• Back

POBIJANJE UČENJA O REINKARNACIJI.... PRAVEDNOST....

Bit će vam dano jasno svjetlo ako vi imate volju, omogućiti mu da blista... Vrijeme pomutnje (zbrke), zbunjuje i razmišljanje ljudi, oslabljuje sposobnost mišljenja, pa oni više ne mogu prepoznati duhovnu Istinu kao takvu, zbog čega je potrebno njeno neprestano dostavljanje, a ovo traži ljude voljne primiti, kroz koje takvo duhovno znanje može biti preneseno tragateljima. Takva poduka se sada može događati na razne načine, može nadopuniti već postojeće znanje, ona može biti ponuđena kao potpuno novo znanje, ako je čovjek prije stajao u pogrešnom mišljenju (zabludi), ona međutim također može, kao opovrgavanje obmanjujućeg nauka, razjasniti jedno područje nad kojim još vlada nejasnoća među ljudima. No, uvijek je uvjet, da snage okrenute Bogu posreduju ideje čovjeku koji je pristao biti primajuća posuda Božanskog Duha, kako bi služio Bogu razdjeljivanjem Istine. A, ovaj uvjet je zadovoljen čim svakoj duhovnoj poduci prethodi iskrena i žarka molitva za dostavljanje Čiste Istine... Sve dobre duhovne snage imaju samo jedan cilj.... na Zemlji utjelovljenu bit (postojanje) sjediniti s Bogom, odnosno, biti mu od pomoći u tome. Duhovno sjedinjenje postoji, ali samo u stanju svjetla, odnosno, u stanju spoznaje koja je posljedica života u Ljubavi. Da bi se doseglo ovo stanje, čovjeku je dan zemaljski život u kojem on može izgraditi svoje sposobnosti, koje su na početku njegovog utjelovljenja tek slabo razvijene, ali sukladno njegovoj volji mogu doživjeti uzlazni ili silazni razvoj. Tijek njegovog života mu daje dovoljno prilika za taj razvoj, ali on ne ovisi o manje ili više razvijenim darovima razuma, nego jedino o volji za dobro, o stavu prema Bogu, i stoga o djelovanju u Ljubavi.... o stremljenju prema sjedinjenju s Bogom kroz dobra djela.... Jedino kroz to čovjek može doseći tako visoki stupanj duhovnog razvoja, da on već na Zemlji uđe u stanje svjetla, odnosno, da dođe do spoznaje.... Onda se već dogodilo usklađivanje s Bogom, i ovo stanje duši čovjeka po njegovoj smrti osigurava ulazak u kraljevstvo svjetla, u sfere gdje ona može sudjelovati u Kristovom djelu otkupljenja, gdje je ona sposobna drugim dušama ponovno pomagati do znanja, do svjetla, tako da ona podučava Ljubav, i na taj način je iskupiteljski aktivna. Stoga ovaj stupanj savršenstva mogu s lakoćom postići oni ljudi, koji samo imaju volju za dobro, i koji uspostavljaju vezu s Bogom kroz iskrenu molitvu.... Da ljudi imaju različite sposobnosti shvaćanja, da su oni više ili manje inteligentni, nije na nijedan način odlučujuće za ovu volju za dobro. Jer, duhovna iskra u čovjeku će se kroz Ljubav dovesti do buđenja. Ali, Ljubav se rađa u srcu, i može biti iznimno živa u čovjeku čija aktivnost razuma znatno zaostaje za onom kod nekog drugog čovjeka. A čak i tamo gdje se svjetlo, spoznaja Istine, ne pojavljuje izvanredno tijekom zemaljskog života, duša na ulasku u kraljevstvo onostranog može biti obuzeta svjetlom, odnosno, spoznaja joj može doći munjevito brzo, i prekomjerno obilno znanje ju sada čini sposobnom za gorljivu Ljubavnu aktivnost u onostranom. I stoga je bespredmetna zabrinutost da bi manje razvijeno razumsko razmišljanje moglo utjecati na duševnu zrelost, da bi stoga svakoj duši jednom trebala biti ponuđena prilika, da iskoristi napredne tjelesne sposobnosti kako bi dosegla visoku zrelost na Zemlji. Takve duše uistinu mogu nadasve blagotvorno djelovati na Zemlji, ukoliko svoje izvanredne sposobnosti razuma stave u službu bližnjemu kako bi mu prenijele duhovno znanje i time ih potakle na višu aktivnost Ljubavi. Ali, čovjek isto tako može dovesti Ljubav do najvišeg razvoja bez posebnog poticaja, i ovaj čovjek će nesumnjivo dosegnuti najvišu zrelost. Njegovo razmišljanje može međutim biti sasvim ne-komplicirano, ne mora nužno biti prepoznatljivo više znanje, a unatoč tome je on vođen u svome razmišljanju i djelovanju od dobrih duhovnih snaga, koje ga opskrbljuju sukladno njegovom daru shvaćanja, i stalno ga potiču na povećano Ljubavno djelovanje, kako bi postigao svoje sjedinjenje s Bogom. Stoga je Ljubav prva, iz nje se najprije rađa mudrost, a ova mudrost je udio duše, čim ona uđe u duhovno kraljevstvo. Ali, jedno jedino utjelovljenje na Zemlji može dovesti Ljubav do punog razvoja, jer Ljubav može biti prakticirana u svakoj životnoj situaciji, u svakoj životnoj sudbini, u svakom tjelesnom i duhovnom stanju, budući onajedino ima za preduvjet, da se zapali Božanska iskra u čovjeku, i razbukta u najviši plamen, a to može učiniti čovjek najprimitivnijeg razmišljanja, ako on samo ima volju