• Back

DUŠINA AGONIJE PUNA SUDBINA U ONOSTRANOM....

Svatko tko je sebe posvetio (tj. predao) svijetu mora se i hoće plašiti smrti, jer ljudsko biće ne nestaje kada umre pa ipak duša ga napušta, koja je nesposobna umrijeti i time nastavlja postojati u duhovnom kraljevstvu u stanju koje se podudara sa njezinim zemaljskim životom. Jedino sada će duša biti sposobna ući u istinski život, koji traje zauvijek i stanje je blaženosti, jer u kompletnoj slobodi, u svjetlu i snazi ona će biti sposobna stvarati štogod želi što je, međutim, također Moja volja, budući će ona sebe potpuno podrediti Mojoj volji.... No također je moguće da će ona ostati u kraljevstvu onostranog u jednom stanju punom agonije, u tami i bespomoćnosti ali ipak svjesna sebe same. U tom slučaju može se doista govoriti o smrti, ali ne o stanju potpunog nestajanja.... I njezina agonija se točno sastoji od činjenice da ona zna sa kojim je izobiljem snage bila živjela na Zemlji, a sada je bespomoćna i nesposobna za ikakvu aktivnost.... Činjenica da ona ostaje svjesna sebe je sam razlog za njezino povećano mučenje ali to također može pomoći duši izroniti iz ovog stanja smrti, ako će slušati pomagače koji joj pristupaju u duhovnom kraljevstvu i slijedi njihove upute, što će rezultirati u malom poboljšanju za dušu.

Pa ipak iznimno je teško ohrabriti duše da se pobrinu za druge bijedne duše, budući su one uvijek jedino zaokupljene sa sobom, baš kao i na Zemlji njima nedostaje Ljubavi i njihova sebičnost je i dalje prevladavajuća. Ipak jedino Ljubav će omogućiti dušin napredak u onostranom.... Ona mora (od ljudi na Zemlji) primiti Ljubavlju ispunjeno zauzimanje koje doživljava kao snagu, i onda će biti moguće da će ona promijeniti njezinu volju. Ona treba probuditi Ljubav unutar sebe tako što će također obratiti pažnju na njezinu potrebitu braću u onostranom i voljno ponuditi malene geste pomoći.... Ove će se onda također osjetiti od strane duše kao jedan upliv snage i potaknuti će njezinu volju da ljubi, što je jedino sposobno osloboditi dušu iz njezine situacije gdje trpi puno agonije.

Ako uđe u kraljevstvo onostranog u potpunoj duhovnoj tami može proći jako dugo vrijeme prije nego ona postane svjesna njezinog bijednog stanja i čezne za poboljšanjem.... Ali čim žudnja nikne da promijeni njezino stanje smrti, čim ona shvati da više ne živi na Zemlji a ipak nije prestala postojati, ona će također reflektirati o njezinoj situaciji i pokušati se izbaviti iz nje. I jedino ovo će je dovesti u kontakt sa pomagačima, bićima svjetla koja prilaze prerušena i pokušavaju objasniti da ona može izbjeći njezinu situaciju ako je njezina volja to napraviti.... Posebice nevjerujuća, umrla ljudska bića sa Zemlje zahtijevaju jako puno zauzimanja sa ljudske strane koja će im omogućiti sakupiti volju u onostranom da poboljšaju njihovu situaciju. Jer svaka molitva namjesto ovih duša njima prenosi dotok snage i ova snaga neće nikada biti izgubljena, pod uvjetom da duša napušta ljude iza sebe na Zemlji koji će se nje prisjetiti u zauzimanju....

Otud ste vi ljudi sposobni doprinjeti u velikom opsegu da će te duše, također, nadvladati smrt, tako da će se one još probuditi u život na drugoj strani.... Jer sve dok je duša samo-svjesna Ja ju neću odbaciti, jer onda će ona također biti sposobna na promjenu njezine volje, koja jedino treba biti usmjerena prema Isusu Kristu i njezino će iskupljenje biti osigurano.... Međutim, ako propadne do točke kada je više nijedna iskra svjetla neće biti sposobna doseći, onda će ona nastaviti stremiti spram bezdana i iznova se ukrutiti, a to također naznačava razgradnju i gubitak samo-svjesnosti, to naznačava obnovljeno prognanstvo u materiju i početak novog perioda Spasenja, budući ni jedno biće neće biti izgubljeno zauvijek.... Budući ni jedno biće neće ostati mrtvo zauvijek, nego će se jednog dana ono zasigurno vratiti u vječni život.

Za duše, koje više ne moraju proći kroz ovo novo prognanstvo, će se također voditi borba u kraljevstvu onostranog, i svaka osoba koja se sa Ljubavlju prisjeti ovih duša sudjeluje u iskupiteljskom radu, i duše će mu biti vječno zahvalne zbog toga što ih je izveo iz noći smrti na svjetlo dana.... jer što je jednom poteklo iz Mene kao biće ne može prestati postojati, ali jedino kada je ova tvorevina sposobna raditi u slobodi, svjetlu i snazi će ona oživjeti, i onda više nikada neće biti sposobna zastraniti.

