• Terug

De correcte levenswandel volstaat niet om rijp te worden

Wanneer u bedenkt dat alleen daden van liefde van invloed zijn voor uw ziel na de dood van uw lichaam en dat al het aardse willen, denken en handelen deze ziel geen enkel voordeel oplevert in het geestelijke rijk, dan zou u waarlijk niet zo onverschillig door het aardse leven gaan. En of u al getrouw uw plichten vervult die het aardse leven van u vraagt, wanneer u ook aards alles doet om voor de mensen een correct leven te leiden, is elke handeling zonder waarde voor datgene wat alleen onvergankelijk is - voor uw ziel - want deze kan geen enkele van de op aarde verworven aardse goederen mee naar boven nemen. Al het aardse weten blijft achter, alle aardse schatten en al het aanzien van de persoon is waardeloos wanneer de ziel, arm aan geestelijke goederen, het rijk hierna betreedt. Alleen geestelijk streven en daden van liefde leveren de ziel geestelijke schatten op die onvergankelijk zijn.

En zo vaak zijn de mensen zich van hun waarde bewust, wanneer ze alleen maar een correcte levenswandel leiden - daar echter altijd alleen hun aardse handelingen of een zekere ordening in hun levensomstandigheden mee bedoelen. En ze denken er niet aan dat het doel van het aardse leven wat anders is dan alleen het lichamelijk welzijn te bevorderen. Ze denken er niet aan dat al het doen en laten van een mens door de liefde moet worden gedragen, dat de liefde de aandrang om te handelen moet zijn, wil het waarde hebben voor de ziel na de dood van het lichaam. En wanneer u nu let op uzelf of uw omgeving, wat er allemaal gedaan en gesproken wordt, hoe zelden slechts de liefde er aanleiding voor is, dan zult u tegen uzelf moeten zeggen dat alles nutteloos is en voor u alleen maar dient om aardse doeleinden te bereiken. En u zou schrikken als u de armzalige toestand van uw ziel kon gewaarworden als lichamelijk onbehagen, want u zou dan uw leven lang niet meer blij kunnen zijn. Maar zo duidelijk kan uw ziel zich niet uiten, omdat u dan weer alleen uit egoïsme uw best zou gaan doen om een ander leven te leiden, om maar niet dat onbehagen dagelijks en elk uur te voelen en zo'n streven zou dan eveneens waardeloos zijn. Maar u zou erover moeten nadenken welke waarde al het aards-bereikte voor u heeft, daar u toch zult weten dat uw verblijf op deze aarde niet eeuwig is. U gelooft echter niet aan een voortbestaan van uw ziel en daarom bent u zo lauw en denkt u niet aan uw ziel. U denkt dat het met u gedaan is op het moment van de dood en eens zal het u bitter berouwen de tijd op aarde niet beter benut te hebben. U zult spijt hebben de liefde niet meer te hebben beoefend, wat ieder van u kan doen omdat er een vonkje liefde zwak in hem gloeit dat hij alleen maar hoeft aan te wakkeren. Ieder mens zal ook bij zichzelf de weldaad ervaren van een werk van liefde dat hem van de kant van een medemens wordt betoond. En zo zou hij ook zelf deze weldaad aan zijn naaste kunnen bewijzen en dit zou zeker niet in zijn nadeel zijn. Want de innerlijke voldoening over zijn handelwijze zou hem alleen maar aansporen steeds opnieuw in liefde werkzaam te zijn en zijn eigenliefde zou in dezelfde mate afnemen als de liefde voor de naaste toeneemt.

Geen mens gaat er op achteruit, want wat hij geeft uit liefde zal hij duizendvoudig terug krijgen op aarde of eens in het geestelijke rijk. En dan zal hij uitermate gelukzalig zijn, omdat de tijd op aarde waarin hij zichzelf dus moet overwinnen slechts heel kort is, terwijl de ziel in het geestelijke rijk er zich eeuwig over verheugen kan wat ze zich aan rijkdommen heeft verworven op aarde. Onverschillig leven de mensen voort, ijverig in het aards bezig zijn, ijverig in het vermeerderen van aards goed, welke levenskracht dan ook wordt aangewend tot volledig negatief werkzaam zijn, omdat steeds maar alleen waardevolle voorwerpen worden geschapen die vergankelijk zijn. Maar op het onvergankelijke van hun ziel letten ze niet en er gaat geen enkele liefdevolle zorg naar haar uit. Ze moet gebrek lijden en gaat dan in een ellendige toestand het geestelijke rijk binnen, waarin ze alleen maar aantreft wat de liefde haar als mens op aarde heeft opgeleverd. En was zo'n leven zonder liefde, dan is de ziel zonder licht en kracht en gaat ze een smartelijk lot tegemoet, want alleen door werken van liefde kon ze op aarde rijpen.

