• Terug

Het berouw van de ziel in het hiernamaals

Voor de ziel in het hiernamaals is het bewustzijn zelf schuld te hebben aan haar situatie en van elke mogelijkheid beroofd te zijn uit eigen kracht haar toestand te veranderen een vreselijke last. Maar dit bewustzijn heeft ze pas dan wanneer zich in haar het verlangen voordoet, voor verbetering te zorgen. Tevoren is ze apathisch, doet geen moeite opwaarts of naar beneden te gaan, voelt alleen maar een kwelling zonder weerga en is volledig willoos, tot er zich voor haar, door hulp van lichtwezens die haar in vermomming naderen, weer een mogelijkheid voordoet met andere zielen samen te komen, en nu in haar de drang ontwaakt, in een andere omgeving te komen in het geloof dan ook aan de toestand vol van kwelling ontsnapt te zijn. En nu wordt het haar pas duidelijk, dat ze datgene moet inhalen, wat ze op aarde verzuimde, dat ze werkzaam moet zijn in liefde.

En nu ziet ze ook haar nutteloos leven op aarde in en de spijt over de vele onbenutte gelegenheden is buitengewoon groot. Bij goede wil zal ze spoedig een verbetering bemerken, want zodra ze berouw voelt, benut ze ook elke gelegenheid in liefde bezig te zijn tegenover de noodlijdende zielen, want een ziel die verhard is, keert zich meer naar beneden en voelt ook nooit berouw over haar eigen schuld, omdat zo'n ziel door beïnvloeding van kwade krachten nooit haar onrecht in kan zien en bijgevolg ook geen spijt voelt. Pas het besef van haar schuld is in staat de ziel in het streven opwaarts te gaan, aan te zetten. En dan begint ook het werkzaam zijn in liefde, dat haar kracht toevoert om op te klimmen.

Het bewustzijn van haar schuld is steeds het gevolg van medelijden met die zielen die net als zij, een toestand vol kwelling hebben te verdragen, en deze opwelling levert de ziel al de hulp op van de lichtwezens, die nu niet meer aflaten, tot ze de weg omhoog heeft gevonden en is opgegaan. En hoe verder de ziel in het inzicht vordert, des te vlijtiger komt ze, het in liefde werkzaam zijn in het hiernamaals na en biedt al diegenen hulp die nog lager staan dan zij, omdat ze hun kwellingen kent en ze graag zou willen helpen die voor hen te verminderern.

En dit bezig zijn in liefde laat nu de eigen wroeging zwakker worden, en ze heeft nu toch de mogelijkheid rijper te worden, en ofschoon ze ook nooit de hoogste graad kan bereiken, het kindschap GOD's, dat alleen door een leven in liefde op aarde kan worden verworven, is ze toch gelukzalig in het bewustzijn, GOD, DIE ze nu boven alles liefheeft, te kunnen dienen tot in alle eeuwigheid.

Amen

Arrepentimiento del alma en el más allá...

La conciencia de que tiene la culpa de su situación y que está privada de toda oportunidad de cambiar su estado por sí misma es extremadamente estresante para el alma en el más allá. Pero solo tiene esta conciencia cuando siente el deseo de una mejoría para sí. Antes de eso, ella es apática, no se esfuerza ni hacia arriba ni hacia abajo, solo siente un tormento sin igual y está completamente sin voluntad hasta que, a través de la ayuda de seres de luz que se acercan a ella disfrazados, se le ofrece nuevamente la oportunidad de encontrarse con otras almas, y ahora se despierta en ella el impulso de entrar en un entorno diferente, en la creencia, entonces también haber podido escapar del estado doloroso.

Y recién ahora le queda claro que tiene que recuperar algo de lo que se descuidó en la tierra, que tiene que obrar en amor, y ahora ella también reconoce su ociosidad en la tierra, y el remordimientos por las muchas oportunidades no aprovechadas es extremadamente profundo. Con buena voluntad pronto sentirá una mejoría, porque en cuanto siente remordimiento, aprovecha también todas las oportunidades para actuar amorosamente con las almas necesitadas, porque un alma endurecida se dirige más hacia abajo y nunca y tampoco siente demasiado remordimiento por su propia culpa, porque tal alma nunca puede ver su error por la influencia de las fuerzas del mal y, por lo tanto, tampoco siente remordimiento. Sólo el reconocimiento de su culpa puede estimular al alma a esforzarse hacia arriba. Y entonces comienza también la obra del amor, que le da fuerza para el acenso.

La conciencia de su culpa es siempre la consecuencia de la compasión por las almas, que como ellas tienen que soportar un estado agonía, y este impulso ya le gana al alma la ayuda de los seres de luz, que ahora no cejan hasta haber encontrado y entrado en camino hasta arriba. Y cuanto más progresa el alma en el reconocimiento, más diligentemente cumple la actividad de amor en el más allá y presta ayuda a todos los que están todavía debajo de ella, porque sabe de sus tormentos y quiere ayudarles a disminuirlos. Y esta actividad de amor deja que el propio remordimiento se debilite ahora, porque ahora todavía tiene la posibilidad de poder madurar y aunque nunca llegue al grado más alto, la filiación de Dios, que solo puede ser adquirido a través de una vida de amor en la tierra, por eso es feliz de poder servir a Dios, a Quien ahora ama sobre todas las cosas, por toda la eternidad...

amén