• Back

UNUTARNJA SUŠTINA.... VANJSKI PRIKAZ.... MOLITVA U DUHU I U ISTINI....

To kako se čovjek postavi prema vječnom Božanstvu odlučujuće je za njegove moralne vrijednosti i za stupanj zrelosti duše. Nije upitno da je pri tome od presudnog značaja unutarnji doživljaj čovjeka, a ne njegov na van prepoznatljiv stav. No taj unutarnji doživljaj [[(osjećaj)]] doći će do izražaja tek onda kad je mir čovjeka narušen, kad čovjek dođe u životne situacije u kojima ne može održati vanjski privid, nego kad padne svaka maska. Tek tada se može govoriti o suštini čovjeka, i tek tada se odlučuje koji stav on zauzima u odnosu na Boga.

Čovjek se može na van prikazivati potpuno drugačije, bez da ga se radi toga može suditi, pošto postoji barijera da otvoreno pokaže svoje unutarnje biće; s druge strane on se pred svojim bližnjima može pretvarati da je u suštini plemenit, a što nije u skladu sa njegovom suštinom. Pa stoga čovjek ne može tako lako donijeti ispravnu prosudbu svoga bližnjega....

No Bog poznaje nedostatke i slabosti ljudi kao i njihovu vrijednost i volju. I On želi da se oni riješe privida, On hoće da oni dođu do samospoznaje i da razmišljaju o svojem stvarnom biću.... Sve što je dobro i plemenito, Boga prepoznaje u svim životnim situacijama, i on u Njemu nalazi svoje utočište u nevolji.... pa tako čovjek uči pravilno moliti, tj. u Duhu i u Istini.... On ne blebeće samo mehanički, nego se vapaj njegovog srca uzdiže do Boga, a time je stao na most koji vodi u duhovno područje.

No bezbrojni ljudi, koji su ranije bili lakomisleni i površni, koji su Boga imali samo na usnama a inače Mu bili daleki, sada Ga traže a i nalaze Ga, jer je prolaznost zemaljskoga uzdrmala njihovu samouvjerenost i naučila ih misliti drugačije. Čovjek lako naginje osuđivanju, ali Bog je dugotrpljiv i milostiv.... On gleda kako da spasi ono što još nije potpuno potpalo protivniku, iako se Njegova sredstva ljudima čine užasna i nerazumljiva....

[[(prekid)]]

Innerlijk wezen – Uiterlijke schijn – Gebed in geest en waarheid

Hoe de mens zich ten opzichte van de eeuwige Godheid instelt, is doorslaggevend voor zijn morele waarde en voor de rijpheidsgraad van de ziel. Ongetwijfeld is het innerlijke ervaren van de mens daarbij doorslaggevend en niet de uiterlijke instelling, waarmee hij zich kenbaar maakt. Maar dit innerlijke ervaren zal pas dan tot uitdrukking komen, wanneer de rust van de mens verstoord wordt. Wanneer de mens in levenssituaties komt, waar hij geen uiterlijke schijn kan handhaven, maar elk masker laat vallen. Pas dan kan van het wezen van een mens gesproken worden en pas dan kiest hij welke stelling hij ten opzichte van God inneemt.

De mens kan zich uiterlijk anders voorgeven, zonder daar echter voor veroordeeld te kunnen worden, want het staat hem tegen om zijn meest innerlijke wezen openlijk ten toon te spreiden. Maar omgekeerd kan hij zich ook ten opzichte van zijn medemensen als een edel mens voorwenden, dat niet met zijn innerlijke wezen overeenstemt. En daarom zal de mens niet zo gemakkelijk een rechtvaardig oordeel over de medemensen kunnen vellen.

Maar God kent de gebreken en de zwakten van de mensen, evenals hun waarde en hun wil. En Hij wil dat ze zich ontdoen van de schijn. Hij wil dat ze zichzelf herkennen en over hun eigenlijke wezen nadenken. Alles wat goed en edel is, herkent God in alle levenssituaties en in nood neemt hij zijn toevlucht tot Hem. En zodoende leert de mens goed te bidden, dat wil zeggen in geest en in waarheid. Hij spreekt niet alleen maar mechanisch voor zich uit, maar het smeken van zijn hart stijgt tot God op en de brug, die tot in het geestelijke rijk leidt, wordt betreden.

Maar talloze mensen, die voorheen lichtzinnig en oppervlakkig waren, die God alleen maar met de mond beleden en anders ver van Hem af stonden, zoeken Hem nu en ze vinden Hem ook, want de vergankelijkheid van het aardse heeft hun zelfverzekerdheid aan het wankelen gebracht en hen geleerd anders te denken. De mens is gauw geneigd om te veroordelen, maar God is lankmoedig en barmhartig. Hij tracht te redden wat nog niet geheel aan de tegenstander vervallen is, ofschoon Zijn middelen de mensen wreed lijken en onbegrijpelijk voor hen zijn. (Onderbreking)