• Terug

Het stervensuur

Het losraken van de ziel van het lichaam is een gebeurtenis die door het lichaam meestal als zeer pijnlijk wordt ervaren, omdat voor een scheiding zonder smart en pijn een bepaalde graad van rijpheid is vereist, die echter zelden door de mensen bereikt wordt. Steeds zal het stervensuur de mens laten beseffen, dat hij ophoudt naar zo'n rijpheid te streven. Dat hij uit eigen kracht niets meer vermag, als hij het menselijk omhulsel verlaten heeft. En naar gelang de toestand van zijn ziel zal hem nu het stervensuur meer of minder zwaar vallen. Zolang de mens nog op aarde vertoeft is hem ook de mogelijkheid gegeven zich te ontdoen van nog aanklevende onrijpe substanties, en de ziel zal haar Schepper in het hiernamaals dankbaar zijn als Hij de ziel daar nog de gelegenheid toe geeft vóór haar sterven, opdat zij in het hiernamaals niet zo hoeft te lijden. Want daar God rechtvaardig is moet de ziel in het hiernamaals haar lot op zich nemen, en heeft ze veel zwaarder lijden nodig om de graad van zielenrijpheid te bereiken.

Zonder deze rijpheid is echter het binnengaan in de lichtsferen niet mogelijk. Zodoende moeten lijden en pijn de ziel deze rijpheid opleveren en zodoende is een moeizaam stervensproces altijd als een opwaarts gaan te beschouwen. De mensen zien alleen maar de pijnlijke staat van het lijden en dat draagt er toe bij dat zij alleen al daarom de dood vrezen, omdat hun het doodsuur ondraaglijk lijkt. En toch is dit alleen maar het gevolg van de overgrote liefde voor de mens, om hem een des te helderder licht te doen toekomen in het hiernamaals. Want deze liefde is de grondslag voor alles.

Lijden en smarten zendt God altijd alleen maar over de aarde met het doel dat het lichamelijk verlangen van de mens gedood wordt, dat hij alleen maar meer aan zijn ziel denkt en deze probeert te vormen tot volmaaktheid. Ieder leed dat hierin resulteert is door God gezegend. De tijd op aarde gaat snel voorbij en met een goede wil kan het worden doorlopen met het afstand doen van al het aardse. Dan vormt de ziel zich naar Gods wil en heeft aan het einde van haar levenswandel geen buitengewoon lijden meer nodig om het lichtrijk binnen te kunnen gaan.

Steeds echter draagt het leed bij tot een verhoogde rijpheid en is daarom een genade voor de mens, die anders zijn fouten en zwakheden in het hiernamaals zou moeten afleggen, wat eveneens uiterst smartelijk zou zijn. Het leed blijft hem dus geenszins bespaard, al gaat het uur van de dood schijnbaar stil en zonder smart voorbij. God kent de toestand van de ziel van de mens en Hij weet ook van zijn bereidwilligheid al het onreine te bestrijden. En zo komt Hij de mens tegemoet doordat Hij hem gelegenheid geeft zijn voornemen uit te voeren, doordat Hij het stervensuur nog tot een laatste mogelijkheid voor hem laat worden om zich te ontdoen van alle onrijpe aanklevingen en gereinigd de eeuwigheid te kunnen ingaan.

Amen

Sterbestunde....

O desprendimento da alma do corpo é um processo que geralmente é sentido dolorosamente por este último, porque um certo grau de maturidade é necessário para uma separação sem dor, mas isso raramente é alcançado pelo ser humano. A hora da morte fará sempre com que o ser humano tome consciência de que deixa de lutar por isso, de que não é mais capaz de fazer nada por si mesmo, uma vez que tenha deixado a casca humana. E dependendo do estado da sua alma, a hora da morte será mais ou menos difícil para ele. Enquanto o ser humano ainda estiver na Terra, também lhe é dada a oportunidade de se purificar, e a alma agradecerá ao seu Criador no além, se Ele ainda der à alma a oportunidade antes da sua partida, para que ela não precise sofrer tanto no além. Pois como Deus é justo, a alma tem de aceitar o destino no além, e requer tormentos muito maiores para alcançar o grau de maturidade. Sem isso, porém, nenhuma entrada nas esferas da luz é possível, pelo que o sofrimento e o tormento devem resultar no aumento do grau de maturidade da alma e, portanto, uma longa luta antes da morte pode sempre ser considerada como ascensão. As pessoas certamente só vêem o estado de sofrimento, e isto contribui para o fato de só temerem a morte porque a hora da morte lhes parece insuportável, e isto, mais uma vez, só prepara o ser humano para o amor maior do que o grande, a fim de virar uma luz mais brilhante para ele no além. E este amor está subjacente a tudo.... Deus só envia sofrimento e dor através da Terra com o propósito de matar o desejo físico do ser humano, para que ele só pense na sua alma e tente moldá-la em perfeição. Todo sofrimento que tem esse sucesso é abençoado por Deus.... O tempo na Terra passa rapidamente e pode ser coberto de boa vontade, renunciando a tudo o que é terreno, então a alma se molda segundo a vontade de Deus e não precisa mais de sofrimento extraordinário no fim de sua vida, para poder entrar no reino da luz. O sofrimento, porém, contribui sempre para o aumento da maturidade e é, portanto, uma graça para o ser humano, que de outra forma teria de se desfazer das suas falhas e fraquezas no além, o que também seria extremamente doloroso.... Assim ele não é de forma alguma poupado ao sofrimento, mesmo que a hora da morte pareça passar silenciosa e sem dor. Deus sabe do estado de alma do ser humano, e Ele também sabe da sua vontade de combater tudo o que é impuro, e assim Ele acomoda o ser humano dando-lhe a oportunidade de levar a cabo a sua resolução.... ao permitir que a hora da morte seja a última oportunidade para ele se purificar e entrar na eternidade purificada...._>Amém