• Terug

Vergeving van de zonden (2)

Het is geen mens gegeven zichzelf van zijn zondeschuld te verlossen. Hij heeft daar altijd de Liefde van de goddelijke Heiland voor nodig. De mens heeft vanuit zichzelf ook niet de macht andere medemensen de zonden te vergeven. Alleen wanneer hij tijdens de uitoefening van zijn ambt (als vertegenwoordiger van de eeuwige godheid op aarde) handelt en daarbij het hart van de mens innig geroerd is, dat wil zeggen deze mens vanuit het volle besef van zijn schuld de Vader in de hemel om vergeving bidt. Altijd is alleen de wil van het mensenkind dus doorslaggevend en de handeling van de plaatsvervanger van God is slechts een symbolisch teken van de begenadiging.

Bijgevolg zal een afgelegde belijdenis van de zonden volledig nutteloos zijn - ook wanneer de plichten daarmee schijnbaar vervuld zijn - wanneer dezelfde belijdenis van de zonden niet met smeekbedes om vergeving naar de Vader gezonden wordt. En omgekeerd zal een dergelijke berouwvolle belijdenis van de zonden tegenover de Vader ook zonder deze ceremonie de waarachtige vergeving van deze schuld teweegbrengen.

De mensen weten vaak niet meer hoe ver ze van de werkelijke godheid verwijderd zijn, ofschoon ze alle verplichtingen die de kerk op aarde hun oplegt, nakomen. Wat de innigste behoefte van het hart zou moeten zijn, is tot een volledig mechanisch handelen verworden.

Dus kan er op een dergelijke vervulling van de plichten ook nooit dezelfde zegen rusten. De harten moeten de weg naar God vinden, er moet een innige verbinding met de Schepper en Verlosser aan voorafgaan. Dan zal de Heer de mensenkinderen met een overvloed aan genade bedenken, opdat ze steeds meer de weg naar Hem vinden en ze weldra niet meer zonder hun Heiland over de aarde willen gaan.

Maar de eerste stap moet zelf gedaan worden. Iedereen weet wanneer hij gezondigd heeft. Zoals hij zelf de weg naar de zonde gevonden heeft, moet hij nu ook de weg tot inkeer vinden. Als hij de zonde inziet, dan zal hij haar ook leren verafschuwen en dan volgt het berouw en de wens bevrijd te worden van de schuld. Dan komt het gebed om vergeving echter uit het hart en zal het dus ook het oor bereiken van de Enige die alle schuld delgt door Zijn grote Liefde.

Amen

죄 사함...

어떤 사람도 자신이 스스로 자신 죄를 용서해줄 수 없다. 죄사함을 위해 항상 구세주 하나님의 사랑이 필요하다. 마찬가지로 사람 자신이 다른 사람의 죄를 사해줄 권세가 없다. 단지 그가 자신의 임무를 수행하고, 영원한 하나님의 대리자로서 이 땅에서, 이 가운데 사람의 심장이 가장 깊은 곳에서 감동이 되어, 즉 그가 자신의 죄를 전적으로 인정하고, 하늘에 계신 아버지에게 용서를 구할 때만 예외이다.

항상 이 땅의 자녀의 의지가 가장 중요하다. 하나님의 대리자가 행하는 의식은 단지 은혜의 역사를 비유하기 위한 것이다. 그러므로 만약에 하나님 아버지께 간절히 용서를 구하면서 죄를 고백하지 않은, 겉 보기에 의무를 다한 것처럼 보이는 죄의 고백은 전적으로 아무런 소용이 없다. 반대로 이러한 형식이 없이, 아버지 앞에 깊이 후회하는 죄의 고백은 진정한 죄사함을 준다. 사람들은 자주 비록 그들이 이 땅의 교회가 그들에게 요구하는 모든 것을 따를지라도, 그들이 얼마나 하나님과 멀리 떨어져 있는 지를 알지 못한다. 심장 깊은 곳에서 원해서 나와야 할 것들이 전적인 기계적인 행위로 바꾸어 졌다.

이런 의무를 충족시키는 일은 항상 같은 축복을 받을 수 없다. 심장이 하나님을 찾아야만 한다. 창조주요 구세주와 깊은 연결이 먼저 되어야만 한다. 그러면 주님은 모든 충만한 은혜를 이 땅의 자녀들에게 베풀어, 항상 그들이 더욱 더 자신을 찾을 수 있게 하고, 그들의 구세자가 없이 이 땅에서 살기를 더 이상 원하지 않게 한다.

그러나 첫 걸음은 그가 스스로 내딛어야만 한다. 사람이 죄를 지으면, 그 자신은 이를 안다. 그가 스스로 자신의 죄를 찾아낸 것처럼, 내면으로 가는 길을 찾아내야만 한다. 그가 죄를 깨달았다면, 그는 이 죄를 경멸할 줄 알게 될 것이다. 그러면 후회와 죄로부터 자유롭게 되려는 소원이 생긴다. 그러면 심장으로부터 죄사함을 위한 기도가 나오고, 이 기도는 자신의 큰 사랑으로 유일하게 모든 죄를 용서하는 분의 귀에 도달할 것이다.

아멘