• Terug

De correcte levenswandel volstaat niet om rijp te worden

Wanneer u bedenkt dat alleen daden van liefde van invloed zijn voor uw ziel na de dood van uw lichaam en dat al het aardse willen, denken en handelen deze ziel geen enkel voordeel oplevert in het geestelijke rijk, dan zou u waarlijk niet zo onverschillig door het aardse leven gaan. En of u al getrouw uw plichten vervult die het aardse leven van u vraagt, wanneer u ook aards alles doet om voor de mensen een correct leven te leiden, is elke handeling zonder waarde voor datgene wat alleen onvergankelijk is - voor uw ziel - want deze kan geen enkele van de op aarde verworven aardse goederen mee naar boven nemen. Al het aardse weten blijft achter, alle aardse schatten en al het aanzien van de persoon is waardeloos wanneer de ziel, arm aan geestelijke goederen, het rijk hierna betreedt. Alleen geestelijk streven en daden van liefde leveren de ziel geestelijke schatten op die onvergankelijk zijn.

En zo vaak zijn de mensen zich van hun waarde bewust, wanneer ze alleen maar een correcte levenswandel leiden - daar echter altijd alleen hun aardse handelingen of een zekere ordening in hun levensomstandigheden mee bedoelen. En ze denken er niet aan dat het doel van het aardse leven wat anders is dan alleen het lichamelijk welzijn te bevorderen. Ze denken er niet aan dat al het doen en laten van een mens door de liefde moet worden gedragen, dat de liefde de aandrang om te handelen moet zijn, wil het waarde hebben voor de ziel na de dood van het lichaam. En wanneer u nu let op uzelf of uw omgeving, wat er allemaal gedaan en gesproken wordt, hoe zelden slechts de liefde er aanleiding voor is, dan zult u tegen uzelf moeten zeggen dat alles nutteloos is en voor u alleen maar dient om aardse doeleinden te bereiken. En u zou schrikken als u de armzalige toestand van uw ziel kon gewaarworden als lichamelijk onbehagen, want u zou dan uw leven lang niet meer blij kunnen zijn. Maar zo duidelijk kan uw ziel zich niet uiten, omdat u dan weer alleen uit egoïsme uw best zou gaan doen om een ander leven te leiden, om maar niet dat onbehagen dagelijks en elk uur te voelen en zo'n streven zou dan eveneens waardeloos zijn. Maar u zou erover moeten nadenken welke waarde al het aards-bereikte voor u heeft, daar u toch zult weten dat uw verblijf op deze aarde niet eeuwig is. U gelooft echter niet aan een voortbestaan van uw ziel en daarom bent u zo lauw en denkt u niet aan uw ziel. U denkt dat het met u gedaan is op het moment van de dood en eens zal het u bitter berouwen de tijd op aarde niet beter benut te hebben. U zult spijt hebben de liefde niet meer te hebben beoefend, wat ieder van u kan doen omdat er een vonkje liefde zwak in hem gloeit dat hij alleen maar hoeft aan te wakkeren. Ieder mens zal ook bij zichzelf de weldaad ervaren van een werk van liefde dat hem van de kant van een medemens wordt betoond. En zo zou hij ook zelf deze weldaad aan zijn naaste kunnen bewijzen en dit zou zeker niet in zijn nadeel zijn. Want de innerlijke voldoening over zijn handelwijze zou hem alleen maar aansporen steeds opnieuw in liefde werkzaam te zijn en zijn eigenliefde zou in dezelfde mate afnemen als de liefde voor de naaste toeneemt.

Geen mens gaat er op achteruit, want wat hij geeft uit liefde zal hij duizendvoudig terug krijgen op aarde of eens in het geestelijke rijk. En dan zal hij uitermate gelukzalig zijn, omdat de tijd op aarde waarin hij zichzelf dus moet overwinnen slechts heel kort is, terwijl de ziel in het geestelijke rijk er zich eeuwig over verheugen kan wat ze zich aan rijkdommen heeft verworven op aarde. Onverschillig leven de mensen voort, ijverig in het aards bezig zijn, ijverig in het vermeerderen van aards goed, welke levenskracht dan ook wordt aangewend tot volledig negatief werkzaam zijn, omdat steeds maar alleen waardevolle voorwerpen worden geschapen die vergankelijk zijn. Maar op het onvergankelijke van hun ziel letten ze niet en er gaat geen enkele liefdevolle zorg naar haar uit. Ze moet gebrek lijden en gaat dan in een ellendige toestand het geestelijke rijk binnen, waarin ze alleen maar aantreft wat de liefde haar als mens op aarde heeft opgeleverd. En was zo'n leven zonder liefde, dan is de ziel zonder licht en kracht en gaat ze een smartelijk lot tegemoet, want alleen door werken van liefde kon ze op aarde rijpen.