da bude dobar. Ali, u njemu je spoznaja dobra i zla, jer se obje snage, dobre i zle, bore za njegovu dušu, i stoga je njegovo mišljenje pod utjecajem obje duhovne snage, a pobjedu nad njim nose snage kojima se okrene njegova slobodna volja. Kako se međutim odlučuje njegova volja, do određene mjere ovisi o njegovoj vjeri, o njegovom stavu prema Bogu i prema Kristovom djelu otkupljenja, čim on ima znanje o tome. Isus Krist je umro na Križu za slabe, koji sami od sebe nisu bili u stanju namaknuti volju za dobro. Ali, neka nitko ne misli da je jak.... Iako je on dokazao visoke umne sposobnosti, on još uvijek potrebuje milosti djela otkupljenja, od Isusa Krista otkupljeno osnaženje volje, kako bi mogao sazrjeti u svjetlosno biće, za vrijeme njegovog zemaljskog života.... I stoga je Isus Krist napravio naknadu, tako da mogu postati blaženi svi koji su dobre volje.... (13 Kolovoza 1944) Čovječanstvo je zaista veoma zaostalo u svom duhovnom razvoju, i ono se ne osvrće na nikakvu mogućnost napretka. Ovo je neosporno proces hlađenja, koji svoj uzrok ima u slobodnoj volji čovjeka, a za koju on također mora odgovarati. Zato čovjek ne može očekivati nikakvu podršku za nešto što je nastupilo vlastitom krivnjom. No, bila bi to podrška, ako bi on, vlastitom krivnjom propušteni ili zanemareni razvoj mogao svojevoljno nadoknaditi u ponovljenom utjelovljenju na Zemlji. Jer on svoju slobodnu volju nije ispravno iskoristio, za što je međutim u svakoj životnoj situaciji bio sposoban kroz otkupljujuće djelo Krista, Koji je Svojom smrću na Križu slomio nadmoć Njegovog protivnika nad ljudskom voljom. Stoga nema nikakvog opravdanja za ponovljeni prelazak zemaljskog života jedne nesavršene duše, koje bi se moglo zasnivati na Božanskoj pravednosti, jer čim je čovjek podbacio unatoč priljevu milosti, on ne može zahtijevati samovoljno ponavljanje jednog utjelovljenja na Zemlji, kako bi postigao isti stupanj zrelosti, kojeg čovjek s dobrom voljom može postići za vrijeme svoga zemaljskog života, nego on sada treba ponovo prevaliti daleko teži uspon u onostranom, kao pravično poravnanje za njegovu pogrešnu volju. Ljudi imaju sasvim različita znanja i različite zemaljske sposobnosti, i ovo ih često dovodi do pogrešnog shvaćanja, da se sazrijevanje duše odvija primjereno ovim sposobnostima. Ali onda ostaje nesagledano da je odlučujuća jedino Ljubavna aktivnost, dakle, jedino Ljubavno djelovanje potpomaže razvoj naviše. Ali, svaki čovjek može prakticirati Ljubav, budući je za to potrebna jedino volja čovjeka, to je nagonjenje srca, koje nije u nikakvoj povezanosti sa nekim određenim stupnjem znanja, ili sa posebno razvijenom aktivnošću razuma. Da hlađenje Ljubavi naravno povlači za sobom i smanjenje znanja, neosporno je, pa stoga i mračno duhovno stanje izrazito izlazi na vidjelo, budući je ono posljedica nedostatka Ljubavi (neljubaznosti, nemilosrdnosti), za kojeg će duša jednom morati odgovarati.... (14 Kolovoza 1944) O višem razvoju se može govoriti jedino onda, kada se duša povezala s Duhom, kada ona dakle prakticira Ljubav, i kroz to je probudila u život duhovnu iskru u sebi, koja sada ostaje u postojanoj aktivnosti, odnosno, pokreće dušu na neprestano Ljubavno djelovanje. Posljedično, bez Ljubavnog djelovanja se mora zabilježiti zastoj razvoja, ili čak nazadovanje kod očitog nedostatka Ljubavi. Ali, svakom je čovjeku na raspolaganju jednaka mjera milosti i dane su mu iste mogućnosti za sazrijevanje duše. Ako ih sada on ne koristi, i također ostavlja neuvažene milosti, tako da one ne mogu postati učinkoviti na njemu, onda on također mora, sukladno Božanskoj pravednosti, uzeti na sebe i posljedice, odnosno, on se u onostranom sam mora nositi sa stanjem, u koje je dospio vlastitom krivnjom, stoga zasluženo.... Sada bi na izvjestan način bilo nepravedno, ako bi njemu, koji veliku milost utjelovljenja nije iskoristio za spasenje svoje duše, još jednom bila ponuđena ista prilika, da nadoknadi ono što je propustio... To bi bila nepravda naspram onih koji su u potpunosti iskoristili njihov zemaljski život, ne ne uvažavajući svoje tijelo, u odricanju, i stalnom suzdržavanju od radosti svijeta. Dublje znanje zaista nije apsolutno potrebno, jedino aktivnost Ljubavi, i stoga se i najneukiji čovjek može razvijati naviše, ako je on samo Ljubavno aktivan, jer mu znanje prilazi čim mu je ono potrebno za njegove bližnje, ili kada on uđe u duhovno kraljevstvo. Jer onda on može usrećivati duše u onostranom svojim znanjem, koje će mu sada biti preneseno munjevito brzo, tako da on kao nositelj svjetla može opet djelovati u Ljubavi u duhovnom kraljevstvu.

