• Back

Other translations:

Frequent question: Why did the God of love let a human being suffer so?....

You humans could not imagine the result of your original sin had you not been redeemed.... I keep telling you that you are only able to grasp limited concepts, whereas the consequence of the original sin would have been limitless because My laws cannot ever be revoked.... And a sin committed against Me which was as immense and as grave as the apostasy from Me against better knowledge had, in accordance with divine justice, to result in equally appalling consequences, which for these beings entailed eternal wretchedness.... a state of eternal torments and darkness....

Thus innumerable beings would have had to expect this state because My righteousness could not simply cancel an unredeemed guilt. But these beings were unable to make

Amends themselves, for it was not just a question of the beings enduring a certain amount of punishment and thereby the guilt of sin being redeemed.... the point was that the beings had sinned against Love Itself and that the atonement of guilt could therefore only be a deed of love again....

The point was that the beings had to kindle their love within themselves, then recognise the enormity of their guilt and with heartfelt love call upon Me for forgiveness.... But the fallen beings were no longer able to do so for they were totally without love.... And they were just as incapable of settling this immeasurable guilt since they, being completely hardened, had lost their self-awareness and thus no conscious contact existed with Me anymore. Something that was created to be alive had died and was incapable of returning to Me by its own effort.

Due to My love, wisdom and strength I could indeed awaken these dead beings into a fragile life again.... but the immense original sin remained and kept the being infinitely far apart from Me, and until this guilt had been redeemed a complete return to Me was impossible. And then again, no fallen being was capable of this since they were completely without love.... I foresaw all this since eternity and still would have been unable to avoid the apostasy of the beings without removing their freedom of will.... But I also foresaw since eternity a path of return to Me for these fallen beings, and I designed a plan of return and implemented it....

And all beings who have remained with Me are taking part in the implementation of this eternal plan of Salvation, finding supreme happiness in doing so.... They are constantly permeated by My love and in full possession of light and strength.... And their love constantly impels them to assist the fallen spiritual substance which is taking the path through the works of creation that had emerged for the purpose of their return. Their love impels them to actively create and design the forms for the fallen spiritual substance which is taking the path through creation. And thus it attains the degree of maturity when it can make its own free decision again. And yet, its immense original sin is not and would eternally not be redeemed since the beings, having once voluntarily abandoned it, are without love. And for this reason a being of light offered Itself voluntarily to redeem this sin because it was full of love, and love will shoulder everything in order to please and help where it sees misery and suffering.

If you humans could evaluate the magnitude of the original sin you would also understand why the extent of suffering, which far surpassed human strength, had to be endured for the redemption of this sin.... which a 'human being' would never have been able to bear had love not given Him the strength, for love is strength, and only love endured the pain and suffering which the human being Jesus had voluntarily taken upon Himself.

He knew everything and thus He also knew that there was no hope for the fallen spirits ever to return to God and become happy if the sin was not redeemed.... He offered Himself as a being of light to achieve the act of Salvation, for as a being of light He was able to realise what awaited Him, but love was greater than the fate He was approaching as a human being.... For the being of light knew that It would be in constant contact with Me, and It also knew that I would constantly provide It with strength, because My fundamental nature is love and therefore I was present in the human being Jesus with My fundamental nature.... The 'human being' Jesus certainly accepted an unimaginable measure of suffering and pain, yet in view of the magnitude of untold beings' original sin such an excessive measure of suffering was necessary in order to satisfy My justice which could not be avoided.... or I would mercifully have erased the guilt for the sake of greater than great love.

The wretched state of the fallen beings was an eternal one without the act of the sacrifice of atonement.... Jesus' suffering, however, lasted a limited period of time and Jesus gladly offered the sacrifice to Me, because He thereby delivered the whole world from the original sin, even though every being determines the moment of its salvation itself through its will. Jesus has died on the cross on behalf of all people past, present and future, and His immeasurable suffering provided all fallen beings with forgiveness of their original sin. The path of return to Me has become passable by every single being, and due to His greater than great love people have been given the opportunity again to kindle love within themselves, so that they will change their nature and the unity can take place again, which would have been impossible without the redemption of the original sin....

Amen

Translator

Veel voorkomende vraag: Waarom liet de God van liefde een mens zo lijden?

U mensen zult u niet de uitwerking van uw oerzonde kunnen voorstellen, wanneer ze niet zou hebben kunnen worden uitgewist. Steeds weer zeg Ik het ook, dat u slechts in staat bent iets te begrijpen wat beperkt is, maar dat de uitwerking van zo'n oerzonde zonder beperking zou zijn, omdat mijn wetten eeuwig niet omver kunnen worden geworpen. En een zonde die tegen Mij werd begaan, die zo groot en zwaar was als de afval van Mij tegen beter weten in, moest volgens goddelijke gerechtigheid een net zo ontzettend gevolg hebben, die voor de wezens bestond uit een eeuwig onheil, uit een staat van eeuwige kwellingen en duisternis.

Dus ontelbare wezens zou deze toestand te wachten staan, omdat mijn gerechtigheid niet eenvoudigweg een schuld kon schrappen die niet verzoend was. Maar deze wezens waren zelf niet in staat hiervoor boete te doen, de schuld goed te maken, want het ging er niet alleen om dat die wezens een mate van straf ondergingen en daarmee de zondenschuld zou zijn uitgewist geweest, het ging er veeleer om dat deze wezens gezondigd hadden tegen de Liefde zelf en dat een zich reinigen van de schuld daarom weer alleen uit een werk van liefde kon bestaan.

