• Back

VJERA U NASTAVAK ŽIVOTA DUŠE....

Izvjesnost o tome da postoji život nakon smrti tijela, pomaže ljudima da zemaljsku patnju puno lakše podnose, jer oni tada zemaljski život smatraju samo kao pripremu za ulazak u blaženost, u stvarni život u duhovnom kraljevstvu. Njima zemaljski život ne predstavlja ono najviše tj. krajnji domet, i stoga oni niti ne pridaju nesrecama i patnji tako veliki znacaj, a isto tako zemaljska dobra i cari slabo cijene, pošto znaju da su oni prolazni. Život duše nakon smrti za njih je radosna misao, a i sama smrt gubi na užasu, pošto se oni nje ne plaše, nego je smatraju samo ulazom u duhovni život.

Stoga je onaj covjek koji na Zemlji živi u vjeri u nastavak života duše, u svakom smislu u prednosti u odnosu na onoga koji nijece besmrtnost duše. Potonji se trude zemaljski život iskoristiti u zemaljskom smislu, i teže samo tome da dugo i dobro žive na ovoj Zemlji, pošto smatraju da im je smrcu njihovog tijela došao kraj. No uvjerenu vjeru u daljnji život duše covjek može zadobiti jedino putem vlastitog promišljanja, ona mu ne može biti prenesena od strane drugih ljudi, covjek može jedino biti potaknut na razmišljanje, a on sam mora doci do zakljucka da Božja djela stvaranja moraju biti trajna, inace je Stvoritelj stvorio nepotpuno djelo.

No sve što covjek promatra, opet je jedno djelo stvaranja u savršenom obliku kao vec postojeca djela stvaranja, dakle na tome se može zamijetiti neprestani uspon [[ (dosl. uzlazna kretnja) ]], koji sa covjekom ne može prestati, nego se nastavlja u duhovnom kraljevstvu. No to covjeku ne može biti dokazano, ako ne uvaži kao dokaz svoj osjecaj koji rad[[ (osn) ]]ije prihvaca pomisao o daljnjem životu nakon smrti nego pomisao na potpuni kraj sa završetkom zemaljskog života....

Dakle covjek mora vjerovati ono što mu ne može biti dokazano.... i pored toga može u to imati unutarnje uvjerenje, koje cini da tad bez dvojbe živi savjesno. Jer covjek sa vjerom u daljnji život nakon smrti skroz ce drugacije urediti svoj zemaljski život nego covjek bez vjere u to, pošto za svrhu zemaljskog života smatra duševni uspon, pošto za cilj priznaje stanje duševne zrelosti, što je i preduvjet za blaženi život nakon smrti. On dakle više obraca pažnju na dušu, dok se covjek bez te vjere samo trudi održati tjelesni život i teži jedino zemaljskim ciljevima. Njega dotice sve što se tice tijela, bilo to radost ili tuga, jer on za to ne pronalazi ravnotežu u svom duševnom životu .

On je doduše osjecajno i misaono isto tako u sferama koje se nalaze izvan zemaljskoga, no nije svjestan toga da je to potraga duše, kojoj sami zemaljski ciljevi nisu dovoljni. No uvijek ce želje tijela prevladavati i vracati dušu iz tih sfera, a i uspijevati ce mu, sve dok se vjera u nastavatk života u njemu ne probudi i ona onda željama tijela pruži otpor. Muka nadolazeceg doba ce biti stoga puno podnošljivija za ljude koji cvrsto vjeruju u besmrtnost, dok ce ove druge hvatati ocajanje, pošto ce smatrati da im je došao kraj njihovog vremena i spoznaja toga u njima pobuduje paralizirajuci užas.

Jer vjera ce uvijek biti izvor utjehe i snage, vjera nikada nece deprimirati, nego dizati, vjera nece biti slabost volje, nego jakost volje i takoder ce prouzrociti snažnu volju. Volja nije ništa ljudsko, nego nešto Božansko, pa i pored toga što nevjernik pokušava to omalovažiti.... Njemu nedostaje snaga, koja struji iz jake vjere. I stoga bi se prije svega trebalo boriti i zauzimati oko ove vjere, jer jednom kad se covjek smatra besmrtnim, on onda i radi na spasenju duše, i ne zadovoljava se uspjesima zemaljskog života.

No u neprolaznost njegove duše ga je moguce uvjeriti tek onda kad se aktivira u nesebicnoj Ljubavi.... inace prevladava samoljublje koje ce vjeru u daljnji život nakon smrti uvjek odbijati, jer je duša svjesna svog nedostatnog stanja i stoga se prije boji eventualnog daljnjeg života. I stoga uvijek i uvijek iznova treba biti prvo propovijedana Ljubav, kako bi se razmišljanje covjeka preobrazilo, tako da se onda približi ispravnoj vjeri, kako bi zemaljski život naucio prepoznati kao prolaznu stanicu i kako bi svjesno težio savršenstvu, da bi u onostrani život zakoracio u stanju koje bi mu osiguralo vjecni život.

