• Terug

De zonde van de liefdeloosheid – (Completering van nr. 1914)

In strijd te handelen met het gebod van de naastenliefde is eveneens een zonde, maar een zonde die het wezen pas in het stadium van de vrije wil, als mens, begaat. Deze mag dus niet met de vroegere zonde, het verzet tegen God, verward worden. Want het gaat hier om een liefdeloosheid, die geen verzet is tegen God Zelf, omdat de mens noch God juist herkent, noch zijn eigenlijk standpunt over God en de medemensen bepaald heeft. Hij wordt wel het goede en het kwade gewaar en omdat hij meer gedreven wordt door het kwaad, verdikt hij het omhulsel van zijn ziel. Hij voegt aan het vroegere onrecht meer onrecht toe en bemoeilijkt daardoor voor zichzelf het vrij komen van de grote zondenschuld van zijn vroegere verzet.

Zodoende komt de mens om hiervan bevrijd te worden al in een belaste toestand op de wereld en hij kan zijn belasting enkel nog vergroten door zonden, die in liefdeloosheid begaan worden. Hij kan daardoor een ontwikkeling doormaken waarin hij achteruit gaat, terwijl het doel van het aardse leven is om na een eindeloos lange gang door de schepping, zich van de laatste afvalstoffen van zijn vroegere fout tegen God te ontdoen.

Deze grote zonde is de aanleiding voor zijn gang over de aarde. Zonder deze zonde ontbreekt elke grondslag voor het bestaan van een wezen op een wereld, die het wezen leed en zorgen, ellende en nood biedt. En dit alles is enkel en alleen een middel tot het doel. Maar zodra nu deze grote zonde niet herkend of betwist wordt, zou elk scheppingswerk, ook de mens, ongegrond zijn en de schepping zou dan noch wijsheid, noch liefde verraden. Maar de zonde van de liefdeloosheid zou nog te gering zijn om een eeuwige straf tot gevolg te hebben, en een leven op een God welgevallige manier zou nooit een eeuwig loon op kunnen leveren, omdat beiden niet in verhouding zouden staan met de verdienste of de zonde van de mens op aarde.

Maar de vroegere afval van God is een zo veelbetekenende geestelijke gebeurtenis, die de mens ook niet begrijpen kan, maar hij ook alleen maar in het geloof daarin de opdracht op aarde vervullen kan, namelijk de juiste verhouding tot God weer tot stand te brengen, zoals het vanaf het begin af aan was.

Amen

Le péché de désamour - (achèvement du N° 1914)

Enfreindre le Commandement de l'amour pour le prochain est dommageable, mais ce que l'être commet seulement au stade de la libre volonté en tant qu’homme, ne doit pas être confondu avec le péché d'autrefois, la rébellion contre Dieu. Parce qu'ici il s'agit d'une absence d'amour, qui n'est pas une rébellion consciente contre Dieu Lui-Même, parce que l'homme ne reconnaît ni Dieu ni sa vraie position vis-à-vis de Dieu et vis-à-vis du prochain. Il a certes le sentiment pour le bien et pour le mal, et étant donné qu’il suit davantage sa poussée vers le mal, l'enveloppe de son âme s’épaissit, il ajoute donc à la faute d’autrefois une faute ultérieure et avec cela il se rend lui-même plus difficile la libération de la grande faute de sa rébellion d'autrefois. L’homme vient au monde déjà dans un état chargé or il doit devenir libre, et il peut seulement augmenter son poids au travers des péchés qui sont commis en absence d'amour. À cause de cela il peut rétrograder, alors que le but de la vie terrestre est, après l’infiniment long chemin au travers de la Création, de se libérer des dernières scories de son dommage d'autrefois contre Dieu. Ce grand péché est le motif du chemin de sa vie terrestre. Sans ce péché il n’y aurait aucune raison pour l'existence d'un être dans un monde qui offre à l'être incarné de la souffrance et des soucis, de l'affliction et de la misère. Tout cela est simplement un moyen pour un but. Si cependant maintenant ce grand péché est nié et n’est pas reconnu, toute Œuvre de Création, y compris l'homme, serait infondée, et la Création ne révélerait ni la Sagesse ni l’Amour du Créateur. Le péché d'absence d'amour serait trop petit pour avoir pour conséquence une punition éternelle ; et une vie complaisante à Dieu ne pourrait jamais procurer une récompense éternelle, vu que les deux ne seraient pas en rapport avec le gain ou avec le dommage de l'homme sur la Terre. La chute de Dieu a été un événement spirituel si significatif que l'homme ne peut pas le saisir, mais seulement au travers de la foi il peut en accomplissant sa tâche sur la Terre, rétablir le juste rapport envers Dieu, comme il était au début.

Amen