Longtemps avant que les premiers hommes séjournent sur la terre, munis par Dieu de libre arbitre et d’intelligence, il y avait déjà des créatures semblables aux hommes qui avaient pour tâche de rendre la terre hospitalière à l’humanité qui les suivait. Ils travaillaient par instinct, c'est-à-dire sous la loi naturelle.... en agissant pour se conserver ; ils cueillaient des fruits, récoltaient des produits agrestes, et se bâtissaient des demeures.... Ils faisaient tout ce qui était instinctivement à leur avantage.
Mais ils ne pouvaient pas être tenus responsables de leur conduite parce qu’il n’y avait pas encore, incorporé en eux, un être qui aurait hébergé en lui les particules intégrales d’un esprit originel déchu. Ces êtres ressemblaient déjà beaucoup aux hommes, ils avaient des corps de même forme, mais ils n’étaient ni conscients de leur moi ni ne pouvaient s’entendre entre eux, ils avaient seulement un fort désir de se conserver, et souvent aussi ils atteignaient un âge avancé, ils servaient pour ainsi dire dans la création afin de contribuer à la transformation de la surface de la terre qui était toujours mieux préparée pour fournir, au bon moment, aux hommes un séjour correspondant à leurs besoins. Mais il n’avait pas encore été donné de tâche à ces êtres, ils ne faisaient que servir aux esprits originels non encore entièrement achevés d’ultime chance de maturation afin qu’ils puissent continuer en hommes munis de libre arbitre et d’intelligence.
Donc ces hominiens.... les préadamites.... ne pouvaient pas être considérés comme de véritables « êtres humains » car leur mentalité, leur aspect et tout ce qu’ils faisaient correspondait plutôt à un animal encore en retard dans son développement ; ce n’était que leur forme qui ressemblait à celle d’un être humain ; et de la sorte, on les a appelés plus tard « hominiens », mais ils n’étaient pas comparables aux hommes en possession de libre arbitre et de connaissance que ceux-ci devaient maintenant employer intellectuellement de la manière juste.
On ne peut pas prétendre non plus que l’homme se soit développé de ces préadamites, car l’homme a été, et est, une création nouvelle, que Dieu n’a extériorisée qu’au moment où un grand nombre de premiers esprits originels attendaient leur incarnation. L’hominien a été une des nombreuses créations qui étaient toutes obligées de remplir leur destination, à savoir : de préparer à l’homme qui les suivait plus tard un domicile lui garantissant une vie terrestre sans soucis. Les préadamites étaient des êtres semblables à des hommes qui ne pouvaient pas être tenus pour responsables de leurs faits, parce qu’ils menaient une vie animale, où tous les instincts ressortaient…. Ils ont vécu sur la terre longtemps avant l’homme.... n’ayant pas la conscience d’être un moi, et ne pouvant vivre qu’en groupes.... ne séjournant que là où plus tard habiteraient des êtres humains auxquels ils préparaient, par leur activité régulière, un domaine approprié. Cela était inné à ces êtres, et prenait la forme de la mise en culture de vastes étendues de champs, de la dissémination de substances d’intérêt vital, et de la récolte qui en résultait sur de telles étendues de terre.... Ils faisaient tout cela inconsciemment, par un instinct naturel, pour se conserver eux-mêmes.... Ils luttaient l’un contre l’autre, et le plus fort gagnait. Et ainsi ils contribuaient aussi à ce que des êtres spirituels toujours nouveaux s’incarnent, n’était-ce que pendant un temps limité où ils faisaient preuve de leur force, où des impulsions plus ou moins fortes se faisaient valoir en eux, impulsions qui s’affaiblissaient au fur et à mesure qu’ils vieillissaient, et de cette façon, ils atteignaient à pas lents une maturité qui leur permettait d’entamer l’ultime incarnation en tant qu’homme.