AMEN

Het smartelijk lot van de zielen in het hiernamaals

Wie zich aan de wereld heeft overgeleverd, moet en zal de dood vrezen, want de mens is niet vergaan wanneer hij sterft, maar de ziel heeft hem verlaten, die niet sterven kan en nu in het geestelijke rijk verder bestaat in een toestand die past bij haar aardse leven. De ziel kan nu pas het ware leven binnengaan, dat eeuwig duurt en een staat van gelukzaligheid is, omdat ze in volledige vrijheid, in licht en kracht nu kan scheppen naar eigen wil, die echter ook mijn wil is omdat ze zich aan mijn wil geheel ondergeschikt heeft gemaakt. Maar ze kan ook in een smartelijke toestand in het rijk hierna vertoeven, in duisternis en onmacht en toch in het bewustzijn van zichzelf. Dan kan men wel van dood spreken, maar niet van een staat van volledig vergaan. En juist daarin bestaat haar kwelling, dat zij weet in welke volheid van kracht ze leefde op aarde en dat ze nu niet bij machte is en niet bekwaam iets te volbrengen. Dat zij het zelfbewustzijn behoudt, betekent voor haar juist die vergrote kwelling, maar het kan de ziel ook daartoe helpen dat ze uit deze dode toestand tevoorschijn komt, dat ze helpers die haar in het rijk hierna tegemoet gaan gehoor schenkt en ook hun aanwijzigingen opvolgt die de ziel al een lichte verbetering opleveren.

Maar het is uiterst moeilijk de zielen ertoe te brengen zich om andere ongelukkige zielen te bekommeren, omdat ze steeds alleen maar met zichzelf bezig zijn, omdat hun zoals op aarde de liefde ontbreekt en altijd nog de eigenliefde overheersend is. Maar alleen door liefde kan het de ziel mogelijk zijn op te klimmen in het hiernamaals. Zij zelf moet liefdevolle voorbeden ontvangen, die ze als kracht voelt en waardoor het dan ook mogelijk is dat ze haar wil verandert. En ze moet zelf de liefde in zich wekken doordat ze ook aandacht schenkt aan haar hulpbehoevende broeders in het hiernamaals en bereid is tot enige hulpverlening. Dit wordt door de ziel dan ook als het toestromen van kracht ondervonden en de wil tot liefde wordt gestimuleerd, die alleen de ziel uit haar kwellende toestand kan bevrijden.

Gaat ze in volslagen duisternis het rijk hierna binnen, dan kan het zeer lang duren tot ze zich van haar ellendige toestand bewust is en ze naar een verbetering smacht. Maar zodra eenmaal het verlangen in haar opkomt om haar "dode" toestand te veranderen, zodra ze inziet dat ze niet meer op aarde vertoeft en toch niet is vergaan, zal ze ook nadenken over haar toestand en proberen hieruit te komen. En deze wil al bezorgt haar helpers: lichtwezens, die verkleed naar haar toekomen en haar duidelijk proberen te maken dat zij ook uit haar toestand kan komen wanneer ze daar de wil toe heeft. Juist de mensen die geheel ongelovig van de wereld zijn heengegaan, hebben veel voorbede van menselijke zijde nodig, opdat ze in het hiernamaals zo'n wil opbrengen en streven naar een verbetering van hun toestand. Want elk gebed voor deze zielen bezorgt hun toevoer van kracht en nooit gaat deze kracht verloren wanneer de ziel maar mensen op aarde achterlaat die haar in een voorbede gedenken.

U mensen zult er daarom veel toe kunnen bijdragen dat ook zulke zielen de dood overwinnen, dat zij daarboven nog tot leven komen. Want zolang de ziel zelfbewust is, geef Ik haar niet op, want zolang is ze ook in staat haar wil te veranderen, die zich alleen op Jezus Christus hoeft te richten en die haar de verlossing ook verzekert. Maar als ze zo diep wegzinkt dat geen lichtvonkje haar meer bereikt, dan stuurt ze steeds verder aan op de diepte en ze verhardt weer. En dit betekent ook weer het oplossen en verliezen van het zelfbewustzijn, het betekent hernieuwde kluistering in de materie en het begin van een nieuwe verlossingsperiode, omdat geen wezen verloren gaat, omdat geen wezen eeuwig dood blijft, maar eens in alle zekerheid weer het leven bereikt dat eeuwig duurt.

Ook in het rijk hierna wordt er geworsteld om zulke zielen, dat ze deze hernieuwde kluistering niet meer hoeven door te maken. En ieder mens die in liefde aan zulke zielen denkt, is bezig met het verlossingswerk en de zielen zullen hem eeuwig dankbaar zijn dat hij ze uit de nacht van de dood naar het licht van de dag leidde. Want datgene wat eens als wezen uit Mij is voortgekomen, kan niet vergaan. Maar pas wanneer dit geschapene in vrijheid, licht en kracht werkzaam kan zijn, is het tot leven gekomen, dat nu echter eeuwig niet meer verloren gaat.

Amen