• Terug

Strijd van het leven die nodig is voor het rijpen van de ziel – Zielen, die zich belichamen willen

Zoals je bidt, zal je vervulling geschieden, want je geest is gewillig. En alles wat je op aarde voor de Heer begint, zal veelvuldig gezegend zijn, want de Heer is met allen die voor Hem zijn. En zo krijg je vandaag opnieuw de bewijzen van Zijn genade doordat wij Zijn opdracht uitvoeren en jou onderwijzen.

In de meest naaste omgeving van de mensen houden zich de zielen op die op belichaming wachten. Zij zijn niet voleindigd, en hun verlangen, de weg op aarde te kunnen gaan, is begrijpelijk. Zij hopen immers door deze belichaming op de bevrijding, de verlossing uit de materie. Zij geloven niet de menselijke vorm als zeer drukkend te ervaren en hun kracht schatten ze hoog genoeg in om alle weerstand op aarde te kunnen overwinnen, hoewel zij weten dat zij tijdens het leven op aarde met moeilijkheden te kampen hebben, zowel geestelijk als ook lichamelijk. Met heel hun wil gaan zij echter toch deze strijd aan, het is het immers waard om voor de eeuwigheid de laatste mogelijkheid optimaal te benutten.

Bleef nu de mensen de strijd van het leven op aarde bespaard, dan was de belichaming volledig doelloos, omdat de ziel in dezelfde gesteldheid zou blijven als bij zijn intrede in het lichaam, omdat een bestaan op aarde zonder strijd geen innerlijke rijping tot stand brengt. Door de weerstand moet de ziel sterker worden, een onverschillig ‘over zich heen laten komen’ zou de ziel immers alleen maar zwak laten worden en aan de beïnvloeding van lagere machten blootstellen. Alleen de voortdurende strijd kan opwaarts voeren en daarom is het gevaar, dat in het rustige aardse leven ligt, te groot.

Iedere ziel heeft ook de behoefte de toestand van lijden, die haar niet bevalt, zo spoedig mogelijk weer te verhelpen en zal daarom ook zonder te rusten werkzaam zijn. Wendt ze echter deze energie alleen maar aan voor aardse doelen, dat wil zeggen, tracht ze voor haar lichaam alleen maar het onaangename te verminderen, dan blijft ze verder in duisternis van geest. Hecht zij echter de grootste waarde aan het verminderen van geestelijke hindernissen, werkt ze onophoudelijk aan haar zielenheil en laat ze alle streven op aarde alleen maar dit doel gelden, dan zal het spoedig helder licht in haar worden.

Haar toestand zal steeds vrijer zijn, de kracht van haar arbeid zal toenemen, en ze zal nu eveneens het aardse leven, zonder het gebruik van bijzondere kracht, de baas kunnen worden, want de Vader in de hemel verzekert Zijn kind op aarde van de zorg om het aardse welzijn als diens streven enkel en alleen de ontwikkeling van zijn ziel geldt. Daarom is de ijverige arbeid aan zich zelf onbeschrijfelijk waardevol.

Wie tegen zijn begeerten strijdt, wie zich oefent in zachtmoedigheid en geduld, wie zijn naasten liefde schenkt en zich steeds inspant in alles Gods wil te vervullen, blijft onafgebroken in de genade van God. En in de genade van God te leven, betekent zich zonder zorgen aan Hem te kunnen overgeven, altijd door Hem, de goddelijke Vader, verzorgd te worden en zonder angst en zorgen iedere dag tegemoet te kunnen zien, beschermd te zijn tegen alle gevaren voor het lichaam en de ziel en voortdurend versterkt te worden voor de voor hem op aarde vastgestelde werkzaamheid, die zowel het lichaam als de ziel geldt.

Wanneer zo’n mate van genade voor de mensen toegankelijk is, dan kan hij zonder zorgen door het leven op aarde gaan, steeds alleen maar dit indachtig dat hij deze schenking van goddelijke liefde niet vergooit, maar zich in deze altijd waardig bewijst te zijn. Dat hij de arbeid aan zijn ziel niet veronachtzaamt doordat hij zich wijdt aan wereldse interesses, en dat hij nooit het gebed vergeet, dat hem altijd weer bescherming verleent tegen de verzoekingen van de wereld. Zo heeft de mens het alleen maar nodig te overdenken dat hij het kind van de Schepper is, dan zal hij vertrouwen vatten op Hem als zijn Vader en innig bidden. En zijn gebed zal verhoord worden.

