• Terug

Gang door de scheppingswerken – Verandering van de dood tot het leven

De gang door het aardse leven is slechts een fase in de eeuwigheid en toch niet te elimineren, want het levert het wezenlijke pas de toestand van leven op, terwijl het anders levenloos zou blijven. Dat wil zeggen een toestand, waarin het wezenlijke niet zou kunnen beseffen, dat het zonder licht is en niet actief zou kunnen zijn, omdat het krachteloos is. Dit is de toestand van de dood. Een toestand van kwelling en van verbanning, maar die het wezenlijke gewaarwordt, omdat het zich van zijn bestaan bewust is. Want het is iets geestelijks, voortgekomen uit de kracht van God.

Het geestelijke was echter oorspronkelijk bestemd om in het gelukkig makende bewustzijn van zijn kracht actief te zijn. Dat wil zeggen om werkzaam te zijn om zichzelf gelukkig te maken. Om het grootste inzicht te hebben en in de volste vrijheid een eeuwig leven te leiden, wat het door eigen schuld kwijtgeraakt is, omdat het afhankelijk is van de wil van de tegenstander van God.

Als het wezenlijke nu naar zijn eigenlijke bestemming teruggeleid en weer dichtbij zijn oertoestand gebracht moet worden, dan moet het de gang door de scheppingswerken afleggen, omdat zonder dit een verandering van de dood tot het leven niet mogelijk is. Deze gang over de aarde moet echter onbewust van het resultaat afgelegd worden. Het wezen moet deze weg volledig gaan, zonder beïnvloed te worden, omdat zijn wil zich uit eigen beweging moet veranderen. Voorlopig weliswaar in zoverre het gebonden is, zoals de wil van God hem zijn ontwikkelingsgang voorschrijft, maar het wezen moet zelf tot dienen besluiten, omdat hem anders de mogelijkheid tot een opwaartse ontwikkeling niet gegeven wordt.

De wilsverandering is het eigenlijke doel van de gang over de aarde, die in het laatste stadium als mens in het volle bewustzijn ten uitvoer gebracht moet worden. Dat wil zeggen dat de vrije wil zich bewust naar God toe moet keren. Pas dan stapt het wezen uit zijn vroegere gebonden, lichtloze en kwellende toestand in een toestand van vrijheid en kennis. In de toestand van gelukzaligheid en het eeuwige leven.

Leven of dood. Het wezenlijke schept elke toestand zelf, al naargelang het zijn wil veranderd heeft of dat deze in hem gebleven is. Want ook de eindeloos lange gang over de aarde kan tevergeefs afgelegd worden, als de wil van het wezenlijke zich niet voor God wil buigen, maar zich naar Diens tegenstander keert. Dan heeft de gang over de aarde het wezen geen verlossing gebracht. En de toestand van de dood is zijn lot in de eeuwigheid.

Weliswaar kan ook dan nog de wil van het wezenlijke deze toestand veranderen, maar dit is een veel moelijker veranderingsproces, vaak gedurende een onvoorstelbaar lange tijd, omdat de toestand van de dood ook een toestand van volledig verzwakte wil is en deze wil net zo weinig als in het aardse leven naar boven gericht kan worden. Het wezenlijke, waarvoor in het aardse leven voortdurend een opwaarts streven mogelijk was door voortdurende toevoer van levenskracht in elk stadium van de ontwikkeling, is nu volledig krachteloos en gebruikt zijn wil niet. Het is aan de wil van de boze macht overgeleverd en verzet zich niet tegen deze boze macht, omdat hem daartoe ook de kracht om weerstand te bieden, ontbreekt.

Nochtans is hij zich van zijn kwellende toestand bewust. Het lijdt, zonder de moeilijkheid uit de weg te ruimen, die het door zijn wil zou kunnen verhelpen. En weer zijn deze kwellingen de laatste mogelijkheid om de wil nog te veranderen, want op een andere manier kan niet op het wezen ingewerkt worden. Hij moet de kwellingen als ondraaglijk ervaren en hem moet bliksemsnel de weldaad van een lichtstraal toegestuurd worden, die dan zijn wil aan kan sporen en hem kan veranderen.

Het is de laatste genade, die God het niet verloste wezenlijke verleent, dat de lichtwezens zich bij hem aan mogen sluiten en op deze proberen in te werken. Waar niet op deze laatste genade gelet wordt, daar is het wezen onherroepelijk aan de dood vervallen. Dat wil zeggen dat het wezenlijke zich zo tegen God verzet, dat Gods liefde zich van hem terugtrekt en het in volledige levenloosheid wegzinkt. Dat het weer is, wat het in de oertijd was: een starre massa. De hardste materie, die door eeuwigheden heen zo hard blijft, voordat het weer tot een hernieuwd veranderingsproces toegelaten wordt als uiterlijk omhulsel van het geestelijke, dat zijn ontwikkelingsgang op aarde begint.

