• Terug

Denk aan de tijd na de dood

Eenmaal zult u allen het aardse lichaam moeten afleggen en uw ziel zal een andere verblijfplaats worden toegewezen. Geen van u zal zijn lot ontgaan, een ieder heeft met zekerheid het einde van zijn lichamelijk leven te verwachten. Dus dit ene weet u, dat uw bestaan op aarde begrensd is en dat niemand zich kan verweren tegen de dood van het lichaam wanneer zijn uur gekomen is. Maar ondanks deze zekerheid leidt u een leven op deze aarde alsof het nooit zal ophouden. U maakt plannen en werkt steeds alleen voor later, zonder te weten of u dit later nog beleven zult. U houdt geen rekening met datgene wat echter zeker voor u is. U werkt en ploetert alleen voor het korte leven op deze aarde dat niet blijft duren. Uzelf zult echter niet vergaan, uw ziel blijft ook na uw lichamelijke dood in leven en uw ziel is uw eigenlijke ik. Dus is er voor u eigenlijk geen sterven, alleen een verandering van uw verblijfplaats.

Als u hier zeer ernstig over nadenkt, dan zult u wijs handelen als u er voor zorgt dat juist die verblijfplaats hierna u gelukkig maakt. U zult dan uw zorg verschuiven naar de tijd waarin u niet meer op deze aarde vertoeft, maar in het hiernamaals het leven verder leidt dat dan zodanig is dat het overeenkomstig uw aardse levenswandel is. U allen zou ook ijveriger zijn als u daarin zou geloven. Hoe meer uw zorg uitgaat naar het behoud van uw lichaam, hoe minder u gelooft dat u voortleeft. En daarvan kan u geen bewijs gegeven worden, omdat uw aards bestaan niet door vrees mag worden bepaald, die echter in u die niet uit vrije wil opwaarts streeft, elke zekerheid van een voortleven na de dood zou wekken. Zij die vrijwillig streven hebben die zekerheid wel in zich. Ze geloven, maar juist omdat zij streven naar boven te gaan. Een streven geboren uit angst voert niet tot voleinding. Daarom kan u mensen niet bewezen worden dat er een leven is na de dood. Maar ieder mens die er ernstig over nadenkt en altijd het juiste wil doen, kan het geloof daaraan in zich opwekken.

Steeds duidelijker worden de mensen gewezen op de snelle vergankelijkheid van alles wat zij veel te hoog waarderen. Er worden mensen midden uit het leven weggerukt zodat ieder daaruit zou kunnen leren ook zijn leven als een geschenk te beschouwen dat hem elke dag ontnomen kan worden. Hij hoeft alleen maar de gedachten de vrije loop te laten die bij hem opkomen naar aanleiding van de plotselinge dood van een medemens. Hij hoeft alleen maar de gestorvene te volgen in de oneindigheid. Hij hoeft zich alleen maar vaker bezig te houden met hem die niet vergaan is maar alleen zijn verblijfplaats verwisseld heeft. En waarlijk, er zouden zich vanuit het geestelijke rijk handen naar hem uitstrekken die hem op willen trekken.

Maar al heeft de mens niet de zekerheid van een verder leven, toch zou hij met de mogelijkheid rekening moeten houden en als gevolg van de dood van medemensen zou hij zich steeds weer deze mogelijkheid moeten voorstellen. En hij zou zich moeten afvragen hoe zijn lot er wel uitzag als hij plotseling zou sterven. Want zolang de mens niet kan bewijzen - wat ook nooit mogelijk zal zijn - dat er geen leven na de dood is, zou hij steeds voorzorgsmaatregelen moeten treffen. En het zal hem nooit berouwen als hij op de aarde niet alleen aan het lichaam denkt maar ook aan de ziel. Als hij op aarde een beetje geestelijke rijkdom vergaart die hem dan in het geestelijke rijk opwaarts helpt. Dan zal de ziel oogsten wat zij als mens op aarde gezaaid heeft, en gezegend de ziel die al op aarde voorzorgsmaatregelen heeft getroffen voor de eeuwigheid.