Het ging erom dat die wezens de liefde in zich moesten laten ontbranden, ze dan de grootte van hun schuld moesten inzien en in innige liefde Mij moesten aanroepen om vergeving. Maar daartoe waren de gevallen wezens niet meer in staat, want ze waren geheel zonder enige liefde. En deze onmetelijke schuld aflossen konden ze evenmin, omdat ze, als volledig verhard, hun zelfbewustzijn hadden verloren en er dus geen bewuste verbinding meer met Mij bestond. Iets wat geschapen was om te leven had de dood gezocht en was niet in staat uit eigen kracht naar Mij terug te keren.

Nu kon Ik dit dode vanuit mijn liefde, wijsheid en kracht wel weer opwekken tot een geringe mate van leven, maar de oerzonde bleef bestaan, die het wezen eindeloos ver van Mij verwijderd hield. En voordat deze schuld teniet was gedaan, bestond er geen totale terugkeer naar Mij. En wederom was geen der gevallen wezens daartoe in staat, omdat ze geheel zonder liefde waren. Dit alles voorzag Ik sinds eeuwigheid en Ik zou toch niet de afval van de wezens van Mij hebben kunnen verhinderen, wilde Ik hen de vrijheid van wil niet afnemen. Maar Ik voorzag ook sinds eeuwigheid een weg waarover deze gevallen wezens naar Mij konden terugkeren en Ik ontwierp een plan om ze terug te voeren en realiseerde dit ook.

En aan de uitvoering van het heilsplan van eeuwigheid nemen alle bij Mij gebleven wezens deel, die daarin hun gelukzaligheid vinden. Deze zijn voortdurend door mijn liefde doorstraald en in het volledige bezit van licht en kracht. En hun liefde drijft hen onophoudelijk ertoe hulp te verlenen aan het gevallen geestelijke, dat door de met het doel van de terugvoering ontstane scheppingswerken heen gaat. Hun liefde spoort hen zelfs aan scheppend en vormend bezig te zijn, om vormen te creëren voor het gevallen geestelijke, dat de weg door de schepping gaat. En zo bereikt dit ook de graad van rijpheid, waarin het opnieuw vrij kan beslissen. En toch is de grote oerschuld van hen niet goed gemaakt en kan ook eeuwig niet worden goedgemaakt, omdat die wezens zonder liefde zijn, die ze eens vrijwillig weggaven. En daarom bood zich een lichtwezen aan om deze schuld vrijwillig te delgen, omdat het vol van liefde was en de liefde alles op zich neemt om gelukkig te maken en te helpen waar ze ellende en leed ziet.

Zou u mensen nu de grootte van de oerschuld kunnen overzien, dan zou u ook begrijpen waarom voor het teniet doen van die schuld een mate van lijden moest worden verdragen die ver boven de menselijke kracht uitging. Die ook nooit een mens zou hebben kunnen verdragen wanneer de liefde hem niet de kracht zou hebben geschonken, want de liefde is kracht en alleen de liefde verdroeg deze pijnen en smarten, dit lijden, dat de mens Jezus vrijwillig op zich had genomen.

Hij was van alles op de hoogte en dus ook van de hopeloosheid en wanhoop van het gevallene om ooit tot God en de gelukzaligheid terug te kunnen keren wanneer de schuld niet werd goedgemaakt. Hij bood zich als lichtgeest aan om het verlossingswerk te volbrengen, want als lichtwezen kon Hij in Zijn volle omvang beseffen wat Hem te wachten stond, maar de liefde was groter dan het lot dat Hij als mens tegemoet ging. Want het lichtwezen wist zich voortdurend met Mij verbonden en het wist ook dat het door Mij voortdurend van kracht zou worden voorzien, omdat liefde mijn oerwezen is en Ik dus met mijn oerwezen in de mens Jezus ben geweest. Wel droeg de "mens" Jezus een onvoorstelbare mate van lijden en smarten, maar tegenover de grootte van de oerschuld van de ontelbare wezens was zo'n overmaat van lijden nodig om voor mijn gerechtigheid genoegdoening te bieden waar niet omheen kon worden gegaan - Ik anders uit erbarmen de schuld zou hebben doorgestreept uit overgrote liefde.

De ongelukkige staat van de gevallen wezens was een eeuwigdurende toestand zonder de daad van het verzoeningsoffer. Maar al het lijden van Jezus was van tijdelijke aard en Jezus bood Mij dit offer gaarne aan, omdat Hij daarmee de hele wereld verloste van de oerschuld, ofschoon het tijdstip van zijn verlossing ieder wezen zelf bepaalt door zijn wil. Jezus is de dood aan het kruis gestorven voor alle mensen uit het verleden, de tegenwoordige tijd en de toekomst en Zijn onmetelijk lijden heeft alle gevallen wezens de vergeving van hun oerschuld opgeleverd. Ieder wezen kan nu de weg betreden die terugvoert naar Mij, door Zijn overgrote liefde is ook weer de mogelijkheid gegeven dat de mensen zelf de liefde in zich ontsteken, dat ze hun wezen veranderen en de vereniging met Mij kan plaatsvinden, die zonder de delging van de oerschuld onmogelijk was.

Amen

Translator