AMEN

Refutación de la doctrina de la reencarnación.... Justicia....

Os llegará una luz brillante si tenéis la voluntad de dejarla brillar.... Un tiempo de confusión también confunde el pensamiento de los humanos, su capacidad de pensar se debilita y ya no pueden reconocer las verdades espirituales como tales, por lo que es necesario una transmisión constante de ellas y esto requiere a seres humanos dispuestos a recibir a través de quienes el conocimiento espiritual pueda transmitirse a quienes lo buscan. Una instrucción como tal sólo puede realizarse de diversas maneras, puede complementar un conocimiento que ya existe, puede ofrecerse como un conocimiento completamente nuevo si el humano anteriormente se encontraba en un pensamiento erróneo, pero también puede aclarar un área como refutación de enseñanzas falsas bajo el cual todavía reina la falta de conocimiento entre los humanos.

Pero siempre es un requisito previo que las fuerzas dirigidas hacia Dios transmitan las ideas espirituales al ser humano que, como receptáculo del espíritu divino, se declara dispuesto a servir a Dios difundiendo la verdad. Y este requisito previo se da tan pronto como la oración sincera por el suministro de la verdad pura procede a cada instrucción espiritual.... Todas las buenas fuerzas espirituales tienen un solo objetivo.... unificar a la esencia encarnada en la Tierra con Dios, es decir, para ayudarla al respecto. Pero una unificación espiritual sólo es posible en el estado de luz, es decir, en el estado de conocimiento, que es el resultado de una vida de amor.

