• Back

Sparks of light lure souls out of darkness....

My love is also meant for the souls in darkness, and I constantly try to have an effect on them, to soothe their thoughts and again and again turn them towards Me, because also in the deep the cross occasionally shines, but is only perceived by those whose senses are already soothed, who are in lethargy of spirit, who therefore also feel touched by the cross of Christ, indeed also only so far that they are not forced to take a stand.... Only the cross will be a sign for them, which they remember, and according to the impression of it their state can change. As soon as a soul falls into this lethargic state there is also the hope for it that it will finally come to its senses and want to leave the place which was its abode for a long time.... that it longs for a change, for a ray of light which may break through the darkness.... And then it is also again and again illuminated by sparks of light, it feels these sparks of light as invitation to follow them, and so slowly comes up, it gets into a circle of seeking souls, which all follow the light, where now also such is carried to them.... They are called upon to help and also do not refuse such because finally a work is assigned to them, which they gladly comply with. But now they also feel help themselves through this help; they feel the power of love, which they turn towards those seeking help, and at the same time they also receive instructions why they themselves can feel that feeling, and therefore they are stimulated to constant help, to thereby also find own help in their trouble. And it is certainly the fewest who return to their old surroundings, who then just did not yet have the earnest will to reach up out of the deep. But once the cross has become visible to these souls then it will not be difficult to also point out to them the importance of that what both the light beings, which dwell unrecognized among them, as well as man can do through the preaching of the gospel to these souls and they are also heard by them, for their resistance is broken, they can only still sink back into the old lethargy, but to rise up from it again and again when it is necessary to help those who are still worse off and thus all these souls help themselves when the will is willing to help. It is always only the beginning very difficult to get the souls to turn their thoughts not only towards themselves, that they are caused to lend a hand themselves.... but when this is achieved, then every soul rises unceasingly upwards, because with the help given to it by Me also its power rises, and it then cannot help but want to help.... And so the releasing from the deep alone is the most difficult work, but which strongly supports every intercession for such souls, so that more and more souls calm down, that their state is no longer an eternal fight, that the soul separates itself from its surroundings and slowly thinks of itself. Because no man on earth makes intercession for these souls in vain. And the souls also notice that help is given to them from one side, and they do not defend themselves against it, and therefore it also detaches itself more and more from its surroundings, until it then follows the sparks of light, which lead it out. Only rarely does a soul ask for help again, and that only when it is not prepared to help, that it therefore also does not feel the power, which it receives through it itself. Then it certainly takes a considerable time until it nevertheless changes its will and again makes the attempt to ascend out of the deep. These souls are in no way abandoned, they merely prolong their stay in the abyss through their resistance, which can nevertheless be broken precisely through intercession in love. And if only every man would remember such an unhappy spirit in love, then all would already be redeemed, because love is the strongest power, which no being can permanently resist. But how many men on earth think of also giving their intercession to those who are unhappy in the true sense of the word, who therefore can only be redeemed through love? But again and again also light beings descend and present their situation to them, asking them to follow them, because everywhere there are places where they can be helped further, if only the being once has given up resistance. Because My constant care is meant for those souls so that they are not banished again into matter. And that is why exactly before the end of a redemption period a great redeemer work starts, both on earth, as well as in the kingdom on the other side, to help as many souls as possible up out of the deep, so that they do not need to walk the course over earth again, and every soul, which just has the smallest little love spark in it, will be rescued....

Amen

Lichtvonken lokken de zielen uit de duisternis naar buiten

Ook de zielen in de duisternis geldt Mijn liefde. En ik tracht voortdurend op deze in te werken, hun gedachten te kalmeren en steeds weer op Mij te richten. Want ook in de diepte licht soms het kruis op. Dit wordt echter alleen door diegenen opgemerkt, wier instelling reeds bedaard is, die zich in een lethargie van geest bevinden, die zich dan ook door het kruis van Christus geraakt voelen, weliswaar ook slechts in zoverre dat ze niet gedwongen zijn een standpunt in te nemen.

Alleen zal het kruis voor hen een teken zijn dat ze zich herinneren, en al naar gelang de indruk daarvan kan hun toestand veranderen. Zodra een ziel in deze lethargische toestand geraakt, bestaat ook voor deze de hoop, dat ze zich uiteindelijk bezint en graag het oord wil verlaten, dat een lange tijd haar verblijfplaats was. Dat ze vurig verlangt naar een verandering, naar een teken van licht, dat het donker vermag te doorbreken. En dan wordt ze ook steeds weer door lichtvonken aangestraald. Ze voelt deze lichtvonken als uitnodiging deze te volgen en gaat zo langzaam opwaarts. Ze komt in een kring van zoekende zielen terecht, die allemaal het licht navolgen, waar dit nu ook aan hen overgebracht wordt.

