• Terug

Het bewust vragen om genade door het gebed – Het niet willen geloven

Het bewust gebruik maken van de goddelijke genade levert het grootste geestelijke succes op. Zodra de mens in het gebed om de genade van God vraagt, belijdt zijn ziel God en een naar God toegekeerd wezen vloeit onophoudelijk de goddelijke kracht toe, omdat zonder deze kracht de ziel zich niet omhoog kan worstelen. Maar God wil het wezenlijke tot Zich omhoogtrekken en zal daarom steeds bereid zijn om dit wezenlijke te helpen, zodat het zijn doel bereikt. De mens hoeft alleen maar te willen ontvangen om nu ook te ontvangen wat voor zijn opwaartse ontwikkeling nodig is. En het gebed bewijst de wil van de mens naar God en zo kan hem dit hulpmiddel, de goddelijke genade, aangeboden worden en de klim naar boven wordt daardoor gemakkelijk gemaakt.

Maar de mensen doen niet heel vaak een beroep op de hun toekomende genade. Ze verbinden zich niet in het gebed met God om Diens kracht voor hun levenswandel te vragen en kunnen daarom ook niet geestelijk rijp worden, omdat de schenking van genade niet plaats kan vinden, als deze niet bewust begeerd wordt. Gods liefde en kracht werken weliswaar voortdurend en in zoverre zonder onderscheid tussen de mensen, als dat deze steeds weer in situaties komen, waar ze de verbinding met God zouden kunnen zoeken in het gebed. Maar dit stelt het geloof in een macht voorop, die bereid is om te helpen en daartoe in staat is en het ontbreekt de mensheid aan dit geloof en zodoende verlangt ze niet naar een krachtstroom van een Wezen, dat ze niet erkent.

Het is gemakkelijk om in dit Wezen te geloven, als de mens er ernstig over nadenkt. Maar dat nadenken wordt aan zijn wil overgelaten en bijgevolg is het ongeloof niet te verontschuldigen. Er kan nooit gesproken worden van een niet kunnen geloven, maar veeleer is het ongeloof een niet willen geloven, dat dus ook de toestroom van goddelijke genade tot een onmogelijkheid maakt, omdat hier niet bewust om gevraagd wordt in het gebed.

En daarom is de mens, die niet bidden kan, een armzalig, betreurenswaardig schepsel, dat alleen nog maar geholpen kan worden door een liefdevolle voorspraak, dat zijn denken zich verandert en hij tot inzicht komt. Door de voorspraak van een mens kan de medemens genade geschonken worden, maar het gebruik hiervan staat hem weer vrij, want een wezen, naar wie tegen zijn zin goddelijke genade toe zou stromen, zou ook weer tegen zijn zin naar een hogere rijpheidsgraad geduwd worden, die hem niet zou bevallen, omdat het wezen die onvrijheid voelt, het dus gewaarwordt dat ondanks zijn wil zijn situatie veranderd werd en dit zou voor het wezen geen gelukzaligheid betekenen.

De genaden, die de mens ter beschikking staan, zijn onuitputtelijk, maar de wil van de mens moet hier bewust om vragen. De genadeschenking zonder het gebed is onmogelijk, ofschoon het gehele aardse leven als een grote genade te beschouwen valt, want het werd het wezenlijke door de enorme liefde van God geschonken, opdat het dichter bij Hem kan komen. Maar ook deze genade kan zonder resultaat blijven, als de mens zich er niet van bewust is dat het aardse leven, de belichaming als mens, een genade is. Wanneer hij het aardse leven alleen maar puur aards beschouwt en daarom ook alleen maar aards benut en elke opwaartse ontwikkeling buiten beschouwing laat.

Amen

SVJESNO TRAŽENJE MILOSTI PUTEM MOLITVE.... NE HTJETI VJEROVATI....

Svjesno usvajanje Božanske Milosti donosi najviši duhovni uspjeh. Kad čovjek u molitvi izmoli Božju Milost, njegova duša izjašnjava se za Boga, a Bogu okrenutom [[(naklonjenom)]] biću neprestano pritječe Božanska snaga, pošto se bez te snage duša ne može vinuti u visinu. No Bog stvorenja želi privući gore k Sebi i stoga će uvijek biti spreman tim bićima pomoći da postignu svoj cilj. Čovjek samo treba željeti primati, da bi onda i primio, ono što je za njegov razvoj prema gore potrebno.

No molitva dokazuje čovjekovu volju za Boga, pa mu tako svako sredstvo pomoći.... Božanska Milost.... može biti dano, te uspon time biva učinjen lakim. No ljudi često ne uzimaju Milost koja im stoji na raspolaganju.... Oni se u molitvi ne povezuju sa Bogom da bi izmolili Njegovu snagu za svoj životni put, tako da ni ne mogu duhovno sazrijevati, pošto dostava snage ne može uslijediti ako se za njom svjesno ne žudi.

Božja Ljubav i Milost doduše na ljudima djeluju neprestano i bez razlike tako da oni uvijek iznova dolaze u situacije gdje bi u molitvi mogli tražiti priključak na Boga, no preduvjet je vjera u jednu Silu, Koja je voljna i sposobna pomoći, a ta vjera nedostaje čovječanstvu, te ono ne žudi struju snage Bića Koje ono ne priznaje. A vjerovati u To Biće lako je ako čovjek o tome ozbiljno razmisli. A razmišljanje je stavljeno njemu na volju, pa se posljedično tome nevjera ne može opravdati.... Nikada se ne može govoriti o ne-mogućnosti vjerovanja, [[(nego)]] puno više o nevjeri i ne-htijenju vjerovanja, što čini nemogućim dotok Božanske Milosti, pošto ova nije svjesno zatražena u molitvi.

I zato je čovjek, koji ne može moliti, siroti, žaljenja vrijedan stvor, kojemu se može pomoći još jedino putem Ljubav-nog zauzimanja u molitvi, kako bi njegovo usmjerenje bilo promijenjeno i on došao do spoznaje.... Putem zauzimanja jedne osobe bližnjemu može biti dostavljena Milost, no korištenje iste opet mu je slobodno, jer biće, kojemu Božanska Milost protiv njegove volje želi priteći, bilo bi protiv svoje volje prisiljeno u jedan viši stupanj zrelosti, koji mu ne bi odgovarao, jer stvorenje osjeća neslobodu, dakle osjeća da je preko njegove volje njegovo stanje promijenjeno a to za stvorenje ne znači blaženost.

Neiscrpne su Milosti koje čovjeku stoje na raspolaganju, no čovjekova volja mora ih svjesno zatražiti. Dostava Milosti bez molitve je nemoguća, iako se cijeli zemaljski život može promatrati kao jedna velika Milost, jer stvorenju je putem Božje ogromne Ljubavi dozvoljeno da Mu može prići bliže. No i ta Milost može ostati bezuspješna, ako čovjek nije svjestan toga da je zemaljski život, utjelovljenje kao čovjek, Milost....

AMEN