• Terug

Totaal ongeloof - Diepste val

Als je voor de jouwen de weg wilt vergemakkelijken, is een wenk naar de liefde en zorg van de Heer vaak al voldoende en ze zullen inzien dat er niets gebeurt zonder wijze bedoeling. Want waar het hart zal uitrusten van de beslommeringen en zich naar Hem toewendt, geeft de mildheid van de hemelse Vader steeds weer blije momenten. Toch blijven dergelijke gebeurtenissen vaak onopgemerkt.

Zolang hij in nood is, denkt de mens aan een hoger wezen. Maar in zorgeloze dagen denkt hij er niet aan. En daarom moet er steeds weer lijden over de mensen toegelaten worden, want de zorg van de Heer gaat niet uit naar de tijd op aarde, maar naar de gehele eeuwigheid. Laat jullie daarom nooit ontmoedigen. Als jullie de waarde van dit lijden voor jullie ziel zouden kennen, dan zouden jullie het graag op jullie nemen, want het is maar gering in vergelijking met de heerlijkheid die jullie wacht.

Gezegend zij het moment dat jullie het inzicht brengt. En gezegend zij de dag waarop jullie van ganser harte de weg naar de Vader vinden. Eindeloos lang is de weg die jullie moesten gaan tot jullie het huidige moment bereikten. Maar willen jullie zo dicht bij het doel beginnen wankelen? Willen jullie dat jullie vergeefs tot hier hebben geworsteld? Willen jullie deze eindeloos lange weg nogmaals afleggen?

Het lichaam dat jullie dragen, herkennen jullie niet als dat wat het is: als een genade waar jullie zelf om gevraagd hebben en die jullie geschonken werd. Zo zullen jullie op aarde ook nooit kunnen vatten welke ongeëvenaarde tijd van genade jullie gegund is, waar jullie, wanneer jullie slechts willen en jullie helemaal naar de Heer toewenden, schat na schat kunnen verzamelen voor het hiernamaals, voor het eeuwige leven.

Er komen jullie mensen zo ongelooflijk veel aanmaningen en waarschuwingen toe. De Heer is er onophoudelijk mee begaan het denken van de mens op de eeuwigheid te richten. Wanneer deze mens echter alles stug afwijst, wanneer hij volhardend alleen de wereld achterna loopt en hierin de vervulling van zijn wensen vindt, hoe moet de mentaliteit van de mens dan gebroken en in de juiste richting gewezen worden?

Dit is niet anders mogelijk dan door lijden en dit steeds zwaarder, naarmate de ziel hardnekkiger in weerstand volhardt. Ja, het moet zelfs zo ver gaan dat de mensen geneigd zijn het geloof aan God volledig te verliezen. Want vaak kan de mens zich pas tot de vaste wil vermannen, wanneer hij het diepst gevallen is. Wanneer hij niet meer verder de diepte in kan, dan komt het verlangen naar de hoogte dubbel zo sterk en dan klampt de mens zich weer vast aan iets buiten dat wat begrijpelijk voor hem is. Hij probeert in contact te komen met deze kracht waar hij een vermoeden en een voorgevoel van heeft.

Hij zal niet zonder hulp gelaten worden. Maar hij moest eerst deze weg afleggen, aangezien hij zich uit eigen kracht zonder geloof en genade niet naar boven kon ontwikkelen. In diepe nood moest hij eerst met moeite innerlijk om deze kracht strijden en vragen. Zo ondervindt deze mens een totale omvorming van heel zijn denken en dit brengt hem de grootste zegen.

Waar de mens zich echter slechts oppervlakkig met de gedachten aan een hiernamaals bezighoudt, daar zullen deze gedachten ook nooit diep in het hart kunnen wortelen. En een mens van wie het denken lauw en onverschillig is, is er veel slechter aan toe. De genaden van de Heer gaan ongemerkt aan hem voorbij. Ook dan is het lijden weer nodig om dit mensenkind in een serieuze richting te laten denken.

En zo zal het lijden steeds zegen brengen aan talloze mensenkinderen, want niets is voor de ziel schadelijker dan een werkeloze toestand die zich over vele jaren uitstrekt en waardoor de genadetijd van de belichaming aanzienlijk verkort wordt. Want de tijd van het trage erop los leven zonder werk aan de ziel is voor deze mensen een volledig verloren tijd.

En jullie tijd op aarde is ook nutteloos geleefd als jullie het lijden willen ontwijken en als jullie je niet uit innerlijke beweging met de hemelse Vader verenigen en jullie je door gebed en innige verbinding met Hem aan de genadebron laven en zo de hoogte bereiken, die jullie moeten nastreven. Wie dit met heel zijn hart begrepen heeft, zal niet meer door het lijden bedrukt worden. Want hij draagt het dan gewillig voor de Heer en Heiland, de goddelijke Verlosser van de mensheid.