Donc, déjà longtemps avant les premiers hommes, il y avait des êtres semblables aux hommes, mais qui n’ont pas de rapport avec les vrais hommes. Ils étaient comparables à eux par la forme extérieure, ils menaient une existence animale.... tant en ce qui concerne leurs impulsions que leur manière de procréation ; ils se développaient conformément à leur substance psychique; ainsi ils appartenaient au grand nombre des ouvrages de création disparus après avoir exécuté leur tâche sur la terre, c'est-à-dire quand les êtres n’avaient plus besoin de ces créations, et donc maintenant elles s’éteignaient complètement, comme tant d’autres créations hébergées par la terre pendant un certain temps pour ensuite céder la place à des créations nouvelles....
Pourtant, il ne peut pas être dit que l’homme, sous sa forme présente, se soit développé de ces créatures pré-humaines, mais il était, et est, une nouvelle création douée de libre arbitre et d’intelligence qui devait maintenant faire ses preuves, donc à qui la conscience d’être un moi était rendue. Le degré d’une certaine intelligence dont ces préadamites pouvaient disposer ne dépendait que du degré de maturité des particules d’âme qu’ils hébergeaient, mais ces préadamites n’étaient pas capables de penser; donc cette intelligence-là ne s’exprimait que par leur activité ouvrière, elle était donc fournie inconsciemment.... Nonobstant, cette activité a créé de merveilleux ouvrages qui sont souvent visibles dans la nature où des chemins se sont formés permettant à ces êtres de se rencontrer; ils ont fabriqué des canaux et des tunnels souterrains; ainsi ils ont créé les conditions nécessaires pour que les hommes puissent mener une vie convenable plus tard, quand le temps fut venu, pour les premiers esprits originels, de s’incarner en hommes.... Plus d’esprits originels attendaient leur incarnation, plus les hominiens ont reculé, ce qui ne se faisait que graduellement, jusqu’à ce que le genre humain anime la terre, et que le temps d’épreuve commence pour lui – temps pendant lequel tout esprit originel jadis déchu devait s’affirmer, et pour cela, l’homme devait être muni de la conscience d’être un moi, d’une intelligence, et d’un libre arbitre, pour prendre sur cette terre le chemin qui le ramènera au Père Dont il fut jadis issu.
Amen
TraducteursLang voordat de eerste mensen op aarde leefden, die van God uit met vrije wil en verstand waren uitgerust, bestonden er al schepselen die op mensen leken en waarvan de taak daarin bestond de aarde geschikt te maken voor de mensheid die nà hen kwam. Ze verrichtten uit instinct - dat wil zeggen: door de natuurwet gedreven - werkzaamheden doordat ze actief waren om zich in stand te houden. Ze verzamelden vruchten, oogstten voortbrengselen van het land en bouwden woningen voor zichzelf. Ze deden alles wat hun instinctmatig voordeel opleverde.
Maar ze konden voor hun doen en laten niet ter verantwoording worden geroepen, omdat in hen nog niet een wezen belichaamd was dat alle partikeltjes van een gevallen oergeest bevatte. Deze wezens hadden al een heel grote overeenkomst met de mens, lichamelijk waren ze van gelijke gestalte, maar ze waren noch zelfbewust, noch konden ze zich aan elkaar verstaanbaar maken. Alleen het verlangen in hen zich in stand te houden was sterk en ze bereikten vaak een hoge leeftijd. Ze waren als het ware in dienst van de schepping, doordat ze ertoe bijdroegen het aardoppervlak een andere vorm te geven, dat steeds meer gereed werd gemaakt om nu de mensen een woonplaats te bieden die beantwoordde aan hun behoeften. Maar er was die wezens nog geen taak gegeven. Ze dienden alleen de nog niet helemaal voltooide oergeesten als laatste mogelijkheid om te rijpen, die ze dan als mens met vrije wil en verstand moesten voortzetten.
Deze voormensen, de pre-adamieten, konden dus niet als echte mensen worden beschouwd, want hun aard, hun voorkomen en al hun doen en laten beantwoordde meer aan een dier dat nog ver in zijn ontwikkeling achter is. Alleen de vorm leek op die van een mens en zo kwam het dat men later deze schepselen voormensen noemde, die echter helemaal niet de vergelijking met de echte mens konden doorstaan, die in het bezit van een vrije wil en inzicht was, die hij nu verstandelijk ook juist moest gebruiken.
