• Terug

Leed - Genademiddel

De eindtijd vol genaden wordt door de mensen niet als zodanig herkend, want ze zijn niet op de hoogte van de zegen van het lijden, ze weten niet dat het leed ook een genade is, waardoor de ziel die zich op verre afstand van GOD bevindt, nog kan worden gered, en eeuwig niet haar bestemming kan bereiken, wanneer ze de afstand tot GOD niet verkleint door werken van liefde. En het werkzaam zijn in liefde kan het gevolg van groot lijden zijn. GOD geeft de mensen gelegenheid zich in de liefde te oefenen, want het leed neemt vormen aan, zodat de medemens tot werken van liefde wordt aangespoord zodra hij niet volledig is verhard.

Wat een mens niet vanzelf zou doen in een tijd van geordende betrekkingen, kan hij toch nog uit innerlijke aandrang verrichten bij het zien van overgrote nood. Hij kan zich het lot van de medemens aantrekken en hem helpend bijstaan, het vlammetje van de naastenliefde kan in hem worden ontstoken en dan heeft zijn ziel het grootste voordeel uit de aardse nood getrokken.

Ononderbroken is GOD er op bedacht, de zielen te leiden naar nog hogere rijpheid, of ze in de toestand te verplaatsen dat het omhulsel van hun ziel oplost, opdat ze vóór het einde van de (laatste) dag minstens in de staat van inzicht het rijk hierna kan binnengaan, of zich uit eigen aandrang aansluit bij de kleine gemeente die volhoudt tot aan het einde in het geloof in JEZUS CHRISTUS, de goddelijke Verlosser. Als de mens door leed dit doel bereikt, dan is voor hem het leed de laatste redding, het is een genade, die hem nog kort vóór het einde wordt verleend. Want zonder leed blijft hij in de toestand dat hij ver van GOD is verwijderd, omdat de liefde in hem niet werkzaam werd.

De middelen die GOD aanwendt om de zielen van de mensen te helpen, moeten, kort vóór het einde, bijzonder scherp zijn, willen ze niet zonder uitwerking blijven. En de mensen in hun geestelijke blindheid zien alleen maar de scherpte van zulke middelen, niet echter hun zegen. Maar zijn ze door werken van liefde verplaatst in een heldere staat, zijn ze tot de schare van strijders van CHRISTUS toegetreden, dan zien ze vol dankbaarheid op de dagen van hun lichamelijke nood terug, ze zien de zin en de zegen van het lijden in en ook de Liefde van GOD, DIE steeds bedacht is op het helemaal rijp worden van onvolmaakte zielen.

De tijd tot aan het einde is niet lang meer, maar de mensen hebben nog zo'n lage geestelijke ontwikkeling, dat ze een aanzieniijk langere tijd nodig hebben om die in te halen. Bijgevolg moeten ze een school doorlopen waarin ze vlugger rijp kunnen worden, wanneer ze bij elke levensproef standhouden, wanneer ze elke gelegenheid benutten. Ze moeten een louteringsvuur doorstaan, het omhulsel van hun ziel moet worden gesmolten door leed en liefde, dan is het mogelijk dat ze zich in deze korte tijd nog vervolmaken, dat ze op het einde tot diegenen behoren die strijden voor JEZUS CHRISTUS. En dan is voor hen de eeuwige zaligheid verzekerd. En hoe eerder een mens uit vrije wil de liefde beoefent, des te makkelijker te dragen zal dit laatste hem voorkomen, want als door leed het eigenlijke doel is bereikt, des te eerder de mens zich dus van de genade heeft bediend, des te eerder kan dit (leed) van hem worden afgenomen.

Zo zullen de genaden van de eindtijd pas goed in het geestelijke rijk worden ingezien, want op aarde heeft de mens als zodanig niet het overzicht, hij ziet ook niet de grote geestelijke nood in, hij weet niet in welk gevaar hij verkeert als hij faalt en wat voor een vreselijk denkbeeld het is nog eens een ontwikkelingsperiode te moeten doormaken. Dit inzicht zal hem pas in het geestelijke rijk beschoren zijn en dan zal hij dankbaar zijn voor elke hulp die hem in de vorm van lijden op aarde ten deel viel. Dan pas zal hij inzien welke mate van genade GOD de mensen op aarde heeft toegekend en dat zonder leed het nooit mogelijk was het doel te bereiken. Maar zolang hij op aarde leeft is hem de gelegenheid geboden zijn ziel hoger te ontwikkelen en zo lang staan hem ook genaden ter beschikking.

