• Nazaj

NEVARNOST DA SE POSTANE MLAČEN.... NAZADOVANJE.... EKSTREMNA BORBA DUŠE....

Pot do popolnosti je dolga. Če se duša še naprej upira proti moči, ki želi njen propad in če pozna svoje izhodišče iz Boga, potem ona resnično ostaja v trdni zaščiti njenih duhovnih prijateljev, ki ji stojijo ob strani pripravljeni pomagati. Vendar pa mora njena težnja k popolnosti najti spodbudo znotraj nje same; njena volja, da bi postala popolna, mora na nek način ostati neprekinjeno dejavna. Vsako odstopanje od prave poti, vsako lenost in malomarnost je potrebno nadoknaditi s še enkrat večjo predanostjo, in delo na samemu sebi ne bo in ne more biti zamenjano s tujo močjo ali nadoknadeno s pomočjo. Duša z lastno voljo doseže vse, brez njene volje ničesar.... Zato ne sme priti do zastoja (stanja mirovanja), če se želi doseči višino (napredek), ker je zastoj enak nazadovanju. Človek, čigar duša ni več dejavna za njeno večno zveličanje, se bo zagotovo ponovno usmerila k svetu, da bi bila na razne načine dejavna; in ponovno bo vzpostavila povezanost z materijo, namesto da bi se ločila od nje, kar je njena pravilna (resnična) naloga. In zaradi tega je nevarnost, da nazaduje veliko večja od zastoja (mirovanja), ker slednji traja le nekaj časa, potem pa se človek vedno znova preda svojemu duhovnemu delu ali se od njega oddaljuje, zaradi česar bi se moral vsak zaskrbljeno potruditi, da to prepreči. Namreč zle sile, ki vedno čakajo okoli njega, takoj izkoristijo priložnost, da povzročijo njegovo nazadovanje in katere z vsemi sredstvi, ki jih imajo na razpolago, vplivajo na takšno dušo. In tako se vedno znova začenja borba, ki pa zahteva največjo moč odpora in voljnosti (pripravljenosti). Zato mora vsaka duša vedno edinole skrbeti, da se ne utrudi pri svojem prizadevanju na višje. Ona si mora preko nenehne molitve vsakodnevno zagotoviti milost; in v vsaki nevarnosti, da ne bi postala mlačna, se mora za pomoč z zaupanjem usmeriti k Očetu na nebesih. To pa že predpostavlja voljo zemeljskega otroka; in čim preko molitve volja postane dejavna, duša nenehno dela na sami sebi, in nevarnost nazadovanja je odstranjena. Njena borba je že trajala nezamisljivo dolgo časa; in četudi so v zemeljskem življenju za dušo postavljene velike zahteve, pa se mora duša ravno tedaj neumorno boriti, da bi zdržala poslednji izpit in da bi lahko zapustila svoje stanje prisile ter kot svobodno svetlobno bitje opazovala (uživala) vse Božje lepote in združena z Najvišjim (Najpopolnejšim) Bitjem našla večno srečo. In zaradi tega se mora ona zavestno odreči temu, kar jo še vedno povezuje s svetom in materijo, četudi njeno telo še vedno prebiva na Zemlji.... duša vseeno lahko hiti v področje najvišje blaženosti, če le ona svoji volji omogoči, da bo dejavna (aktivna) in tako prepreči vsakršno oslabitev duhovnega prizadevanja ali se bori proti temu.

AMEN

Perigo de ficar morno.... Regressão.... A Extrema Luta da Alma....

É um longo caminho para a perfeição. Uma vez que a alma se tenha afirmado na resistência à força que luta pela sua queda e tenha reconhecido a sua saída de Deus, ela certamente permanece no cuidado permanente dos seus amigos espirituais, que estão ao seu lado, mas a sua luta pela perfeição deve encontrar a força motriz dentro de si mesma, a sua vontade deve permanecer ativa, por assim dizer, sem interrupção, a fim de alcançar a perfeição. Todo desvio do caminho certo, toda morosidade e descuido devem ser compensados pela dupla devoção e trabalho sobre si mesmo e não podem ser substituídos por força ou ajuda externa. Com sua própria vontade a alma alcança tudo, sem sua vontade nada..... Portanto, também não deve haver paralisação no desejo de atingir a altura, pois uma paralisação equivale a um declínio. Uma pessoa cuja alma não está mais ativa para sua salvação eterna certamente se voltará novamente para o mundo apenas para ter algum tipo de atividade e restabelecer a conexão com a matéria em vez de separar-se dela, que é sua tarefa real. E assim o perigo de retrocesso é sempre muito maior do que o de paralisação, pois este último só dura pouco tempo, e então o ser humano novamente prossegue o seu trabalho espiritual, ou se afasta dele, o que todos deveriam esforçar-se ansiosamente para evitar. Pois a oportunidade de um passo atrás é imediatamente aproveitada pelas forças ruins que sempre o esperam e que, por sua vez, afetam tal alma com todos os meios à sua disposição. E a luta começa de novo e exige o máximo poder de resistência e prontidão para a ação. Cada alma, portanto, só deve cuidar de não se cansar na sua luta para cima, deve assegurar-se diariamente da graça divina através da oração constante e em todas as adversidades e no perigo de se tornar morna, com confiança, voltando-se para o Pai do Céu em busca de ajuda. Isso já pressupõe a vontade da criança terrestre e, assim que a vontade se torna ativa precisamente através da oração, a alma permanece em constante trabalho sobre si mesma e o perigo de regressão é eliminado. Sua luta já durou um tempo inconcebivelmente longo, e mesmo que grandes exigências sejam colocadas à alma na vida terrena, a alma deve, no entanto, lutar incansavelmente agora, precisamente para passar na prova final e poder deixar seu estado de compulsão e, como ser de luz livre, contemplar todas as glórias de Deus e encontrar a felicidade eterna em união com o Ser supremo. E por isso deve renunciar conscientemente àquilo que ainda o liga ao mundo e à matéria, mesmo que o seu corpo ainda habite na terra.... e a alma possa apressar-se para os reinos da suprema felicidade se apenas continuar a deixar a sua vontade tornar-se activa e impedir ou lutar contra qualquer afrouxamento do esforço espiritual....

Amém