En daarom zouden de mensen niet moeten zeggen: "Ik doe immers geen kwaad". De mens moet in het leven op aarde goede daden verrichten, uit liefde geboren. Dan alleen kan hij zonder zelfverwijten binnengaan in het rijk hierna, zelfs wanneer hij nog geen hoge graad van liefde heeft bereikt. Hij zal deze dan zeker kunnen bereiken in het hiernamaals. Alleen eens moet het licht zijn ontstoken, zodat de ziel niet in volledige duisternis het geestelijke rijk betreedt.

Amen

The correct way of life is not enough to mature fully....

If you consider that only deeds of love take effect on your soul after the death of your body and that all earthly intentions, thoughts and actions will not result in any kind of benefit for the soul in the spiritual realm, you truly would not live your earthly life so indifferently.... And even if you faithfully fulfil the duties earthly life demands of you, even if you do everything in everyday life in order to live a correct life in the presence of people.... each and every deed is without value for what alone is everlasting.... for your soul.... as it cannot take any earthly acquired possessions along, all earthly knowledge stays behind, all earthly treasures and every person's reputation is worthless if the soul enters the kingdom of the beyond deprived of spiritual possessions. Only spiritual aspirations and actions of love yield everlasting spiritual treasures for the soul....

And people are so often conscious of their own importance just because they are leading a correct way of life even though they only have their earthly actions or a certain amount of order in their living conditions in mind and fail to consider that the purpose of earthly life is a different one than improving their physical well-being.... they fail to consider that a human being's every activity has to be supported by love, that it has to be motivated by love if it is to be of value for the soul after the death of the body. And if you now observe all the things that are done and said by you or in your environment, and how seldom they are caused by love, then you have to admit that everything is in vain and only serves your attainment of earthly purposes. And you would be shocked if you could feel your soul's deprivation as physical discomfort, for then you would never be able to enjoy your life again.... Yet your soul is unable to express itself so obviously because then you would only strive to live a different kind of life due to selfishness so as not to feel this daily and hourly discomfort, and then such striving would also be worthless. But you should consider what value every earthly attainment has for you, since you know, after all, that your stay on this earth won't last forever.... But you don't believe in the continuation of the soul's life after death, and that is why you are so half-hearted and disregard your soul. You believe that you will cease to exist at the moment of death and one day will bitterly regret that you have not made better use of the time on earth; you will regret not having loved more, which each one of you can do, since a tiny spark of love smoulders inside of him that he only needs to kindle.... Every human being can also experience for himself the benefit of a deed of love done to him by a fellow human being.... And thus he could benefit his neighbour too, it would certainly not be to his disadvantage, for the inner satisfaction of his action would inspire him into ever more actions of love and his selfish love would decrease at the same rate as his love for his neighbour grows....

No human being suffers a loss, for whatever he gives out of love he will receive a thousand fold in return on earth or one day in the spiritual kingdom and then be exceedingly blessed, because the time on earth when he should thus rise above himself is only very short, whereas the soul in the spiritual kingdom can eternally enjoy the riches it has acquired on earth. People live indifferently, eagerly undertaking earthly work, eagerly increasing their earthly possessions, using all their energy of life for entirely negative actions, because they constantly just create transient values.... Their soul's immortality however.... is not taken into account by them, they do not take loving care of it, it has to starve and then enter the kingdom of the beyond in a miserable state where it only finds what its love as a human being on earth has provided for it.... And if this life were without love then the soul would be without light and strength and would approach a painful fate, for only through deeds of love is it able to mature on earth....

And therefore people should not say 'After all, I am not doing anything evil....' The human being has to do good deeds born of love in earthly life, only then will he be able to enter the kingdom of the beyond without self-reproach even if he has not yet achieved a high degree of love, he will surely be able to attain it in the beyond providing that the light has been kindled so that the soul will not enter the spiritual kingdom in complete darkness....

Amen