Het kan ook niet gezegd worden dat de mens zich tenslotte uit deze pre-adamieten ontwikkeld heeft, omdat hij een nieuwe schepping geweest is die God pas realiseerde toen veel van de eerste oergeesten vurig naar hun belichaming verlangden. De voormens is een van de vele scheppingen geweest die alle hun doel moesten vervullen om de later erna komende mensen een onderkomen te bereiden dat hun een zorgeloos leven op aarde waarborgde. De pre-adamieten waren die wezens die op mensen leken, die niet ter verantwoording geroepen konden worden omdat ze leefden als dieren waarbij alle instincten naar buiten kwamen. Die lang voor de mens op aarde leefden, die geen zelfbewustzijn hadden en alleen in groepsverband konden leven. Die zodoende alleen daar waren te vinden, waar zich later eens mensen ophielden voor wie ze het oorspronkelijke gebied voorbereidden door een geregelde werkzaamheid die hun wezen was aangeboren en die zich dus uitte in de ontginning van uitgestrekte velden - in het systematisch verspreiden van voor het leven noodzakelijke substanties en het weer opnieuw oogsten op zulke stukken land. Ze deden dit alles onbewust vanuit een natuurlijke aandrift om zichzelf in stand te houden. Ze bestreden elkaar en de sterkste zegevierde. En zo droegen ze er ook toe bij dat zich steeds weer nieuwe geestelijke wezens incarneerden, al was het maar voor korte tijd waarin ze hun kracht bewezen, waarin meer of minder sterke driften zich deden gelden, die steeds zwakker werden hoe langer ze leefden en ze dan ook die rijpheid bereikten om nu de laatste belichaming als mens te kunnen aangaan.
Er bestonden dus al lang vóór de eerste mensen wezens die op mensen leken, die echter niet in verband gebracht kunnen worden met de echte mensen. In hun uiterlijke vorm waren ze wel met hen vergelijkbaar, maar ze gingen wel tekeer als dieren, zowel in hun driften als ook in hun manier van voortplanten. Ze ontwikkelden zich steeds verder al naar gelang de substantie van hun ziel, en behoorden ook tot de vele scheppingswerken die weer verdwenen toen ze hun taak op aarde vervuld hadden, dus de wezens zulke scheppingen niet meer nodig hadden, en deze nu totaal uitstierven zoals vele scheppingen die door de aarde een tijdlang werden gedragen, om dan weer voor nieuwe scheppingen plaats te maken.
Er kan dus niet gezegd worden dat de mens in zijn huidige vorm, zich uit deze voormenselijke scheppingen ontwikkeld heeft. Integendeel, hij is en was een nieuwe schepping, met vrije wil en verstand begaafd, die zich nu moest waarmaken, dus ook het zelfbewustzijn in toom hield. Tot op welke hoogte die pre-adamieten ook over een zekere intelligentie konden beschikken was uitsluitend afhankelijk van de graad van rijpheid van de zielepartikeltjes die ze in zich hadden. Deze pre-adamieten waren echter niet in staat te denken en hun intelligentie kwam alleen in de werkzame activiteit tot uitdrukking, die dus onbewust verricht werd. Deze activiteit heeft echter ook de grootste wonderwerken voortgebracht, zoals deze vaak in de natuur te zien zijn, dat ze wegen bouwden waarover deze wezens elkaar konden bereiken, dat ze kloven en onderaardse gangen groeven en zo dus voor de mensen eerst de voorwaarden hebben geschapen, dat dezen dan het ware leven konden leiden toen de tijd gekomen was waarin de eerste oergeesten zich als mens konden belichamen. Hoe meer zich nu de mensen verbreidden (oergeesten nu hun belichaming verlangden), des te meer gingen ook de voormensen achteruit, wat zich weliswaar steeds alleen trapsgewijs voltrok, tot dan het menselijk geslacht de aarde bevolkte en voor dezen de proeftijd begon waarin nu iedere eens gevallen oergeest zich moest waarmaken, om welke reden echter de mens ook met zelfbewustzijn, verstand en vrije wil uitgerust moet zijn, om nu de weg over deze aarde te gaan die hem weer terugvoert naar de Vader, van wie hij eens is uitgegaan.
Amen
Traducteurs