• Back

Suicide.... Fate in the beyond....

The path of the flesh has to be taken until the end, that is, every being also has to experience the embodiment as a human being. The earthly path prior to this cannot be deliberately shortened or interrupted. However, in the stage of free will the human being is able to use his free will and therefore also end his earthly life as a human being arbitrarily without being prevented. But the consequences of such interference in divine will are awful. A person like that is still immature, that is, he is without recognition or he would not take this step which deprives him of a great blessing.... to be able to improve his character until God Himself ends his life. Nevertheless, he will become aware of his wretched action in the beyond and his remorse will be beyond description.

If it is God's will to end a life, irrespective of whether the person is still young and not ready for eternity, then God recognises the necessity of it and terminating the earthly life is an act of grace, either to avert peril from the soul or to offer this soul an opportunity in the beyond that will raise its state of maturity within a short period of time. The forcible termination of life is, however, spiritually a great step backwards, for the being is suddenly without strength to improve itself and depends on the mercy of the beings of light or people, that is to say, if they don't help it will forever remain on the same level of imperfection. The soul first has to come to realise this in the beyond which will trigger an indescribable state of remorse. But if the soul is willing it will use every opportunity to be helpful, yet its struggle will be too difficult for words. In a manner of speaking, it has to carry on bearing the earthly suffering in the beyond, which it had wanted to escape; the same things it had thrown away are still clinging to it and torment it dreadfully.

Yet God is not without mercy even towards a soul which had disregarded His will, providing the soul is not entirely obstinate. After some time, which to the soul seems to last forever, it will also be given tasks in the beyond which will ease its situation. And then it will have to use its will again. If it agrees to help suffering souls in the beyond it will soon notice an obvious improvement in its circumstances. But this may well be after the time God had designated for its actual earthly life, thus it will not have arbitrarily shortened its earthly path after all and will still have to linger in the state of suffering in the beyond, that it thought unbearable on earth, until God takes pity on the soul.

Hence its intervention in divine will was entirely pointless; it deprived it of the grace to mature fully on earth but by no means ended the ordeal of earthly existence. Consequently, such souls are pitiable, for it will take a long time until they are redeemed and the awareness to have thrown God's blessing away is so agonising for the soul that it is in a sorry state in the beyond. Such souls are especially in need of people's prayers. Only people's love on earth can relieve their torments and impart the strength to improve their fate by using their will, in as much as the soul in the beyond is prepared to be of service and thereby, after an apparently endless time, will be able to change its lightless abode which, understandably, is its share (fate?) until it is saved by God's love and mercy....

Amen

Zelfmoord - Lot in het hiernamaals

De weg van het vlees moet tot het einde worden gegaan. Dat wil zeggen, ieder wezen moet ook de belichaming als mens meemaken. Het kan het aardse bestaan tevoren niet verkorten of afbreken door zijn wil. Echter in het stadium van de vrije wil, als mens, kan hij zijn vrije wil gebruiken en dientengevolge kan hij ook zijn aardse leven als mens eigenmachtig beëindigen, zonder dat hij daarin wordt gehinderd. Maar de gevolgen van zo'n ingreep in de goddelijke wil zijn vreselijk. Zo'n mens is nog niet rijp. Dat wil zeggen, het inzicht ontbreekt hem, daar hij anders deze stap niet zou zetten, die hem zelf van een grote genade berooft: aan zijn wezen nog verder te kunnen werken, tot God zelf zijn leven beëindigt. Het besef van zijn rampzalige daad krijgt hij echter in het hiernamaals en zijn berouw is niet te beschrijven.

Wordt het leven door Gods wil beëindigd, ofschoon de mens nog jong en niet rijp is voor de eeuwigheid, dan ziet God de noodzakelijkheid hiervan in en het beëindigen van een aards leven is een daad van genade, om óf een gevaar voor de ziel af te wenden, óf deze ziel in het hiernamaals een gelegenheid te geven die haar toestand van rijpheid in korte tijd verhoogt. Maar het middels geweld beëindigen van het leven is een grote stap achteruit in geestelijk opzicht, want het wezen is plotseling krachteloos om aan zichzelf te werken en het is op de genade van de lichtwezens of van de mensen aangewezen. Dat wil zeggen, als dezen hem niet bijstaan, blijft hij eeuwig op dezelfde trap van onvolmaaktheid staan. Eerst moet in het hiernamaals dit besef bij de ziel bovenkomen, dat een toestand van berouw veroorzaakt die onbeschrijflijk is. Is nu de ziel gewillig, dan benut ze elke gelegenheid om dienend bezig te zijn, maar haar worstelen is onbeschrijflijk zwaar. Ze moet als het ware het aardse leed dat ze wilde ontgaan, in het hiernamaals verder dragen. Wat ze weggooide kleeft haar nog onveranderd aan en kwelt haar onbeschrijflijk.

Maar zonder erbarmen is God ook niet tegenover zo'n ziel die Zijn wil heeft veronachtzaamd, voor zover de ziel niet helemaal verstokt is. Na een tijd die de ziel oneindig lang toeschijnt, wordt ze ook in het hiernamaals voor taken geplaatst waarvan het vervullen haar een verlichting in haar toestand verschaft. En nu moet ze weer haar wil werkzaam laten worden. Is ze bereid de lijdende zielen in het hiernamaals haar hulp te doen toekomen, dan onderkent ze ook spoedig een merkbare verandering in haar toestand. Maar dit kan soms pas zijn na de door God gestelde tijd van haar eigenlijke leven op aarde, zodat ze dus deze aardse weg toch niet eigenmachtig heeft verkort en in haar toestand van lijden, die haar ondraaglijk scheen op aarde, nu zolang in het hiernamaals moet vertoeven, tot God zich over de ziel ontfermt.

Haar ingrijpen in de goddelijke wil was dus volkomen nutteloos, het beroofde haar van de genade om op aarde rijp te worden, maar het beëindigde geenszins de pijnen van het aardse bestaan. En daarom zijn deze zielen te betreuren, want voordat ze verlost zijn duurt het lange tijd en het bewustzijn, de genade Gods te hebben weggegooid, is zo kwellend voor de ziel, dat ze in een betreurenswaardige toestand in het hiernamaals verblijft. Zulke zielen hebben het gebed van de mensen heel hard nodig. Alleen de liefde van de mensen op aarde kan hun kwellingen verminderen en hen kracht overbrengenom door hun wil hun lot te verbeteren, doordat de ziel in het hiernamaals gedienstig is en daardoor, na eindeloos lang schijnende tijd, van haar troosteloze verblijfplaats mag veranderen, die begrijpelijkerwijs haar deel is, tot de liefde en genade Gods haar daaruit verlost.

Amen