Amen

Kämpfe des Lebens nötig zum Ausreifen der Seele.... Seelen, die sich verkörpern wollen....

Sowie du betest, wird dir Erfüllung werden, denn dein Geist ist willig.... Und alles, was du auf Erden beginnst für den Herrn, wird vielfach gesegnet sein, denn der Herr ist mit allen, die für Ihn sind. Und so gehen dir heut die Beweise Seiner Huld aufs neue zu, indem wir Seinen Auftrag ausführen und dich unterweisen.

In der allernächsten Umgebung des Menschen weilen die der Verkörperung harrenden Seelen. Sie sind unvollendet, und ihr Verlangen, die Laufbahn auf Erden gehen zu können, ist verständlich, erhoffen sie sich doch von dieser Verkörperung die Befreiung, das Erlösen von der Materie. Die Form als Mensch glauben sie nicht so drückend zu empfinden, und ihre Kraft schätzen sie hoch genug ein, um alle Widerstände auf Erden überwinden zu können, obgleich sie wissen, daß sie mit Schwierigkeiten im Erdenleben zu kämpfen haben, sowohl geistig als auch körperlich. Sie nehmen aber doch diesen Kampf auf mit vollem Willen, gilt es doch, die letzte Möglichkeit erschöpfend auszunützen für die Ewigkeit. Blieben nun dem Menschen die Kämpfe des Erdenlebens erspart, so wäre die Verkörperung völlig zwecklos, denn die Seele würde in der gleichen Beschaffenheit wie bei ihrem Eintritt in den Körper bleiben, da ein kampfloses Erdendasein keine innere Ausreifung zustande bringt. An den Widerständen muß die Seele erstarken, doch ein gleichgültiges Über-sich-ergehen-Lassen ließe die Seele nur schwach werden und der Beeinflussung niederer Mächte ausgesetzt sein. Nur der stete Kampf kann zur Höhe führen, und darum ist die Gefahr zu groß, die im irdischen ruhigen Leben liegt.... Jede Seele hat auch das Bedürfnis, den ihr nicht behagenden Leidenszustand möglichst rasch wieder zu beheben, und wird daher auch rastlos tätig sein. Wendet sie aber diese Energie nur irdischen Zwecken zu, d.h., sucht sie dem Körper nur das Unangenehme zu verringern, so bleibt sie weiter in Dunkelheit des Geistes.... Legt sie aber den größten Wert auf das Verringern geistiger Hindernisse, arbeitet sie ununterbrochen an ihrem Seelenheil und läßt alles Streben auf Erden nur diesem Ziel gelten, so wird ihr bald helles Licht werden.... Ihr Zustand wird freier und freier sein, die Kraft zu ihrer Arbeit wird sich vermehren, und sie wird nun auch das irdische Leben gleichfalls meistern können, doch ohne Anwendung besonderer Kraft, denn die Sorge um das irdische Wohl sichert der Vater im Himmel Seinem Erdenkind zu, so dessen Bestreben einzig und allein der Förderung seiner Seele gilt. Unbeschreiblich wertvoll ist daher die emsige Arbeit an sich selbst.... Wer gegen seine Begierden ankämpft, wer sich übet in Sanftmut und Geduld, wer Liebe gibt seinen Nächsten und immer sich bemühet, in allem den Willen Gottes zu erfüllen, bleibt unausgesetzt in der Gnade Gottes.... und in der Gnade Gottes zu leben heißt, ohne Sorge sich Ihm hingeben zu können, immer von Ihm, dem göttlichen Vater, betreut zu werden und ohne Angst und Sorge einem jeden Tag entgegensehen zu können, beschirmt zu sein in allen Gefahren des Leibes und der Seele und gekräftigt zu werden fort und fort für seine ihm auf Erden bestimmte Tätigkeit, die sowohl dem Körper als auch der Seele gilt. Wenn ein solches Gnadenmaß dem Menschen zugänglich ist, so kann er ohne Sorge durch das Erdenleben gehen, nur immer eingedenk sein dessen, daß er sich diese Zuwendung göttlicher Liebe nicht verscherzen sondern allzeit sich ihrer würdig erweise.... daß er die Arbeit an seiner Seele nicht vernachlässige, indem er sich weltlichen Interessen zuwendet, und daß er niemals des Gebetes vergesse, das ihm immer wieder Schutz gewährt gegen die Anfechtungen der Welt. So braucht der Mensch nur bedenken, daß er das Kind des Schöpfers ist, dann wird er Vertrauen fassen zu Ihm als seinem Vater und innig bitten.... und sein Gebet wird erhört werden....

Amen