Para lograr este estado, se le ha dado la vida terrenal al ser humano en la que puede desarrollar sus capacidades, que sólo están débilmente desarrolladas al comienzo de su encarnación, pero que pueden experimentar un desarrollo ascendente o descendente dependiendo de su voluntad. Su vida le da plena oportunidad para este desarrollo, pero no depende de dones de la mente más o menos desarrollados, sino que únicamente por la voluntad del bien, de la actitud hacia Dios y por tanto del obrar en el amor.... el esfuerzo por la alineación con Dios a través de las buenas obras.... Sólo a través de esto el humano puede lograr un nivel tan alto de desarrollo espiritual que entre en una etapa de luz ya en la Tierra, es decir, para que llegue a la cognición....

Entonces ya se ha producido la asimilación a Dios, y este estado asegura la entrada del alma humana al reino de la luz después de su muerte corporal, en esferas donde puede participar en la obra redentora de Cristo, donde puede ayudar nuevamente a otras almas a llegar a la sabiduría y a la luz enseñando el amor y, por lo tanto, será activa redentoramente. Este grado de perfección puede ser alcanzado fácilmente por humanos que sólo tienen la voluntad de hacer el bien y establecen una conexión con Dios a través de la oración íntima....

El hecho de que los humanos tienen diferentes capacidades de comprensión, que sean más o menos inteligentes, no es en modo alguno un factor determinante de esta voluntad del bien. Porque la chispa espiritual en la persona se despierta a través del amor. Pero el amor nace en el corazón y puede ser extremadamente activo en un ser humano cuya actividad intelectual está considerablemente por detrás de otro humano. E incluso la luz, la cognición de la verdad, no sale a la luz extraordinariamente durante la vida en la Tierra, el alma puede estar rodeada de luz cuando entra al reino del más allá, es decir, la cognición puede llegar a ella en un instante y un conocimiento abundante puede ahora permitirle ser celosamente activo en el amor en el más allá.

Y es por eso que las preocupaciones de que un pensamiento intelectual menos desarrollado podría perjudicar la maduración del alma, y que a cada alma se le tendría que dar la oportunidad de aprovechar las capacidades físicas avanzadas para lograr una mayor madurez en la Tierra. Probablemente estas almas pueden tener un efecto extremadamente beneficioso en la Tierra al poner sus extraordinarias capacidades intelectuales al servicio de sus semejantes para impartirles conocimiento espiritual y así estimularlos a una mayor actividad amorosa.

Pero un ser humano también puede llevar el amor al más alto desarrollo sin ningún estímulo especial, y ese humano sin duda alcanzará la más alta madurez. Pero su pensamiento puede ser completamente sencillo, no necesita revelar ninguna sabiduría superior y, sin embargo, es guiado en su pensamiento y en sus acciones por buenas fuerzas espirituales que lo consideran según su capacidad de comprensión y lo impulsan constantemente a su obrar en amor, para lograr su unificación con Dios. Porque el amor es lo primero, de ello nace la sabiduría y esta sabiduría es parte del alma tan pronto como entra en el reino espiritual.

Pero el amor puede llevar a una única encarnación en la Tierra a su pleno desarrollo, porque el amor puede ser practicado en cada situación de la vida, en cada destino de la vida, en cada condición física o mental, porque esto sólo requiere que la chispa divina se encienda en el ser humano y sea encendida a la llama más alta, y esto lo puede hacer el humano más primitivo en términos de pensamiento, siempre que sólo tenga la voluntad de ser bueno. Pero el conocimiento del bien y del mal está en él porque ambas fuerzas, el bien y el mal, luchan por su alma y por eso su pensamiento es influenciado por ambas fuerzas espirituales, y las fuerzas hacia las que se dirige su libre albedrío logran la victoria sobre él.