Amen

Pensez au temps après la mort....

Un jour il faudra que vous abandonniez tous votre corps terrestre, et un lieu de séjour différent sera assigné à votre âme.... Personne d'entre vous n'échappera à son sort, chacun a surement à attendre sa fin corporelle. Donc, vous savez une chose, c'est que votre existence sur terre est limitée et que personne, quand son heure sera venue, ne pourra se défendre contre la mort physique.... Mais en dépit de cette certitude, sur cette terre vous menez une vie comme si elle ne devait jamais finir. Vous ne cessez pas de faire des projets et de travailler seulement pour des temps à venir sans savoir si vous vivrez encore en ces temps. Vous ne comptez pas avec ce qui vous est pourtant certain; vous ne travaillez et n'agissez que pour la vie courte sur la terre qui n'a pas de stabilité. Mais vous-mêmes vous ne vous anéantirez pas, votre âme restera en vie même après votre mort corporelle, et votre âme, c'est votre Moi proprement dit.... Par conséquent, il n'y a pas pour vous de mort proprement dite, vous ne ferez que changer de lieu de séjour....

Si vous y réfléchissiez bien sérieusement, vous agirez sagement en ayant soin que ledit séjour résultant vous rende heureux. Alors, vous étendrez vos prévenances sur le temps où vous ne cheminerez plus sur cette terre, mais continuerez votre existence dans le royaume de l'au-delà, existence qui correspondra dès ce moment à votre conduite sur terre. Si vous y croyiez, vous seriez en effet tous plus zélés. Plus vos prévenances s'étendent sur la préservation de votre corps, moins il y a en vous cette foi que vous allez continuer à vivre. Et aucune preuve ne pourra vous en être fournie, parce que votre conduite terrestre ne doit pas être définie par la peur que toute certitude d'une continuation de la vie après la mort déclencherait en vous qui n'aspirez point volontairement à la hauteur. De fait, les aspirants volontaires portent bien en eux cette certitude, ils croient.... mais justement parce qu'ils aspirent en haut. L'aspiration née de l'angoisse n'aboutit pas à la perfection. C'est pourquoi la pérennité ne peut pas être prouvée aux hommes. Mais chacun peut éveiller cette foi en lui, pourvu qu'il réfléchisse sérieusement et qu'il veuille le bien - ce qui est juste.

C'est pourquoi il sera indiqué aux hommes d'une manière de plus en plus frappante le caractère très passager de ce qu'ils apprécient trop. Des hommes perdent leur vie d'une manière brutale, et chacun pourrait en tirer la conclusion qu’il doit considérer sa vie comme un don qui pourrait lui être repris à tout moment.... Pour cela il n'aurait qu'à suivre les pensées qui lui viennent lors de la mort soudaine d’une personne et suivre le défunt dans l'infini en pensée.... Il n'aurait qu'à s'occuper plus souvent de celui qui n'est pas anéanti, mais qui a seulement changé de séjour.... Et en vérité, du royaume spirituel, des mains se tendraient vers lui pour le tirer....

Et bien que n'ayant pas la certitude d'une pérennité, il devrait pourtant compter avec cette possibilité, et se la mettre devant les yeux toujours de nouveau à l'occasion de la mort d'un proche en se demandant quel serait son destin s'il était appelé tout d'un coup. Car tant que l'homme n'arrive pas à prouver.... ce qui ne sera jamais possible.... qu'une pérennité n'existe pas, il devrait toujours prendre des précautions. Et il ne regrettera jamais de ne pas s'être occupé que de son corps, mais aussi de son âme, d'avoir recueilli un petit trésor spirituel sur la terre, trésor qui plus tard, au royaume spirituel, l'aidera à monter vers la hauteur. Alors, son âme récoltera ce que l'homme avait semé sur terre, et bénie soit l'âme qui, sur terre, aura pris des précautions pour l'éternité....

Amen