini nella loro oscurità scelta da loro e non Si manifesta, finché non aspettano da Lui un Segno come dimostrazione della Sua Esistenza. Ed allora Egli manda loro questo Segno, ma in un modo che li soddisfa poco. Egli dimostra agli uomini la Sua Potenza, ma li lascia intoccati per non limitare la loro libera volontà. E l’uomo deve cercare di unirsi con la Potenza la Quale non voleva riconoscere. Solo allora egli fa un ponte sulla voragine e soltanto allora Dio Stesso Si può mostrare a lui, trasmettergli Forza e Grazia ed aiutarlo alla risalita.

Amen