Pero cómo se decide su voluntad depende en cierta medida de su fe, de su actitud hacia Dios y hacia la Obra redentora de Cristo, siempre que tenga conocimiento de ella. Jesucristo murió en la cruz por los débiles que no pudieron reunir la voluntad para hacer el bien. Pero nadie piensa que sea fuerte.... Aunque tiene altas capacidades espirituales, todavía necesita las gracias de la obra de Redención, la voluntad fuerte adquirido por Jesucristo, para poder madurar hasta convertirse en un ser de luz durante su vida en la Tierra.... Y por eso Jesucristo creó el equilibrio para que todo el que tenga buena voluntad pueda ser salvo....

(13 de agosto de 1944) La humanidad está muy atrasada en su desarrollo espiritual y no presta atención a ninguna posibilidad de progreso. Se trata de un proceso de enfriamiento inequívoco, que tiene su causa en el libre albedrío del ser humano y para la cual también tiene que responsabilizarse. En consecuencia, un ser humano no puede esperar ningún beneficio por algo que ocurrió por su propia culpa. Pero sería un beneficio si pudiera recuperar el desarrollo que perdió o descuidó por su propia culpa en otra encarnación en la Tierra. Porque no utilizó su libre albedrío de la manera correcta, del que era capaz en cada situación dela vida gracias a la Obra redentora Jesucristo, Quien mediante Su muerte en la cruz rompió el dominio de Su oponente sobre la voluntad de los humanos.

Por lo tanto, no hay justificación para una vida repetida en la Tierra de un alma imperfecta, lo que podría basarse en la justicia divina, porque tan pronto un ser humano ha fallado a pesar de recibir la gracia, no puede pretender ninguna repetición de una encarnación en la Tierra para poder alcanzar el mismo grado de madurez que un humano con buena voluntad puede alcanzar durante su vida en la Tierra, sino que tiene que tomar el ascenso mucho más difícil en el más allá como justa compensación por su voluntad equivocada.

Ciertamente, los humanos tienen diferentes ideas, diferentes conocimientos y diferentes habilidades terrenales, y esto a menudo los lleva a la opinión errónea de que el alma madura correspondiente a estas capacidades. Pero entonces se ignora que sólo la actividad en el amor es decisiva, por lo que sólo la actividad en el amor promueve el desarrollo ascendente. Pero cada humano puede practicar el amor, porque sólo es necesaria la voluntad del hombre; éste es un impulso del corazón que no está en ninguna correlación con un cierto grado de conocimiento o una actividad intelectual especialmente desarrollada. Es innegable que el enfriamiento del amor, comprensiblemente, también resulta en una reducción del conocimiento, y por eso el estado oscuro de la mente es particularmente notable, porque es el resultado del desamor, del cual el alma debe ser responsable....

(14 de agosto de 1944) Sólo se puede hablar de un desarrollo superior cuando el alma se ha conectado con el espíritu, es decir, cuando practica el amor y con ello trae a la vida la chispa espiritual dentro de sí misma, que ahora permanece en constante actividad, es decir, el alma alienta al constante obrar en el amor. En consecuencia, sin la obra del amor se produce un estancamiento en el desarrollo o incluso una regresión en los casos de desamor evidente. Pero cada humano tiene a su disposición la misma cantidad de gracia y se le dan las mismas oportunidades para la maduración de su alma. Si no las utiliza e ignora las gracias, que no puedan surtir efecto en él, entonces, según la justicia divina, también debe aceptar las consecuencias, es decir, en el más allá, él mismo tiene que aceptar la situación en la que se ha metido por su propia culpa, es decir, merecidamente....

Sería entonces una injusticia, por así decirlo, si a él, que no ha utilizado la gran gracia de la encarnación para la salvación de su alma se le ofreciera una vez más la misma oportunidad para compensar lo que ha perdido.... Sería una injusticia para quienes hacen pleno uso de su vida terrenal ignorando sus cuerpos, haciendo renuncias y abstinencias constantes de los placeres del mundo. El conocimiento más profundo no es absolutamente necesario, pero la actividad del amor si lo es, y es por eso que incluso el ser humano más ignorante puede desarrollarse hacia arriba si sólo está activo en el amor, porque el conocimiento le llega tan pronto como lo necesita para sus semejantes o él entra en el reino espiritual. Porque entonces podrá hacer felices a las almas en el más allá con su conocimiento, que ahora le es impartido en un instante para que pueda volverá obra en amor como portador de luz en el reino espiritual....

amén