• Back

TAJNA VJEČNE LJUBAVI....

Dokučiti tajnu vječne Ljubavi nadilazi ljudsku sposobnost, i tako neće nikada biti moguće jednom čovjeku, sebi predočiti Boga kao Samu Ljubav, jer je za čovjeka koji vjeruje, Bog Biće (Entitet, Suština), a Ljubav osjećaj.... Biće i Ljubav su međutim dva pojma, koji doduše mogu pripadati jedan drugome, gdje jedno može značiti nadopunu drugoga, ali koje je teško zamisliti kao isto.... Bog kao Ljubav je razumljiv i zamisliv jedino kao najuzvišenije, najsavršenije Biće, Koje također mora biti u najvišem stupnju Ljubavi, dakle, stoga su Bog i Ljubav nerazdvojivi. A ovo objašnjenje je također jedino koje može biti dano ljudima, no međutim, ne otkriva tajnu vječne Ljubavi. Budući svaka daljnja zamisao je pogrešna, budući ljudske misli nisu u stanju dokučiti ovo čudo. A čovjeku mora biti dovoljno, sebi predočiti Ljubav kao nešto nedokučivo, što jedino istim može biti pojmljeno, odnosno, da jedino čovjek koji ljubi prodire u tajnu, i on onda uvijek može primijeniti jedino vlastiti stupanj Ljubavi kao mjerilo, jer mu „veći“ nije jasno shvatljiv. Tek kada mu uspije svoje vlastito biće promijeniti u Ljubav, bit će mu lakše sebi predstaviti Boga kao Samu Ljubav, no on kao čovjek to nikada neće do kraja proniknuti. On ipak može sebi predstaviti Boga kao Biće (Entitet, Suštinu), premda ovo Biće prema ljudskim pojmovima također nije zamislivo, međutim čovjek uvijek zamišlja Biće kao nešto tjelesno, čak iako to nije oku vidljivo kao takvo. Ljubav međutim, u njegovom poimanju ne može uzeti oblik, a čim bi joj bio dan oblik, ona bi ipak bila adresirana kao nešto elementalno (supstancijalno, suštinsko). I stoga je pokušaj da se čovjeka uvede u ovu tajnu u potpunosti bez svrhe, vodio bi jedino do pogrešnih tokova misli, koji bi mogli spriječiti čovjeka da prepozna vječnu Istinu. Čovjek bi u svojoj ograničenosti ipak mogao dokučiti sve što je u vezi sa zemaljskim životom, međutim, duhovno razumijevanje toga zahtijeva da bude Ljubavno aktivan. Onda i svoje biće oblikuje u Ljubav, a kada se duša odvoji od tijela, preostaje također samo suštinsko, koje je sada u sebi baš jednako Ljubav, pa se stoga ne treba smatrati dvojakim, nego je kroz Ljubav zapravo tek moglo postati ono što jest.... tako opet, Biće i Ljubav je isto. (23 Prosinac 1940) Onaj Koji je u Sebi Samome Ljubav, bit će međutim predočiv tek kao Biće (Entitet), jer za čovjeka mogućnost poimanja postoji tek u supstancijalnom.... Doduše, on također osjeća Ljubav, međutim u najmanjoj mjeri, pa on sebi još ne može predočiti vječno Božanstvo kao nešto što tek u životu osjećaja dolazi do izražaja. Jer, on bi to smatrao smo pripadnim Biću, ali ne Samim Bićem. Ljubav je snaga, i Bog je snaga, stoga Bog i Ljubav moraju biti isto. A opet, Bog mora biti prepoznat kao Biće, jer inače bi mogao nedostajati temeljni pojam za postojanje vječnog Božanstva. Tek kada se biće približilo vječnom Božanstvu, moguće je oba pojma stopiti u jedan, i onda će biću biti potpuno jasno ono što sada još ne može shvatiti. Ali, na Zemlji mu nedostaje sposobnost, budući da može prihvatiti samo ono što se može spojiti sa zemaljskim zakonima, inače ostaje neshvaćeno.

AMEN

El secreto del Amor Eterno....

Comprender el secreto del Amor Eterno está más allá de la capacidad humana, por lo que nunca será posible para un ser humano imaginar a Dios como el Amor Mismo, porque para el creyente, Dios es una entidad, pero el amor es un sentimiento. Pero entidad y sensación son dos conceptos que ciertamente pueden pertenecer el uno al otro, donde uno puede significar el complemento del otro, pero es difícil pensar en ellos como la misma cosa.... Pero uno sólo puede imaginarse a Dios como Amor en la medida en que el Ser más elevado y perfecto también debe estar en el grado más elevado de amor y, en consecuencia, Dios y el Amor no pueden separarse el uno del otro.

Y esta explicación es la única que se puede dar a los humanos, pero no revela el secreto del Amor Eterno. Porque cualquier pensamiento más allá de esto es erróneo porque los pensamientos humanos son incapaces de comprender este milagro. Y debe bastarle a un ser humano imaginar el Amor divino como algo incomprensible que sólo puede entenderse con lo mismo, es decir, que sólo el ser humano que ama puede penetrar en un misterio y entonces aplica siempre su propio grado de amor como estándar, porque un “más” simplemente no es comprensible para él.

Sólo cuando haya logrado transformar su propio ser en amor le resultará más fácil imaginar a Dios como el Amor Mismo, pero como ser humano nunca lo comprenderá plenamente. Es capaz de imaginar a Dios como una entidad, aunque esta entidad no es comparable según los conceptos humanos, porque el humano se imagina una entidad siempre como algo corporal (forma), aunque no es visible para el ojo como tal. Pero el amor no puede tomar ninguna forma en su imaginación, y tan pronto como se le diera una forma, habría que abordarlo nuevamente como algo esencial.

Y por lo tanto, el intento de familiarizar a los humanos con este secreto es completamente inútil; sólo conduciría a pensamientos erróneos que podrían impedir que los humanos reconocieran la Deidad Eterna. El ser humano, en sus limitaciones mentales, probablemente podrá sondear todo lo que entra en contacto con la vida terrena, pero comprender las cosas espirituales requiere (en sí mismo) una actividad de amor. Entonces su ser también se desarrolla al amor y cuando el alma se separa del cuerpo, sólo se queda la esencia, que también es amor en sí mismo, y por lo tanto no puede verse como dos cosas diferentes, sino que sólo a través del amor puede convertirse en lo que es.... así la esencia y el amor vuelven a ser lo mismo.

(23.12.1940) Sin embargo, Quien es el Amor en Sí Mismo sólo puede imaginarse como una entidad porque para los humanos la posibilidad de comprender reside sólo en la esencia.... Aunque siente amor, aunque sea en la medida más pequeña, él no puede imaginarse a la Deidad Eterna algo que sólo encuentra expresión en la vida del sentimiento. Porque primero vería esto como perteneciente a la eternidad, pero no como la entidad misma.

El amor es un poder y Dios es poder, entonces Dios y el Amor tienen que ser lo mismo. Y nuevamente, Dios tiene que ser reconocido como una entidad, de lo contrario faltaría el concepto básico de la existencia de la Deidad Eterna. Sólo cuando el ser se haya acercado a la Deidad Eterna será posible fusionar ambos conceptos y entonces quedará completamente claro al ser lo que aún no puede comprender. Pero en la Tierra carece de capacidad porque sólo puede comprender lo que se puede combinar con las leyes terrenales, de lo contrario sigue siendo mal entendido....

amén