Amen

Il percorso attraverso le Opere di Creazione - Il cambiamento dalla morte alla Vita

Il percorso attraverso la vita terrena è solo una fase nell’Eternità e malgrado ciò non da escludere, perché procura all’essenziale lo stato della Vita, mentre diversamente rimarrebbe eternamente senza vita, cioè in uno stato nel quale l’essenziale non potrebbe riconoscere, dato che è senza Luce e non potrebbe essere attivo, perché è senza Forza. Questo è uno stato di morte, uno stato di tormento e della dannazione, che l’essenziale però percepisce perché si rende conto della sua esistenza, perché è dello spirituale proceduto dalla Forza di Dio. Lo spirituale però originariamente era destinato ad agire nella felice consapevolezza della sua Forza, cioè essere attivo per la propria felicità, di stare nella sublime conoscenza e di condurre una eterna Vita nella pienissima libertà, cosa che attraverso la propria colpa si è giocato, succube dell’avversario di Dio. Se ora l’essenziale deve di nuovo essere guidato alla sua vera destinazione e portato di nuovo vicino al suo stato primordiale, allora deve percorrere il cammino attraverso le Opere di Creazione, dato che senza questo non è possibile un cambiamento dalla morte alla Vita. Questo cammino terreno però dev’essere percorso inconsapevole del successo, l’essere deve percorrere questa via totalmente non influenzato, perché la sua volontà deve cambiare per propria spinta, intanto comunque in quanto legato perché la Volontà di Dio gli prescrive il suo percorso di sviluppo, ma l’essere si decide anche da sé stesso al servire, altrimenti non gli viene data la possibilità di uno sviluppo verso l’Alto. Il vero scopo del percorso terreno è il cambiamento della volontà che dev’essere eseguito nell’ultimo stadio come uomo nella piena consapevolezza, cioè la libera volontà si deve rivolgere coscientemente a Dio. Solo allora l’essere esce dal suo stato di una volta, dallo stato senza Luce e tormento nello stato di libertà e conoscenza, nello stato di Beatitudine e dell’eterna Vita. Vita o morte, l’essere stesso si crea ogni stato, secondo se ha cambiato la sua volontà oppure se è rimasta come prima. Perché anche il percorso terreno infinitamente lungo può essere stato fatto inutilmente, se la volontà dell’essenziale non si vuole piegare a Dio, ma si rivolge al Suo avversario. Allora il percorso terreno non ha riportato all’essere nessuna liberazione. E la sua sorte è lo stato di morte nell’Eternità. Certo, anche allora la volontà dell’essere può ancora cambiare questo stato, ma questo è un processo di cambiamento molto più difficile, sovente di inimmaginabile lunga durata di tempo, perché lo stato di morte è anche uno stato di una volontà totalmente indebolita, ma questa volontà non può essere orientata verso l’Alto tanto meno quanto nella vita terrena. L’essenziale per il quale nella vita terrena un tendere verso l’Alto era sempre e continuamente possibile attraverso l’apporto della forza vitale in ogni stadio dello sviluppo, ora è totalmente senza Forza e non utilizza la sua volontà. E’ esposto alla volontà del potere maligno e non gli si oppone, perché per questo gli manca anche la Forza di resistenza. Malgrado ciò, si rende conto della sua tormentosa situazione. Soffre senza procurarsi l’Aiuto che però potrebbe procurarsi attraverso la sua volontà. D’altra parte però questi tormenti sono nuovamente l’ultima possibilità di cambiare ancora la volontà, perché in altro modo non si può più agire sull’essere. Deve percepire i tormenti come insopportabili e giungergli fulmineamente il beneficio di un raggio di Luce che può stimolare la sua volontà e cambiarla. Questa è l’ultima Grazia che Dio concede all’essenziale non redento, che gli esseri di Luce gli si possono avvicinare per cercare di agire su questo. Dove quest’ultima Grazia viene disattesa, là l’essere è caduto irrevocabilmente alla morte, cioè l’essenziale è così avverso contro Dio, che l’Amore di Dio Si ritira da lui e sprofonda nella totale assenza di vita, che diventa di nuovo ciò che era prima dei tempi primordiali, una massa irrigidita, la materia più dura, che rimane così per delle Eternità, prima che venga di nuovo ammesso al rinnovato processo di cambiamento come involucro esterno dello spirituale che inizia il suo percorso di sviluppo sulla Terra.

Amen