• Terug

De laatste woorden van Jezus aan het kruis

Ik wil u altijd geven wat u begeert. U zult alleen maar op de stem in u acht hoeven te slaan en die zal u naar waarheid onderrichten, omdat Ik wil dat u vast in de waarheid staat en een duidelijk beeld verkrijgt: mijn kruisdood heeft u mensen verlossing gebracht, hij heeft uw vroegere zondenschuld teniet gedaan. Ik heb als mens Jezus de grootste kwellingen op Me genomen en het bitterste sterven was mijn lot. Doch daar Ik als "God" niet kon lijden, betrok Ik een menselijk omhulsel dat in staat was te lijden en ook de wil opbracht voor Zijn medemensen te lijden om mijn gerechtigheid genoegdoening te schenken, om voor Zijn gevallen broeders de weg naar Mij vrij te maken. Maar het was diens vrije wil. Hij werd niet door de Godheid die in Hem was gedreven tot Zijn offer dat Hij Mij brengen wilde, ofschoon de Liefde, die Ik zelf was, reden geweest is, dat Hij deze wil opbracht. Maar Ik zelf oefen geen enkele dwang uit op de wil van een mens en mijn liefde dwingt ook niet. Maar wie de liefde heeft, kan niet anders dan ze laten uitstralen. En zo ook straalde de mens Jezus de liefde uit en daarmee wilde Hij de mensheid alleen maar gelukkig maken. Dus wilde Hij ook steeds alleen datgene, wat de medemensen hielp zalig te worden. De wil van de mens Jezus was vrij. Maar Hij had zich geheel aan Mij en mijn wil ondergeschikt gemaakt. En zo kwam het, dat Zijn wil niet anders gericht kon zijn dan de mijne. Want de liefde in Hem was zo sterk, dat ze zich had verenigd met de eeuwige Liefde, die Ik zelf was. Dus was Ik zelf in Hem en Ik zelf volbracht in Hem het verlossingswerk.

En toch moest de mens Jezus de laatste beslissing zelf treffen, toen Hij de zwaarste gang aanvaardde, de weg naar het kruis. En ofschoon Ik als de eeuwige Liefde in Hem was, trok mijn geest die God is, zich terug, dat wil zeggen de liefde, de geest, dwong Hem niet zo te handelen. Hij hield zich stil en liet de mens Jezus schijnbaar alleen in Zijn worsteling. En dit was het zwaarste, dat de mens Jezus zich alleen voelde in Zijn nood en toch de weg ging tot het einde. Hij was niet alleen, want eeuwig zou Ik Me niet kunnen scheiden van Hem, die met Mij één was geworden. Maar Ik uitte Me niet meer, omdat een overgroot menselijk lijden en gemarteld worden nodig was om de mensheid te bevrijden van de oer-schuld die de mens Jezus bereidwillig op zich nam. En daarom is het zoenoffer een werk van de barmhartigste liefde geweest, dat ooit op aarde werd volbracht. En deze martelingen hielden aan tot Zijn dood aan het kruis en deden Hem de woorden uitroepen: "Mijn God, mijn God, waarom hebt U Me verlaten?" Ik was in Hem, maar Ik uitte Me niet. Maar het was alleen nog het lichaam dat leed, tot Zijn ziel Mij herkende, toen Hij riep "Het is volbracht" en "Vader, in Uw handen beveel Ik mijn geest".

