• Terug

Totaal ongeloof - Diepste val

Als je voor de jouwen de weg wilt vergemakkelijken, is een wenk naar de liefde en zorg van de Heer vaak al voldoende en ze zullen inzien dat er niets gebeurt zonder wijze bedoeling. Want waar het hart zal uitrusten van de beslommeringen en zich naar Hem toewendt, geeft de mildheid van de hemelse Vader steeds weer blije momenten. Toch blijven dergelijke gebeurtenissen vaak onopgemerkt.

Zolang hij in nood is, denkt de mens aan een hoger wezen. Maar in zorgeloze dagen denkt hij er niet aan. En daarom moet er steeds weer lijden over de mensen toegelaten worden, want de zorg van de Heer gaat niet uit naar de tijd op aarde, maar naar de gehele eeuwigheid. Laat jullie daarom nooit ontmoedigen. Als jullie de waarde van dit lijden voor jullie ziel zouden kennen, dan zouden jullie het graag op jullie nemen, want het is maar gering in vergelijking met de heerlijkheid die jullie wacht.

Gezegend zij het moment dat jullie het inzicht brengt. En gezegend zij de dag waarop jullie van ganser harte de weg naar de Vader vinden. Eindeloos lang is de weg die jullie moesten gaan tot jullie het huidige moment bereikten. Maar willen jullie zo dicht bij het doel beginnen wankelen? Willen jullie dat jullie vergeefs tot hier hebben geworsteld? Willen jullie deze eindeloos lange weg nogmaals afleggen?

Het lichaam dat jullie dragen, herkennen jullie niet als dat wat het is: als een genade waar jullie zelf om gevraagd hebben en die jullie geschonken werd. Zo zullen jullie op aarde ook nooit kunnen vatten welke ongeëvenaarde tijd van genade jullie gegund is, waar jullie, wanneer jullie slechts willen en jullie helemaal naar de Heer toewenden, schat na schat kunnen verzamelen voor het hiernamaals, voor het eeuwige leven.

Er komen jullie mensen zo ongelooflijk veel aanmaningen en waarschuwingen toe. De Heer is er onophoudelijk mee begaan het denken van de mens op de eeuwigheid te richten. Wanneer deze mens echter alles stug afwijst, wanneer hij volhardend alleen de wereld achterna loopt en hierin de vervulling van zijn wensen vindt, hoe moet de mentaliteit van de mens dan gebroken en in de juiste richting gewezen worden?

Dit is niet anders mogelijk dan door lijden en dit steeds zwaarder, naarmate de ziel hardnekkiger in weerstand volhardt. Ja, het moet zelfs zo ver gaan dat de mensen geneigd zijn het geloof aan God volledig te verliezen. Want vaak kan de mens zich pas tot de vaste wil vermannen, wanneer hij het diepst gevallen is. Wanneer hij niet meer verder de diepte in kan, dan komt het verlangen naar de hoogte dubbel zo sterk en dan klampt de mens zich weer vast aan iets buiten dat wat begrijpelijk voor hem is. Hij probeert in contact te komen met deze kracht waar hij een vermoeden en een voorgevoel van heeft.

Hij zal niet zonder hulp gelaten worden. Maar hij moest eerst deze weg afleggen, aangezien hij zich uit eigen kracht zonder geloof en genade niet naar boven kon ontwikkelen. In diepe nood moest hij eerst met moeite innerlijk om deze kracht strijden en vragen. Zo ondervindt deze mens een totale omvorming van heel zijn denken en dit brengt hem de grootste zegen.

Waar de mens zich echter slechts oppervlakkig met de gedachten aan een hiernamaals bezighoudt, daar zullen deze gedachten ook nooit diep in het hart kunnen wortelen. En een mens van wie het denken lauw en onverschillig is, is er veel slechter aan toe. De genaden van de Heer gaan ongemerkt aan hem voorbij. Ook dan is het lijden weer nodig om dit mensenkind in een serieuze richting te laten denken.

En zo zal het lijden steeds zegen brengen aan talloze mensenkinderen, want niets is voor de ziel schadelijker dan een werkeloze toestand die zich over vele jaren uitstrekt en waardoor de genadetijd van de belichaming aanzienlijk verkort wordt. Want de tijd van het trage erop los leven zonder werk aan de ziel is voor deze mensen een volledig verloren tijd.

En jullie tijd op aarde is ook nutteloos geleefd als jullie het lijden willen ontwijken en als jullie je niet uit innerlijke beweging met de hemelse Vader verenigen en jullie je door gebed en innige verbinding met Hem aan de genadebron laven en zo de hoogte bereiken, die jullie moeten nastreven. Wie dit met heel zijn hart begrepen heeft, zal niet meer door het lijden bedrukt worden. Want hij draagt het dan gewillig voor de Heer en Heiland, de goddelijke Verlosser van de mensheid.