Ze worden ertoe aangespoord hulp te verlenen en zullen dit ook niet afwijzen, daar hun eindelijk een werkzaamheid toegewezen wordt, die ze graag vervullen. Maar door deze hulpverlening bespeuren ze nu zelf ook hulp. Ze voelen de kracht van de liefde die ze aan hulpbehoevenden schenken en tegelijkertijd ontvangen ze ook onderricht, om welke reden ze zelf dat gevoel gewaar kunnen worden. En aldus worden ze tot voortdurende hulpverlening aangespoord om daardoor ook voor zichzelf hulp te vinden in hun nood.

En het zijn wel zeer weinige, die weer in hun oude omgeving terugkeren, die dan bepaald nog niet de ernstige wil hadden uit de diepte opwaarts te gaan en de hoogte te bereiken. Is echter voor deze zielen eenmaal het kruis zichtbaar geworden, dan zal het niet moeilijk zijn om hen ook op de betekenis daarvan te wijzen, wat zowel de lichtwezens – die onopgemerkt onder hen vertoeven – alsook de mens door het prediken van het evangelie voor deze zielen kunnen doen. En ze worden door deze ook aangehoord, want hun weerstand is gebroken. Ze kunnen alleen nog in hun oude lethargie terugzinken, om zich echter steeds weer daaruit te verheffen, wanneer het erom gaat, hulp te verlenen aan degenen, die er nog slechter aan toe zijn. En zo helpen dus al deze zielen zichzelf, wanneer de wil om te helpen aanwezig is.

Alleen in het begin is het altijd erg zwaar om de zielen ertoe aan te zetten dat ze hun gedachten niet alleen op zichzelf richten, dat ze ertoe gebracht worden zelf mee te helpen. Wanneer dit echter bereikt is, dan stijgt elke ziel onafgebroken opwaarts. Want met de door Mij aan haar verleende hulp neemt ook haar kracht toe en ze kan dan niet anders dan willen helpen.

En daarom is alleen het losmaken uit de diepte het moeilijkste werk. Elke voorbede voor zulke zielen echter biedt hierbij sterke ondersteuning, zodat er steeds meer zielen tot rust komen, zodat hun toestand niet meer een eeuwige strijd is, zodat de ziel zich afzondert van haar omgeving en langzaam tot zelfbezinning komt. Want van geen mens op aarde is de voorbede voor deze zielen tevergeefs. En de zielen merken ook, dat hun van een bepaalde zijde hulp geboden wordt, en ze verzetten zich daar niet tegen. En op die manier bevrijdt ze zich meer en meer uit haar omgeving, tot ze dan de lichtvonken volgt, die haar eruit leiden.

Slechts zelden verlangt een ziel weer terug, en dat alleen, wanneer ze niet bereid is hulp te verlenen, zodat ze dus ook niet de kracht bespeurt die ze zelf daardoor ontvangt. Dan duurt het nog wel een geruime tijd, tot ze toch haar wil verandert en weer een poging doet, uit de diepte te verrijzen. Op geen enkele wijze worden deze zielen in de steek gelaten, alleen verlengen ze zelf hun oponthoud in de diepte door hun weerspannigheid, die echter toch gebroken kan worden, juist door liefdevolle voorbede.

En zou ieder mens maar één van zulke ongelukkige geesten in liefde gedenken, dan waren alle reeds verlost, omdat de liefde de sterkste kracht is, die geen wezen voortdurend kan weerstaan. Maar hoeveel mensen op de aarde denken eraan, hun voorbede ook te schenken aan degenen die in de ware zin van het woord ongelukkig zijn, die dus alleen door de liefde verlost kunnen worden?

Maar steeds weer dalen ook lichtwezens af en houden hen hun situatie voor ogen. En ze nodigen deze uit hen te volgen, want overal zijn er oorden waar ze verder geholpen kunnen worden, wanneer het wezen maar eenmaal de weerstand opgegeven heeft. Want Mijn voortdurende zorg gaat uit naar deze zielen, opdat ze niet weer in de materie verbannen worden. En daarom begint er juist voor het einde van een verlossingsperiode en groot werk van verlossing, zowel op de aarde, alsook in het rijk aan gene zijde, om zoveel mogelijk zielen uit de diepte te verheffen, opdat ze niet nog een keer de gang over de aarde hoeven te gaan. En elke ziel die maar het geringste vonkje van liefde in zich heeft, zal gered worden.

Amen