• Terug

Het wezen van de liefde

De essentie van al het geestelijke is de liefde. Het is een in het gevoelsleven tot uiting komende kracht, die al naar sterkte en diepte verschillend gelukkig maakt. Het is een gevoel, dat verbinding zoekt met het door haar gegrepen object. Dat alles naar zich toe zou willen trekken, omdat de samensmelting onuitsprekelijk gelukkig makend is. Er bestaat geen innigere verbinding dan de samensmelting in liefde. Er bestaat geen kracht, die sterker is dan de liefde. De liefde is de hoogste vervulling en het summum van alle gelukzaligheid. Want de liefde is goddelijk. Ze is de stroom, die het heelal onophoudelijk doorstroomt om onophoudelijk hetgeen zich wil verwijderen, op te rapen en samen te smelten, zodat het hier onuitsprekelijk gelukkig door wordt.

De liefde is in zichzelf onveranderlijk. Maar ze kan als voorwerp van haar verlangen dat kiezen, wat van God verwijderd is. En dan is het een verkeerde liefde, die het kwaad betreft, die dus de samensmelting zoekt met dat, wat zich van God verwijderd heeft. Het is hetzelfde gevoel, dat zich uit, maar het onderwerp van dit gevoel is een andere pool, het is de vijandige kracht. En zodoende kan de liefde zich op de ene of op de andere pool richten en het richten op de ene zal steeds het afkeren van de andere betekenen.

De liefde is dus als het ware een gevoel, die zijn oorsprong heeft in God. Die in het heelal uitgezonden wordt en nu weer zowel de aaneensluiting met zijn Schepper kan zoeken, alsook met Diens tegenpool, die eveneens de krachtuitstraling uit God, de liefde, nodig heeft om te kunnen heersen en machtig te kunnen zijn. Elke schenking van liefde aan juist deze kracht vergroot deze kracht. Elke terugkaatsing naar het punt van waar het vandaan kwam, vermindert de kracht van de tegenstander en vergroot de goddelijke kracht.

Alles wat door de liefde met elkaar verbonden is, stroomt onstuitbaar terug naar het punt, waar de liefde van uitgegaan is. En omdat de liefde iets geestelijks is, iets wat niet grijpbaar is, maar alleen door de ziel te bespeuren valt, moet het uitgangspunt ook iets geestelijks zijn. Iets ondoorgrondelijks, niet waarneembaar voor de lichamelijke zintuigen.

Maar als deze door de ziel gevoelde liefde aan aardse zaken verspild wordt, doordat ze verbinding zoekt met aardse goederen, dat wil zeggen met de materie, die toebehoort aan het rijk van de duisternis, dan zoekt ze dus tegelijkertijd verbinding met de heer van de duisternis. Ze verwijdert zich van haar uitgangspunt. Ze verlangt naar de tegenpool van God en zodoende is het een verkeerde liefde, die de samensmelting zoekt met al het geestelijke, dat in strijd is met God.

De liefde voor bezit, voor aards geluk, voor het aardse leven en voor alle materie is zo’n verkeerde liefde, die niet naar God leidt, maar naar Diens tegenstander. En de samensmelting met dit, wat door haar verlangd wordt, brengt ook een onvolmaakt geluksgevoel teweeg, dat tijdelijk is en alleen maar een schijngeluk betekent voor het wezen, dat zulke liefde voedt, terwijl de zuiver goddelijke liefde, die het geestelijke betreft, al op aarde en eens in het hiernamaals onverstoorbaar geluk veroorzaakt, dat eeuwigheden trotseert. Want deze liefde leidt naar God, Die de liefde Zelf is.

Amen

A essência do amor....

O epítome de todo o espiritual é o amor.... É uma força que se expressa na vida emocional, que faz as pessoas felizes de diferentes maneiras, dependendo da sua força e profundidade.... É um sentimento que procura ligação com o objecto que agarra, que quer atrair tudo para si porque a união é indizivelmente feliz. Não há conexão mais íntima do que a união no amor. Não há poder mais forte do que o amor, o amor é a realização última e o epítome de toda bem-aventurança. Porque o amor é divino, é a corrente que flui incessantemente através do universo, a fim de reunir e fundir o que quer se distanciar incessantemente para a felicidade indizível do mesmo. O amor é imutável em si mesmo, ele só pode escolher como objeto de seu desejo algo que está longe de Deus.... E então é um amor perverso, que é para o mal, assim procura a união com aquilo que se distanciou de Deus. É o mesmo sentimento que se expressa, mas o objecto deste sentimento é outro pólo, é contraforte. E assim o amor pode virar-se para um pólo ou para o outro, e virar-se para um significará sempre virar-se para o outro. O amor é portanto, por assim dizer, um sentimento que tem a sua origem em Deus, é enviado para o universo e pode agora, no entanto, procurar novamente a unidade com o seu Criador, bem como com o Seu pólo oposto, que também precisa da emanação de poder de Deus, o amor, para poder governar e ser poderoso. Cada fornecimento de amor a este mesmo poder aumenta-o, cada radiação de retorno ao ponto de origem diminui o poder do adversário e aumenta o poder divino.... Tudo o que está ligado um ao outro através do amor flui inexoravelmente para o lugar de origem do amor, e como o amor é algo espiritual, algo que não pode ser compreendido mas que só pode ser sentido com a alma, o lugar de origem também deve ser algo espiritual.... algo insondável, não perceptível com os sentidos físicos. Mas se esse sentimento de alma é desperdiçado nas coisas terrenas, procurando contato com bens terrenos, ou seja, com a matéria que pertence ao reino das trevas, ele busca, assim, simultaneamente, o contato com o senhor das trevas. Afasta-se do seu lugar de origem, exige o pólo oposto de Deus e, portanto, é um amor perverso que procura a união com tudo o que é espiritual e está em oposição a Deus. O amor pelos bens, pela felicidade terrena, pela vida terrena e por toda a matéria é um amor tão perverso que não conduz a Deus, mas ao Seu adversário. E a união com o que deseja também só desencadeia um sentimento imperfeito de felicidade que é limitado no tempo e só significa uma felicidade ilusória para o ser que alimenta tal amor, enquanto o puro amor divino, que se aplica ao espiritual, desencadeia uma felicidade indestrutível na terra já e um dia no além, que ultrapassa as eternidades.... Pois este amor leva a Deus, que é o próprio amor....

Amém