AMEN

Creer en la supervivencia del alma....

La certeza de que hay una vida después de la muerte del cuerpo, deja aguantar al hombre mucho mejor el sufrimiento terrestre, porque contemplan ahora sus vidas terrestres solo como una etapa preliminar a la bendición a la vida auténtica en el reino espiritual. Para ellos la vida terrestre ya no significa lo más importante y por esto no dan tanta importancia a las atrocidades y el sufrimiento, igualmente reducen el valor de los bienes terrestres y de las alegrías del mundo, porque saben que se desvanecen. La vida después de la muerte para ellos es un pensamiento encantador, y también la muerte en sí misma pierde su tormento, porque no la temen, sino que la contemplan como entrada al reino espiritual. Por esto un hombre que se mueve por la tierra en la creencia en una supervivencia del alma , conlleva de cualquier manera una ventaja frente aquellos que niegan la supervivencia del alma. Los últimos buscan valorar la vida en la tierra solo en su sentido terrenal, y anhelan vivir bien y largo en esta tierra, porque se ven perdidos con la muerte de sus cuerpos. La creencia convencida de una supervivencia del alma el hombre solo lo puede ganar a través del propio pensamiento, no se lo puede pasar a través de semejantes, sino el hombre puede ser activado a pensar, y puede llegar el mismo a la conclusión que las creaciones de Dios tienen que tener sustancia duraderas, sino el creador hubiera realizado obras insuficientes. Pero todo lo que contempla el hombre es una obra de creación de forma más perfecta que la anterior, se ve un avance hacia arriba que naturalmente no puede terminar con el hombre, sino sigue en el reino del más allá. Pero no se puede aprobar al hombre si no permite como prueba a sus propios sentimientos, los cuales admiten con mucha alegría la supervivencia después de la muerte que la idea de un final terminante con el fin de la vida terrestre.... Entonces el hombre tiene que creer lo que no se le puede comprobar.... y a pesar puede tener la convicción interna que le dejan vivir conscientemente sin dudas. Porque un hombre con la fe en una supervivencia después de la muerte vive una vida terrestre muy distinta que un hombre sin creencia en esto, porque ve como propósito de la vida terrestre un desarrollo ascendente del alma hacia arriba, porque reconoce como meta a un estado de la maduración del alma que es requisito para una vida bendita después de la muerte. Contempla mucho más a su alma mientras el hombre sin creencia solo contempla a su vida corporal y sus éxitos terrestres. Se deja tocar lo que se refiere al cuerpo, alegrías o sufrimiento, porque no encuentra el equilibrio para esto en su vida del alma. En sus sentimientos y pensamientos si que se encuentra en esferas que se encuentran fuera de lo terrestre, pero no son conscientes que es la búsqueda del alma que no se conforma con los retos terrestres. Pero siempre el anhelo del cuerpo tiene más peso y recoge el alma de aquellas esferas, y le sale bien antes no se ha despertado en él la creencia en una superviviencia y puede oponer resistencia a los anhelos del cuerpo. La miseria de los tiempos aproximados se podrá aguantar mucho más fácil para los hombres que están metidos en una creencia firme, mientras a los demás se apoderará la desesperación, porque verán a su final y el saber sobre esto les causa un horror paralizante. Porque la fe siempre será un consuelo y energizante, la creencia nunca les aplasta sino levantarlos, la creencia jamás va a ser la debilidad de la voluntad, sino el fortalecimiento de la voluntad y causar igualmente una voluntad fuerte. La creencia no es nada humano, sino algo divino, aunque el incrédulo se intenta reírse de ello con desprecio.... Les falta la fuerza que sale de la creencia. Es la razón por la cual se debe esforzar primeramente, porque a partir del momento en el cual el hombre se siente inmortal, trabaja por su bien espiritual y sus éxitos en la vida terrestre no le son suficientes. La inmortalidad de su alma se le puede hacer creíble cuando lleva una vida llena de amor sin egoísmo.... sino el amor egoísta predomina y va a rechazar siempre una supervivencia después de la muerte, porque el alma es consciente de su estado insuficiente y por esto teme más bien a una vida seguida. Y por esto se tiene que predicar una y otra vez el amor para que el pensamiento del hombre cambie y se acerca a la creencia auténtica, para que vea la tierra solo como una estación pasadera y para que busque conscientemente perfeccionarse para poder entrar a la vida del más allá en un estado que le asegura öla vida eterna....

amén