Het lichaam had geleden tot en met het einde en Ik moest Me in deze uren terugtrekken, daar anders Zijn al vergeestelijkte ziel ook het lichaam ongevoelig zou hebben gemaakt voor pijn, omdat de geest uit Mij niet lijden kan. En de mens Jezus had de vergeestelijking van ziel en lichaam al bereikt door Zijn levenswandel op aarde. Maar de zin en het doel van Zijn gang over de aarde was het delgen van de zondenschuld, dat alleen door een ontzaglijk grote mate van lijden mogelijk was. Daarom dus, dat de Godheid terug trad en de "mens" Jezus overliet aan Zijn beulen, die in opdracht van mijn tegenstander waarlijk het schandelijkste werk uitvoerden, omdat Jezus het zelf zo wilde. Want Zijn ziel had zich zelf aangeboden om naar de aarde af te dalen, om voor Zijn gevallen broeders het zoenoffer te brengen, vlees aan te nemen om juist dat onmetelijke lijden en gemarteld worden op zich te nemen, omdat alleen een mens in staat was te lijden. En Ik nam het offer aan, want de liefde bracht het, die nooit mag worden geweerd. En de liefde bleef in Hem tot aan Zijn dood, al liet ze ook haar kracht niet meer voelen. Dus moest Ik zelf ook in Hem zijn geweest, ook wanneer Ik Me stilhield, opdat het verlossingswerk zijn bekroning beleefde: dat een mens zich liet kruisigen voor Zijn medemensen, dat Hij waarlijk een offer bracht dat Ik als werk van verzoening aannam voor de zondenschuld van de hele mensheid. Geen goddelijke kracht heeft Hem het offer lichter gemaakt, omdat de Liefde zelf zich stilhield, ofschoon Ze totaal van de mens Jezus bezit had genomen.

En dit is ook een mysterie dat u mensen nog niet zult kunnen begrijpen. Het was het diepste leed dat de mens Jezus moest doormaken: zich alleen en verlaten te voelen. En juist dit leed heeft de schuld teniet gedaan, die ieder wezen op zich had geladen toen het Mij verliet, die hen allen mijn hele liefde schonk, die ze afwezen. De mens Jezus moest door dit bovenmate grote leed heengaan en daarom waren zijn woorden: "Mijn God, mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?" Maar u mensen zult nooit de grootte van het verlossingswerk kunnen beseffen, zolang u op aarde bent. Maar eens zullen u de schellen van de ogen vallen en u zult Mij loven en prijzen zonder ophouden. Want dit werk van verlossing gold u allen. U allen moogt deelnemen aan de genaden van het werk van verlossing en voor u allen werd de weg naar Mij vrij door het werk van verlossing.

Amen

Les dernières paroles de Jésus sur la croix

Je veux toujours vous distribuer ce que vous désirez. Vous n’avez qu’à faire attention à la voix qui est en vous, et elle vous instruira selon la vérité, parce que Je veux que vous soyez dans la vérité et que vous compreniez clairement que Ma mort sur la croix vous a apporté la libération à vous autres les hommes, elle a annulé votre ancienne dette du péché.... En l’homme Jésus, J’ai pris sur Moi les plus grands tourments, et l’agonie la plus amère a été Mon sort.... Mais comme en tant que « Dieu » Je ne pouvais pas souffrir, J’ai fait Mon séjour dans une forme humaine Qui était apte à souffrir et Qui avait la volonté de souffrir pour Son prochain afin de suffire à Mon équité, afin de dégager pour ses frères déchus la voie qui mène à Moi. Mais c’était Son libre arbitre…. Il ne fut pas poussé par la Déité Qui était en Lui au sacrifice qu’Il voulait donc Me faire...., bien que l’amour … Que J’étais Moi-même.... fut le motif qui Lui fit mettre en œuvre cette volonté…. Mais Moi-même Je ne force en aucune manière la volonté d’un homme et Mon amour ne la force pas non plus. Cependant, celui qui a l’amour ne peut pas l’empêcher de rayonner. Aussi l’homme Jésus irradiait-Il l’amour et Il ne voulait qu’en rendre heureux l’humanité. Donc, Il ne voulait toujours que ce qui procure la béatitude aux hommes. La volonté de l’homme Jésus était libre.... Mais Il S’était complètement soumis à Moi et à Ma volonté. Par conséquent, Sa volonté ne pouvait pas être autre que la Mienne. Car l’amour en Lui était si fort qu’il s’était réuni avec l’Amour Eternel Que J’étais Moi-même.... Donc, J’étais en Lui Moi-même, et J’ai achevé Moi-même en Lui l’œuvre de rédemption....

