• Terug

Weg van de ziel voor haar bestaan op aarde - Leer van de herbelichaming

In onvoorstelbaar lange tijden is de menselijke ziel eerst haar weg gegaan door duizenden belichamingen van allerlei aard. Deze tijd heeft een zekere rijpheid tot stand gebracht, die nu in het laatste stadium als mens nog tot hogere volkomenheid moet leiden. Het hiervan op de hoogte zijn moest voldoende zijn om de uiterste kracht te gebruiken, de toestand van volmaaktheid te bereiken, maar juist dit weten wordt door de meeste mensen helemaal verworpen. Jammer genoeg bestaat vaak de verkeerde opvatting, dat een ziel zich niet eerst moet vormen tot datgene wat ze is, maar in het levende wezen aanwezig is in steeds dezelfde aard en dat men nu bij een mens alleen van een ziel kan spreken, wanneer men tenminste een na de dood voortbestaand “iets” wil laten gelden. Het dier wordt elke ziel of geestelijke substantie ontzegd en juist dit leidt tot volledig verkeerde opvattingen, doordat buiten de mens de uitermate dwingende noodzakelijkheid van alle levende wezens helemaal niet wordt ingezien.

Het is daarom van het grootste belang, zich de rijk aan afwisseling, onbeschrijflijk vaak plaatshebbende omvorming van de uiterlijke omhulling voor ogen te houden, om zich dan pas van de hele verantwoordelijkheid als mens in het leven op aarde bewust te worden. Zou ieder wezen slechts een eenmalige belichaming zijn toegedacht, dan zouden de omstandigheden van deze belichaming zo buitengewoon zwaar moeten zijn, dat ze zouden leiden tot de vereiste toestand van rijpheid om eeuwig gelukzalig te zijn. Want de afstand van zo’n geestelijk wezen tot de eeuwige Godheid is te onmetelijk groot om die in zo korte tijd wezenlijk te kunnen verkleinen. Daarom heeft de Schepper van alle wezens dezen een “je moet” toestand toebedacht, waarin - naar Gods Wil - ieder schepsel zonder eigen verantwoordelijkheid aanstuurt op een verdere, hogere ontwikkeling. Dit voorstadium van de menselijke ziel in alle veelvormigheid door te maken, is van zo’n reusachtige betekenis, dat pas daaruit de hele verantwoordelijkheid, die de mens tegenover zijn ziel draagt, voortkomt, want deze ziel heeft geworsteld op de ongelooflijkste manier en alle weerstanden getrotseerd, ze heeft zo eindeloos veel taken moeten vervullen en zich in alles onder de Wil van God moeten plaatsen. Ze is een weg gegaan, die niet makkelijk was, maar die de enige weg was, om de ziel zo te vormen, dat ze de laatste grote krachtproef als mens kan doorstaan, wanneer de wil in haar om stand te houden krachtig wordt.

Ieder menselijk wezen is daarom als zodanig een wereld op zich, het is een scheppingswerk, dat alles, wat op aarde bestaat en voor het menselijk oog zichtbaar is, in allerfijnste verkleining in zich draagt. De menselijke ziel is door al deze wonderen der schepping heengegaan en heeft nu in haar laatste belichaming een ontzettend zware strijd te doorstaan, wil niet het duizenden jaren durend worstelen tot aan het stadium als mens tevergeefs zijn geweest. Van deze verantwoordelijkheid moet de mens zich ten volle bewust blijven en God om kracht vragen, om de laatste opgave op aarde te vervullen en zodoende de ziel verlossing te brengen uit een oneindig lang durende nood.

Amen

PUT DUŠE PRIJE NJENOG ZEMALJSKOG POSTOJANJA... UČENJE O REINKARNACIJI....

U nezamislivo dugo vremena ljudska je duša prethodno prolazila svoj put kroz tisuće utjelovljenja svake vrste. Ovo vrijeme je donijelo određeno stanje zrelosti, koje se sada, u posljednjem stadiju kao čovjek, treba dovesti do još višeg savršenstva. Znanje o tome bi trebalo biti dovoljno za napregnuti krajnje snage kako bi se postiglo stanje savršenstva, ali upravo ovo znanje je potpuno odbačeno od većine ljudi. Nažalost, često postoji pogrešno mišljenje, da se duša ne mora najprije oblikovati u ono što ona jest, nego je svojstvena živom biću uvijek na isti način, te da se o duši može govoriti samo kod čovjeka, ako se uopće želi prihvatiti nešto opstojeće nakon smrti. Životinji se osporava bilo kakva duša ili duhovna supstanca.... i upravo to vodi do potpuno pogrešnih mišljenja, budući da nadasve prijeko potrebna nužnost svih živih bića, uopće nije priznata, osim čovjeku. Stoga je od najveće važnosti držati pred očima raznoliko, neopisivo često preoblikovanje vanjske čahure (omotača), kako bi tek onda postali svjesni cjelokupne odgovornosti kao čovjeka u zemaljskom životu. Ako bi svakom biću bilo namjeravano samo jedno jedinstveno utjelovljenje, onda bi uvjeti za ovo utjelovljenje trebali biti doista iznimno teški, ako bi oni morali dovesti do stanja zrelosti nužnog za vječno blaženstvo, jer je udaljenost takvog duhovnog bića od vječnog Božanstva prekomjerno velika, da bi ona u tako kratkom vremenu mogla biti bitno smanjena. Zato je Stvoritelj svim bićima naumio ovo stanje prisile, u kojem prema Božanskoj volji, svako stvorenje bez vlastite odgovornosti teži višem razvoju. Proživjeti ovu uvodnu i pripremnu fazu ljudske duše u svoj mnogolikosti je od tako ogromnog značaja, da tek otuda proizlazi cjelokupna odgovornost koju čovjek nosi naspram svoje duše, jer se ova duša borila na najnevjerojatniji način, i oduprla svim poteškoćama.... morala je tako ispuniti beskrajne zadatke i u svemu se podrediti Božjoj volji, prošla je put koji nije bio lagan.... koji je međutim bio jedini način da se duša oblikuje tako da može savladati posljednji veliki ispit snage u čovjeku, ako je volja da izdrži (odoli, savlada) u njoj snažna. Svako ljudsko biće je stoga kao takvo, jedan svijet u sebi.... ono je djelo Stvaranja koje, sve na Zemlji postojeće i ljudskom oku vidljivo, u najfinijem umanjenju sklanja u sebi.... ljudska duša je prošla kroz sva ova čuda Stvaranja, i sada u njenom posljednjem utjelovljenju mora izdržati golemu borbu, ne treba li bitka, koja je trajala tisućljećima do stadija čovjeka, biti uzaludna. Čovjek mora ostati potpuno svjestan ove odgovornosti i moliti Boga za snagu, da ispuni posljednji zadatak na Zemlji, i da tako donese duši iskupljenje od beskrajno duge muke.

AMEN