• Back

ISPRAVAN NACIN ŽIVOTA U PRISUSTVU LJUDI NIJE DOVOLJAN ZA POTPUNO SAZRIJETI....

Ako uzmete u obzir da ce jedino djela Ljubavi ostvariti ucinak na vašu dušu nakon smrti vašeg tijela i da sve zemaljske namjere, misli i akcije nece rezultirati u nijednoj vrsti koristi za dušu u duhovnom carstvu, vi doista ne bi živjeli vaš zemaljski život tako ravnodušno.... I cak ako vjerno ispunjavate dužnosti koje zemaljski život postavlja pred vas, cak ako ucinite sve u svakodnevnom životu kako bi živjeli ispravan nacin života u prisustvu ljudi.... ama baš svako (takvo) djelo je bez vrijednosti za ono što je jedino vjecno.... za vašu dušu.... kako ona ne može ponijeti nijedno od zemaljski stecenih vlasništava sa sobom, svo zemaljsko znanje ostaje iza, sva zemaljska blaga i ugled svake osobe je bezvrijedan ako duša ude u kraljevstvo onostranog lišena duhovnih vlasništava. Jedino duhovne težnje i akcije Ljubavi donose vjecna duhovna blaga za dušu....

I ljudi su tako cesto svjesni njihove vlastite važnosti samo jer vode ispravan nacin života premda oni na umu imaju jedino njihove zemaljske akcije ili izvjesnu kolicinu reda u njihovim životnim uvjetima i podbacuju uzeti u obzir da je svrha zemaljskog života drugacija od poboljšanja njihovog fizickog blagostanja.... oni podbacuju uzeti u obzir da svaka aktivnost ljudskog bica treba biti poduprta od strane Ljubavi, da ona mora biti motivirana Ljubavlju ako ce biti od vrijednosti za dušu nakon smrti tijela. I ako sada promatrate sve stvari koje su ucinjene i izgovorene od strane vas ili u vašem okruženju, i kako rijetko su one prouzrocene Ljubavlju, onda cete morati priznati kako je sve za ludu i jedino služi ostvarenju zemaljskih svrha. I vi bi bili šokirani ako bi mogli osjetiti oskudicu vaših duša kao fizicku neugodu, jer onda vi više nikada ne bi bili sposobni uživati vaš život.... Ipak vaša je duša nesposobna izraziti sebe tako ocigledno buduci bi vi onda jedino stremili živjeti drugaciji nacin života zbog sebicnosti tako da ne bi osjecali ovu dnevnu i casovnu neugodu, i onda bi takvo stremljenje takoder bilo beskorisno. Ali vi bi trebali uzeti u obzir kakvu vrijednost svako zemaljsko postignuce ima za vas, pošto znate, naposlijetku, kako vaš ostanak na ovoj Zemlji nece trajati zauvijek.... Ali vi ne vjerujete u nastavak dušina života nakon smrti, i to je zašto ste tako malodušni i zanemarujete vašu dušu. Vi vjerujete da cete prestati postojati u trenutku smrti i jednog dana cete gorko zažaliti da niste bolje iskoristili vrijeme na Zemlji; vi cete zažaliti što niste više ljubili, što svatko od vas može napraviti, pošto sicušna iskra Ljubavi tinja unutar njega koju on jedino treba rasplamtjeti.... Svako ljudsko bice može takoder za sebe doživjeti dobrobit djela Ljubavi ucinjenih njemu od strane bližnjeg ljudskog bica.... I time bi on takoder mogao biti od koristi njegovu bližnjemu, to zasigurno ne bi bilo njemu na gubitak, jer unutarnje zadovoljstvo njegove akcije bi ga nadahnulo na sve više akcija Ljubavi i njegova bi se sebicna ljubav umanjila u istoj mjeri kako njegova Ljubav spram bližnjega raste....

Ni jedno ljudsko bice ne trpi gubitak, jer štogod daje iz Ljubavi ce primiti tisucerostruko zauzvrat na Zemlji ili jednog dana u duhovnom kraljevstvu i onda ce biti izvanredno blagoslovljen, buduci je vrijeme na Zemlji kada bi se on tako trebao izdignuti iznad sebe jako kratko, dok duša u duhovnom kraljevstvu može vjecno uživati bogatstva koja je stekla na Zemlji. Ljudi žive ravnodušno, gorljivo poduzimaju zemaljski rad, gorljivo povecavaju njihova zemaljska vlasništva, koristeci njihovu energiju života za sasvim negativne akcije, buduci oni neprestano stvaraju jedino prolazne vrijednosti.... Besmrtnost njihove duše medutim.... nije od strane njih uzeta u obzir, oni se o njoj ne brinu s-Ljubavlju, ona mora gladovati i onda uci u kraljevstvo onostranog u bijednom stanju gdje jedino pronalazi ono što joj je njezina ljubav kao ljudsko bice na Zemlji osigurala.... I ako je ovaj život bio bez Ljubavi onda ce duša biti bez svjetla i snage i približavat ce se bolnoj sudbini, jer jedino kroz djela Ljubavi je ona sposobna sazrijeti na Zemlji....

