• Zurück

Besteigen der Berge.... Streben zur geistigen Höhe....

Sehet, so ihr die Berge zu besteigen trachtet, darf es euch nicht an Entschlußkraft mangeln, denn alles, was hoch oben ist, muß gewissermaßen erklommen werden. Es kann ein träger Mensch nicht leicht sein Ziel erreichen, denn er muß doppelte Kraft anwenden, um dann jedoch mit doppelter Befriedigung herabzublicken und den zurückgelegten Weg zu segnen, der ihn zur Höhe geführt hat. So auch muß das geistige Streben betrachtet werden. Es ist gleichfalls ein immerwährendes Erklimmenwollen des Gipfels, der da ist die geistige Vollkommenheit. Der nimmermüde Wanderer ersteigt die Höhe mit Sicherheit, so er sich nicht beirren läßt von den Mühen und Anstrengungen, die ihm der Weg bringt. Sein Blick ist nach oben gerichtet, er scheut keine Mühe und strebt nur immer dem Ziel zu. Wenn sich die Wanderung auf Erden in gleicher Weise vollzieht, wenn der Mensch mit nach oben gewandtem Blick gleichfalls jede Anstrengung und Strapaze auf sich nimmt, wenn er sich nicht beirren läßt von den Augenblicksfreuden der Welt, sondern seine Seele vorausschickt in die oberen Regionen und allen Willen anwendet, um die geistige Höhe zu erreichen, so wird er auch dereinst befriedigt zurückblicken können auf den Erdenweg, und es wird ihn nimmer gereuen, was er hingegeben hat, um dieses Ziel zu erreichen, im Licht zu stehen und aller Leiden enthoben zu sein. Wer oben auf des Berges Gipfel steht und sich frei fühlt von aller Erdenlast, wer gleichsam dort seinem Herrn und Schöpfer näher zu sein glaubt, wer nun seinen Blick schweifen lassen kann über endlos weite Gegenden und alles in seiner Pracht und Schönheit erblickt, der wird sich ungefähr vorstellen können, in welcher geistigen Freiheit die Seele nach vollbrachtem Aufstieg alles um sie Bestehende erschauen kann, wie sie sich frei fühlt von jeder Erdenschwere und, im Licht der göttlichen Gnadensonne stehend, unsägliche Wonnen genießen darf. Und ist auch der Aufstieg mühevoll, so ist doch der Lohn ein so unvergleichlich herrlicher, daß er tausendfach aufwiegt alle Leiden und Entsagungen, die vorangegangen sind....

Amen

Beklimmen van de bergen – Streven naar de geestelijke hoogte

Kijk, als u de bergen probeert te beklimmen, mag het u niet aan besluitvaardigheid ontbreken, want alles wat hoog boven is, moet in zekere zin beklommen worden. Een lui mens kan niet gemakkelijk zijn doel bereiken, want hij moet verdubbelde kracht aanwenden, om dan echter met dubbele voldoening neer te kijken en de afgelegde weg te zegenen, die hem naar de hoogte geleid heeft.

Zo moet het geestelijke streven ook beschouwd worden. Het is eveneens het voortdurend willen beklimmen van de top, wat de geestelijke volmaaktheid is. De steeds onvermoeibare wandelaar bestijgt de hoogte met zekerheid, als hij zich niet van de wijs laat brengen door de moeite en inspanningen, die de weg hem brengt. Zijn blik is naar boven gericht, hij schuwt geen moeite en streeft altijd alleen maar naar het doel.

Als het rondtrekken op aarde zich op dezelfde manier voltrekt, wanneer de mens met naar boven gerichte blik eveneens elke moeite en zware inspanning op zich neemt, als hij zich niet van de wijs laat brengen door de momenten van vreugde van de wereld, maar zijn ziel vooruitstuurt naar de hogere regionen en de hele wil aanwendt, om de geestelijke hoogte te bereiken, dan zal hij ook eens tevreden terug kunnen blikken op de gang over de aarde en nooit zal hij berouw hebben over wat hij opgegeven heeft om dit doel te bereiken, om in het licht te staan en van alle leed bevrijd te zijn.

Degene, die bovenop de bergtop staat en zich vrij voelt van alle aardse last, die als het ware gelooft daar dichter bij zijn Heer en Schepper te zijn, die nu zijn blik kan laten zwerven over eindeloos verre streken en alles in zijn pracht en schoonheid aanschouwt, zal zich ongeveer voor kunnen stellen in welke geestelijke vrijheid de ziel na de volbrachte klim al het rondom haar bestaande kan zien, hoe ze zich vrij voelt van elke aardse zwaarte en, zich in het licht van de goddelijke genadezon bevindend, van onnoemelijke gelukzaligheden genieten mag. En al is de klim ook moeilijk, dan is toch het loon zo onvergelijkelijk heerlijker, dat het duizendvoudig opweegt tegen al het lijden en alle zelfverloocheningen, die eraan vooraf gegaan zijn.

Amen