Amen

POTPUNA NEVJERA.... NAJDUBLJI PAD....

Ako svojima želiš olakšati staze, često je dovoljna samo uputa na Ljubav i skrb Gospodara, i oni će spoznati da nije bez mudre svrhe sve što se događa.... Jer, blagost nebeskog Oca uvijek iznova daje radosne trenutke, gdje se srce treba oporaviti od muke i tegoba i posvetiti se Njemu. No ti događaji često su previđeni.... čovjek na Više Biće misli sve dok je u nevolji ali ne i u bezbrižnim danima, i stoga uvijek iznova mora biti dozvoljeno da ljude zadesi patnja, jer skrb Gospodara usmjerena je ne samo na vrijeme na Zemlji, nego na cijelu Vječnost....

Stoga se nikad više ne dajte deprimirati. Kad biste samo znali vrijednost takvih patnji za vaše duše.... uzeli biste ih rado na sebe, jer one su samo sićušne u poredbi sa divotom koja vas očekuje. Blažen onaj trenutak koji vam donese tu spoznaju.... i blažen onaj dan u koji u srcu potpuno pronađete (put) do vašeg nebeskog Oca.... Beskrajno je dug put koji ste morali prevaliti kako biste postigli ovo vrijeme.... no hoćete li tako blizu pred cilj posustati.... hoćete li da bude uzaludno to što ste se probili do ovdje, hoćete li još jednom prevaljivati taj beskrajno dugi put....

Tijelo koje nosite, ne prepoznajete kao to što ono jeste.... kao Milost, koju ste sami izmolili i koja vam je bila dana.... tako da na Zemlji nikada ne možete shvatiti koje besprimjerno vrijeme Milosti vam je dano.... u kojem za onostrano, za vječni život, možete skupljati blago za blagom.... samo ako želite i ako se potpuno okrenete ka Gospodaru. Vama ljudima upućena su toliko mnoga upozorenja.... Gospodar se neprestano trudi čovjekovo usmjerenje obratiti na vječnost.... no ako ovaj uporno trči za svijetom i u njemu nalazi ispunjenje svojih želja, kako da se čovjekovo usmjerenje skrene i ispravi....

To nije moguće drugačije nego putem patnje, i to teže što tvrdokornije duša ostaje u otporu. Da, čak se ide dotle da su ljudi skloni potpuno izgubiti vjeru u Boga. Jer često se čovjek može probiti do čvrste volje kad je načinio najdublji pad.... kad više ne može niže, onda potreba za visinom dolazi dvostruko jače, a tada se čovjek opet hvata za nešto van njemu shvatljivoga.... traži kontakt sa tom Silom koju sluti i pretpostavlja.... Neće biti ostavljen bez pomoći.... no prvo je morao prevaliti taj put, pošto se iz vlastite snage, bez vjere i milosti, nije mogao razviti uvis.... tek u dubokoj nevolji se je iznutra za tu snagu morao izboriti i izmoliti....

Takav jedan čovjek tako doživi totalnu promjenu svog cijelog razmišljanja, i ona mu donese najveći blagoslov; s druge strane, gdje se čovjek samo površno pozabavi mišlju o onostranom, tamo ona neće nikada duboko u srcu ni moći pustiti korijenje.... a čovjek, čije razmišljanje je mlako i ravnodušno, daleko je u gorem položaju, pored njega milost Gospodara prolazi bez da ostavi traga.... i onda je opet potrebna patnja da bi se takvog jednog čovječjeg sina privelo ozbiljnom pravcu razmišljanja....

Tako da će patnja uvijek ostati izvor blagoslova za bezbrojne ljude na Zemlji, jer za dušu nema gorega od pasivnog stanja koje se proteže dugi niz godina tako da je vrijeme milosti utjelovljenja znatno skraćeno, pošto je vrijeme tromog životarenja bez rada na duši za tog čovjeka potpuno izgubljeno.

I želite li izbjeći patnju, vaše vrijeme na Zemlji potpuno je beskorisno proživljeno ako se iz najunutarnijeg poticaja ne sjedinite s nebeskim Ocem i putem molitve i duboke povezanosti s Njim se na izvoru Milosti osvježite i tako postignete visinu kojoj trebate stremiti.... Tko je ovo shvatio sa cijelim srcem, toga patnja više neće pritiskati, jer on ju tada nosi voljno za Gospodara i Spasitelja, Božanskog Iskupitelja čovječanstva....

AMEN