I prema tome ljudi ne bi trebali reci ‘Naposlijetku, ja ne cinim nikakva zla....’ Ljudsko bice u zemaljskom životu treba ciniti dobra djela što izviru iz Ljubavi, jedino onda ce on biti sposoban uci u kraljevstvo onostranog bez samo-prijekora cak ako nije još postigao visok stupanj Ljubavi, on ce sigurno biti sposoban postici ga u onostranom pod uvjetom da je svjetlo bilo zapaljeno tako da duša nece uci u duhovno kraljevstvo u kompletnoj tami.

AMEN

El modo de vida correcto no es suficiente para la maduración

Si tuvierais presente que después de la muerte de vuestro cuerpo únicamente actos de amor realizados en esta vida surten efecto a vuestra alma... que en el Reino espiritual todo el querer, pensar y actuar terrenal realizados producen a esta alma ni la menor ventaja... seguro que entonces no viviríais esta vida terrenal con tanta indiferencia...

Y aunque debidamente cumpláis con los deberes que la vida terrenal os exige... aunque terrenalmente hagáis todo para llevar ante la gente una vida correcta, todo esto no tiene valor para aquello que es imperecedero - para vuestra alma... Porque esta no puede llevar con ella al Más Allá bienes terrenales adquiridos en la Tierra.

Todo saber terrenal queda atrás... todos tesoros terrenales y toda reputación de personas son vanos si el alma entra en el Reino del Más Allá falto de bienes espirituales. Únicamente aspiración espiritual y acciones de amor aportan al alma tesoros espirituales que son imperecederos.

Frecuentemente los seres humanos son conscientes de su categoría si tan sólo llevan un modo de vida correcto, pero con esto siempre sólo se refieren a sus hechos terrenales o un cierto orden dentro de sus condiciones de vida, sin tener en cuenta que la finalidad de la vida en la Tierra es otra que solamente fomentar el bienestar del cuerpo. Pues no tienen en cuenta que todo lo que el hombre hace o deja de hacer tiene que ser llevado por el amor como fuerza motriz, para que pueda ser valorado para el alma después de la muerte del cuerpo...

Y si ahora os fijáis en vosotros mismos o en vuestro ámbito... lo que se habla y hace, y las pocas veces que el amor es la fuerza motriz de todo ello, entonces tenéis que llegar a la conclusión que todo es en vano y sólo os sirve para lograr fines mundanos - y os asustaríais si pudierais sentir la miseria de vuestra alma como malestar corporal, porque entonces ya no podríais alegraros de vuestra vida.

Pero vuestra alma no puede expresarse tan abiertamente, porque entonces de nuevo sería sólo por egoísmo que os esforzaríais a llevar una vida diferente - sólo para que no tengáis que sentir todos los días y todas las horas aquel mal corporal, con lo que este esfuerzo también sería vano...

Pues deberíais reflexionar sobre qué valor tiene lo terrenalmente conseguido para vosotros, sabiendo que no tenéis morada eterna en esta Tierra... Pero como no tenéis fe en una existencia después de la muerte de vuestro cuerpo también sois tibios e indiferentes ante vuestra alma. Vosotros os imagináis que con la muerte del cuerpo dejáis de existir. Pero vendrá el día en que os arrepentiréis amargamente de no haber aprovechado mejor de vuestra vida terrenal... os arrepentiréis de no haber actuado más en el amor - lo que cada uno de vosotros puede hacer fácilmente porque cada uno lleva en su interior una chispa de amor, y sólo debe avivarla...

Cada ser humano experimenta en sí mismo el bien que le hace una obra de amor que le llega de su semejante, de modo que también él podría hacer el mismo bien a otro prójimo... y seguro que no sería en mengua de él porque la satisfacción íntima que le produce su propia acción estimularía cada vez más su actividad en el amor. Además, su amor propio menguaría en la misma medida en que su amor al prójimo aumentara...

Y nadie pierde, porque lo que el hombre da por amor, le será restituido mil veces, aún en la Tierra o algún día en el Reino espiritual. Después será sumamente bienaventurado porque su paso por la Tierra en que el hombre debe dominarse a sí mismo resulta muy corto, mientras que el alma en el Reino espiritual podrá disfrutar eternamente de aquello que ha adquirido de riquezas en la Tierra.

Indiferentes los hombres van viviendo... diligentes en actividades mundanas y en aumentar sus bienes terrenales, aprovechando de toda clase de fuerzas vitales para actividades absolutamente negativas porque siempre sólo crean valores perecederos. La inmortalidad de su alma los deja indiferentes, pues no recibe el menor cuidado amoroso y carece de todo. De modo que el alma entra en el Más Allá en su estado mísero en que sólo encuentra lo que como hombre en la Tierra el amor le había producido.

Y si aquella existencia fue una vida totalmente sin amor, entonces el alma carece de Luz y de fuerza, y se acerca a una suerte angustiosa, porque únicamente mediante una actividad en el amor podía madurar en la Tierra... Por eso, que los hombres no digan: “Pues no hago nada de malo”. Porque en la vida terrenal el hombre debe ejecutar buenas acciones –nacidas del amor– únicamente entonces puede entrar en el Más Allá sin tener que hacerse reproches propios... y eso incluso si aún no ha alcanzado un alto grado de amor porque lo podrá alcanzar luego en el Más Allá, sólo que por una vez tiene que haber sido encendida la Luz, para que el alma no tenga que entrar en el Reino espiritual en plenas tinieblas.

Amén.