En daarom zouden de mensen niet moeten zeggen: "Ik doe immers geen kwaad". De mens moet in het leven op aarde goede daden verrichten, uit liefde geboren. Dan alleen kan hij zonder zelfverwijten binnengaan in het rijk hierna, zelfs wanneer hij nog geen hoge graad van liefde heeft bereikt. Hij zal deze dan zeker kunnen bereiken in het hiernamaals. Alleen eens moet het licht zijn ontstoken, zodat de ziel niet in volledige duisternis het geestelijke rijk betreedt.

Amen

O modo de vida correcto não é suficiente para amadurecer....

Se considerares que só os actos de amor têm efeito na tua alma após a morte do teu corpo e que toda a vontade, pensamento e acções terrestres não beneficiam esta alma no reino espiritual, então não passarás verdadeiramente pela vida terrena de forma tão indiferente.... E se também cumpre fielmente os seus deveres que a vida terrena lhe exige, se também faz tudo para levar uma vida correcta perante as pessoas.... Cada acção não tem qualquer valor apenas para aquilo que é imperecível.... para a sua alma.... pois não pode levar consigo nenhum bem terreno adquirido na terra, todo o conhecimento terreno permanece para trás, todos os tesouros terrenos e toda a reputação da pessoa é inútil se a alma entrar no reino do além pobre em bens espirituais. Só o esforço espiritual e as acções de amor ganham os tesouros espirituais da alma que são eterna.... E muitas vezes as pessoas estão conscientes do seu valor quando apenas conduzem um modo de vida correcto, mas apenas significam as suas acções terrenas ou uma certa ordem nas suas condições de vida, e não consideram que o objectivo da vida terrena é outro que não seja apenas promover o bem-estar do corpo.... Eles não consideram que todas as acções de uma pessoa têm de ser apoiadas pelo amor, que têm de ser motivadas pelo amor para serem valorizadas pela alma após a morte do corpo. E se agora prestarem atenção a vós próprios ou ao vosso ambiente, ao que tudo é feito e dito, mas quão raramente o amor é a sua causa, então teriam de dizer a si próprios que tudo é inútil e apenas vos serve para alcançar objectivos terrestres. E ficaria assustado se pudesse sentir a miséria da sua alma como desconforto físico, pois assim deixaria de poder ser feliz com a sua vida.... Mas a sua alma não se pode exprimir de forma tão visível, porque então, mais uma vez, só se esforçaria por levar outra vida por egoísmo, para não sentir esse desconforto diário e horário, e tal esforço seria então também inútil. Mas deve pensar no valor de todas as realizações terrenas para si, pois sabe que a sua estadia nesta terra não é eterna.... Mas não acredita na sobrevivência da alma, e é por isso que é tão morno e não se lembra da sua alma. Acreditais ter falecido no momento da morte, e um dia lamentareis amargamente não terdes feito melhor uso do vosso tempo na terra; lamentareis não terdes cultivado mais o amor, o que cada um de vós pode fazer porque uma pequena centelha de amor brilha dentro dele, que ele só precisa para acender.... Cada pessoa também experimentará em si mesma o benefício de um trabalho de amor que lhe é feito por um ser humano.... E assim ele próprio poderia também fazer este benefício para o seu próximo e não seria certamente em sua desvantagem, pois a satisfação interior sobre as suas acções apenas o estimularia a novas obras de amor, e o seu amor-próprio diminuiria na mesma medida em que o seu amor pelo próximo aumenta.... Nenhum ser humano perde, pois o que ele dá por amor receberá de volta mil dobras na terra ou um dia no reino espiritual e depois será extremamente feliz, porque o tempo na terra é apenas muito curto, onde se superará a si próprio, enquanto a alma no reino espiritual pode desfrutar eternamente das riquezas que adquiriu na terra. As pessoas vivem indiferentemente, criando avidamente coisas terrenas, aumentando avidamente o bem terreno, usando toda a sua vitalidade para uma actividade completamente negativa, porque apenas valores transitórios são alguma vez criados.... Do imperecível da sua alma.... mas não lhe prestam atenção e não se preocupa com o amor, tem de passar fome e depois entra no reino do além num estado miserável onde só encontrará o que o amor de (como) um ser humano na terra lhe trouxe.... E se essa vida estava sem amor, então a alma está sem luz e força e encontra um destino agonizante, pois só poderia amadurecer na terra através do trabalho do amor.... E por isso as pessoas não devem dizer: "Afinal de contas, não faço mal....". O ser humano deve realizar boas acções nascidas do amor na vida terrena, só então poderá entrar no reino do além sem se auto-repreender, mesmo que ainda não tenha atingido um elevado grau de amor, então certamente conseguirá alcançá-lo no além, só depois de a luz ter sido acesa para que a alma não entre no reino espiritual em completa escuridão...._>Ámen