Amen

La falta total de fe y la caída más profunda

Si a los tuyos quieres facilitarles los caminos, frecuentemente sólo hace falta una alusión al Amor y Cuidado del Señor, y reconocerán que nada sucede sin tener una utilidad sabia. Porque cada vez de nuevo la Ternura del Padre celestial produce horas de alegría, en que el corazón debe recuperarse de las penas y dirigirse a Él. Pero frecuentemente acontecimientos como estos quedan ignorados, porque el hombre sólo piensa en un Ser más sublime cuando se encuentra en apuros - pero no en días desahogados... Y por eso cada vez de nuevo hay que consentir en que los hombres tengan que pasar apuros, porque el cuidado del Señor no vale solamente por el tiempo en la Tierra sino por toda la eternidad.

Por eso no os dejéis afectar por las cosas. Si supierais el valor que tales sufrimientos tienen para vuestras almas, con gusto os cargaríais con ellos, porque son ínfimos en comparación con la magnificencia que os está esperando. Bendecida está la hora que os trae este reconocimiento... y bendecido está el día en que en vuestro corazón lleguéis al Padre celestial.

Infinitamente lejos está el camino que teníais que migrar hasta que llegasteis a esta época. Y ahora, tan cerca a la meta, ¿acaso queréis vacilar? ¿Acaso queréis que haya sido en vano que habéis migrado por ese camino1, y queréis repetirlo?

No reconocéis vuestro cuerpo como lo que es... como una Gracia que vosotros mismos habíais solicitado y que os fue concedido... Por eso, mientras estéis en la Tierra, nunca comprenderéis la época de Gracia extraordinaria que os está concedida... en la que podéis acumular tesoros y más tesoros para el Más Allá - para la Vida eterna... si tan sólo lo queréis, y os entregáis plenamente al Señor. Hay increíblemente muchas advertencias y avisos que os llegan... Continuamente el Señor se esfuerza por dirigir los sentidos del hombre hacia la eternidad...

Pero si el hombre, obstinado, rechaza todo y sólo va detrás de lo mundano donde encuentra la satisfacción de sus deseos, ¿cómo, entonces, su mente puede doblegar y orientarse correctamente? - ¡Sólo por el sufrimiento, y eso tanto más, cuanto más obstinada el alma persiste en el rechazo! Incluso habrá que llegar al extremo que los hombres estén preparados a perder su fe en Dios del todo; porque frecuentemente el hombre sólo puede animarse para formar una voluntad firme, cuando ya ha sufrido la caída más profunda... donde ya no hay un “más abajo”... Entonces es cuando las ganas por las Alturas se producen doble fuertes... y es entonces cuando el hombre empieza a agarrarse a algo que está fuera de su comprensión... Empieza a estar en contacto con aquella Fuerza cuya existencia supone, y no quedará sin ayuda.

Aun así tenía que pasar por este camino, porque sin fuerza propia, sin fe y sin Gracia no podía evolucionarse hacia las Alturas; pues encontrándose en extremos apuros, tenía que solicitar y obtenerlos en su interior.

De esta manera tal hombre experimenta un cambio total de su forma de pensar, la que le trae suma bendición... mientras que donde el hombre sólo se dedica superficialmente a pensamientos en un Más Allá, allí estos nunca echarán raíces profundas en el corazón.

Un hombre cuya forma de pensar es tibia e indiferente, se encuentra en condiciones mucho peores, porque toda Gracia del Señor pasa ante él sin dejar huella alguna. También en este caso harán falta penas, para llevar a tal ser humano hacia una orientación seria.

De modo que para incontables seres humanos los sufrimientos siempre seguirán siendo donadores de bendición, porque no hay nada más perjudicial para el alma que un estado de inactividad que dura muchos años, con lo que la temporada de Gracia de la encarnación queda considerablemente reducida; pues el tiempo en que vegeta indolentemente sin trabajo en el alma, para el hombre en cuestión está totalmente perdido.

Y si queréis escapar de los sufrimientos, entonces también vuestro tiempo en la Tierra ha sido vivido desperdiciadamente, a no ser que por muy propia iniciativa os unáis con el Padre celestial, y mediante la oración y conexión íntima con Él os deleitéis en el Manantial, llegando de esta manera a las Alturas que debéis alcanzar.

A aquel que asimila esto con todo el corazón, los sufrimientos ya no le agobiarán, porque las porta voluntario para el Señor y Salvador, el Redentor divino de la humanidad.

Amén.