En het leed is een van de grootste genaden, het is toch het meest werkzame middel de mens op te voeden om aktief te zijn in de liefde. En daarom wendt GOD dit middel aan, vóór het einde is gekomen, om nog zielen te winnen voor Zijn rijk, om hen te helpen dat ze niet voor eeuwig verloren gaan.

Amen

El sufrimiento.... Medio de gracia....

El fin de los tiempos misericordioso no es reconocido por los humanos como tal, porque no conocen la bendición del sufrimiento, no saben que el sufrimiento es también una gracia por la cual aún puede salvarse el alma, que está lejos de Dios y no puede alcanzar eternamente el objetivo si no reduce la distancia de Dios mediante la obra del amor. Y obrar en el amor puede ser el resultado de un gran sufrimiento.... Dios da a los humanos la oportunidad de practicar el amor, porque el sufrimiento adopta formas que estimulan a los seres humanos a obrar en amor, siempre y cuando no estén completamente endurecidos. Lo que un ser humano no haría por sí solo en una época de condiciones ordenadas, puede hacerlo por impulso interior frente a la inmensa necesidad....

Podrá cuidar de su prójimo y ayudarlo, podrá encenderse en él la llama de la caridad y entonces su alma habrá obtenido el mayor beneficio de las necesidades terrenas. Dios está constantemente preocupado por llevar a las almas a un mayor grado de madurez o ponerlas en un estado en el que el caparazón de su alma se afloje para que antes del fin de los días puedan al menos entrar en el reino del más allá en un estado de reconocimiento o unirse ellos mismos a la pequeña comunidad por iniciativa propia, que se persevera hasta el fin en la fe en Jesucristo, el divino Salvador....

Si el ser humano alcanza esta esta meta a través del sufrimiento, entonces el sufrimiento es para él la última salvación, es una gracia que se le concede poco antes del fin. Porque sin sufrimiento permanece en un estado de distanciamiento de Dios porque el amor no está activo en él. Los medios que Dios usa para ayudar a las almas de los seres humanos deben ser especialmente agudos cerca del final para que no sean sin efecto. Y los humanos en su ceguera espiritual sólo ven la severidad de esos medios, pero no su bendición. Pero si han llegado a un estado brillante mediante la obra del amor, se han unido a las filas de los luchadores de Cristo, entonces recuerdan con gratitud los días de sus dificultades físicas, reconocen el propósito y la bendición de su sufrimiento y también el amor de Dios que siempre se preocupa por la maduración de las almas imperfectas.

El tiempo hasta el final ya no es largo, pero los humanos están en un estado tan profundo de su desarrollo espiritual que necesitan mucho más tiempo para ponerse al día.... Por lo tanto, tienen que pasar por una escuela en la que puedan madurar más rápidamente, si pasan cada prueba de la vida, si aprovechan cada oportunidad. Deben pasar por un fuego de purificación, el caparazón de sus almas debe derretirse a través del sufrimiento y el amor, entonces es posible que en este corto tiempo se perfeccionen tanto que al final están entre los que luchan por Jesucristo. Y entonces se les asegura la bienaventuranza eterna.

Y cuanto antes un ser humano practique el amor por su propia voluntad, al que debería impulsarle el sufrimiento de sus semejantes, más fácil le parecerá soportar este último, ya que el objetivo real se logra a través del sufrimiento, cuanto más pronto el ser humano haya hecho usa de la gracia, más pronto se le podrá quitar. Las gracias del fin de los tiempos sólo serán realmente reconocidas en el reino espiritual, porque el ser humano como tal no tiene una visión general de la Tierra, no reconoce la gran necesidad espiritual, no sabe en qué peligro se encuentra si falla y qué tremenda idea es tener que pasar por otro periodo de desarrollo.

Esta cognición sólo le será concedida en el ámbito espiritual, y entonces agradecerá cada ayuda que le ha sido brindada en forma de sufrimiento en la Tierra.... Sólo entonces reconocerá qué medida de gracia Dios concede a los humanos en la Tierra y que sin sufrimiento nunca fue posible lograr este objetivo. Pero mientras vivan en la Tierra, se les darán la oportunidad de desarrollar aún más sus almas, y las gracias estarán disponibles para ellos durante este tiempo. Y el sufrimiento es una de las mayores gracias, ya que es el medio más eficaz para educar al amor. Y por eso Dios usa este medio antes de que llegue el fin, para ganar almas para Su reino, para ayudarlas a que no se pierdan para siempre....

amén