Pourtant il fallait que ce soit l’homme Jésus Lui-même Qui prenne l’ultime décision en s’engageant dans la démarche la plus pénible.... le chemin à la croix. Et quand bien même J’étais en Lui en tant que l’Amour Eternel, Mon Esprit Dieu se retirait, c'est-à-dire que l’Amour.... l’Esprit.... ne le poussait plus à Ses actes ; Il se tint coi et en apparence, laissait l’homme Jésus seul dans Sa lutte.... Et le plus difficile a été que l’homme Jésus se sente seul dans Sa détresse et que pourtant Il ait parcouru Son chemin jusqu’au bout.... Il n’était point seul, car éternellement, Je n’aurais plus pu Me séparer de Lui Qui était devenu Un avec Moi.... Mais Je ne M’exprimai plus, parce que pour expier le péché originel il fallait un surcroit de souffrances et de tourments humains que l’homme Jésus s’est empressé de prendre sur Lui, et c’est pourquoi le sacrifice expiatoire a été l’œuvre d’amour la plus miséricordieuse qui ait jamais été accomplie sur la terre. Et ces tourments ont duré jusqu’à Sa mort à la croix et Le firent s’exclamer : « Mon Dieu, Mon Dieu, pourquoi M’as-tu abandonné ? » J’étais en Lui, mais Je ne M’exprimais pas, car ce n’était plus que le corps qui souffrait, jusqu’à ce que Son âme Me reconnut de nouveau et qu’Il s’exclama : « Tout est accompli…. » et « Père, Je remets Mon esprit entre Tes mains. »

Le corps a souffert jusqu’à la fin, et pendant ces heures, Je devais Me retirer, sinon Son âme déjà spiritualisée aurait rendu le corps insensible à la douleur, parce que l’esprit venant de Moi ne peut souffrir. Et l’homme Jésus avait déjà atteint la spiritualisation de l’âme et du corps par Sa conduite sur la terre…. Cependant, le but final de Son cheminement sur la terre était l’annulation de la dette du péché qui n’était possible que par une quantité extrême de souffrances et de douleurs.... C’est donc pourquoi la « divinité » se retirait et laissait l’« homme » Jésus à Ses tourmenteurs qui en effet exécutaient l’œuvre la plus infâme par ordre de Mon adversaire, parce que c’était la volonté de Jésus Lui-même.... Car Son âme s’était offerte d’elle-même de descendre à la terre afin d’offrir le sacrifice expiatoire pour Ses frères déchus ; elle s’était offerte de revêtir la chair afin de prendre sur elle qui était juste ces immenses souffrances et tourments, parce que seulement un homme était apte à souffrir. Et Moi J’acceptais le sacrifice puisqu’il était offert par « l’amour ».... à qui il ne faut jamais faire obstacle. Et « l’amour » est resté en Lui jusqu’à Sa mort, même s’Il ne faisait plus agir Sa force.... Par conséquent, il fallait que Moi-même J’eusse été en Lui aussi, même si Je Me tenais coi maintenant pour que l’œuvre de rédemption pût trouver son couronnement : qu’un homme se laisse crucifier pour Son prochain.... en vérité, Il fit un sacrifice que J’acceptai en tant qu’œuvre d’expiation pour la dette du péché de l’humanité entière.... Aucune « force divine » ne Lui a allégé l’immolation parce que même l’« Amour » se tenait coi, même s’Il avait totalement pris possession de l’homme Jésus....

En effet, c’est un autre mystère que vous autres hommes ne pouvez pas encore saisir.... C’était la douleur la plus profonde que l’homme Jésus devait éprouver à la fin : se sentir seul et délaissé. Et c’est précisément ce chagrin-là qui a annulé la culpabilité dont chaque être s’était chargé en Me quittant.... Moi, Qui vouais à eux tous tout Mon amour qu’ils refusèrent. Aussi fallait-il que l’homme Jésus passe par cet immense chagrin, d’où Ses paroles : « Mon Dieu, Mon Dieu, pourquoi M’as-Tu abandonné.... » Mais tant que vous vivez sur terre, vous autres hommes ne mesurerez jamais la grandeur de l’œuvre de rédemption. Mais un jour, vos yeux se dessilleront et vous Me louerez et Me glorifierez sans cesse.... Car cette œuvre de rédemption vous visait tous, vous avez tous le droit de bénéficier des grâces de l’œuvre de rédemption, et la voie vers Moi a été débarrassée pour vous tous....

Amen