• Terug

De smalle weg en de brede weg

Kies de weg, die u naar het eeuwige vaderland leidt. Het is weliswaar smal en lastig en u moet uw volledige kracht gebruiken om niet af te dwalen naar de brede weg, die wel vreugden en genoegens biedt, maar u naar een ander doel leidt. En hoewel de weg ook smal en vol ontberingen is, u staat toch een Begeleider terzijde, Die u kracht geeft, u ondersteunt en u zeker over alle gevaren van het leven geleidt, als u Hem maar roept en naar Zijn hulp verlangt.

De brede gangbare weg biedt onophoudelijk genoegens en faciliteiten van allerlei aard. En daarom wordt hij betreden door degenen, die moeiten en lasten vermijden en het aardse leven aangenaam willen maken. Maar deze weg zal nooit naar de hoogte leiden. De mens, die over de brede weg gaat, zal voortdurend de aarde aanhangen en in het grootste gevaar verkeren, dat hij in de diepte eindigt. De vreugden van het leven nemen zijn gehele denken in beslag. Zijn denken en voelen worden oppervlakkig en hij heeft plezier in heel aardse, waardeloze rommel. Hij geeft zich over aan de verlangens van het lichaam en is de zonde met alle zinnen toegedaan. En zo’n levenswandel kan nooit naar de hoogte, maar moet tot het verderf leiden.

Alle kracht, die God de mens voor de instandhouding van zijn leven doet toekomen wordt verspild aan nutteloze ondernemingen. De ziel omkleedt zich met een steeds dichter omhulsel, in plaats van deze op te lossen en zich te bevrijden uit de boeien, die het aan de aarde vastketent. En dat kan alleen maar de achteruitgang voor de menselijke ziel betekenen, maar niet tot een opwaartse ontwikkeling leiden, terwijl de smalle weg zeker naar de hoogte leidt, hoewel het ook over doornen of onoverwinnelijk lijkend struikgewas voert.

Want de ziel herkent aan het einde van de weg Degene, Die haar vervulling is. Hij stuurt haar Zijn licht tegemoet, zodat ze niet door de duisternis gaat, maar alle gevaren herkent, die ze weet te omzeilen. Hij geeft haar kracht en versterking door Zijn lichtende gestalte. Hij strekt de handen uit naar degene, die worstelt en steunt hem, als hij dreigt te vallen. Maar aan het einde van de weg wacht de ziel de welverdiende rust en deze rust is onvoorstelbaar kostelijk, zodat geen moeite of tegenspoed te groot was, gemeten aan deze heerlijkheid, terwijl de wandelaar op de brede aardse weg zijn vreugde en ontspanning al genoten heeft en leeg eindigt, als hij bij het doel aanbelandt.

Want hij heeft een ander doel nagestreefd. Hij heeft nooit aan het einde van de weg gedacht, maar hij heeft alle genoegens aan het aardse leven ontlokt en moet nu in de grootste nood gebrek lijden, want de ontzeggingen, die nu zijn lot zijn, raken hem veel pijnlijker, omdat hij vol begerigheid aan zijn aardse leven denkt en hij zijn zonden en verlangens niet meer vervullen kan. Want hij heeft het aardse leven niet benut voor het welzijn van zijn ziel. Hij heeft zichzelf niet kunnen overwinnen om een klein offer te brengen, maar met volle teugen genoten. En de vervulling van het aardse leven betekent kwellende ontzeggingen in het hiernamaals, die niet eigenmachtig beëindigd kunnen worden.

Amen

O caminho estreito e o largo....

Escolha o caminho que o leva ao seu lar eterno. Na verdade, é estreito e árduo, e você deve reunir todas as suas forças para não escorregar para o caminho largo que certamente oferece prazeres e conforto, mas o leva em direção a outro objetivo. E mesmo que o caminho seja estreito e cheio de dificuldades, há sempre um companheiro ao teu lado que te dá força, te apoia e te guia com segurança sobre todos os perigos da vida, se apenas tu O invocares e desejares a Sua ajuda. O caminho largo e transitável oferece constantemente todo tipo de conforto e alívio, e por isso é tomado por aqueles que querem evitar labutas e problemas e tornar a sua vida terrena agradável. Mas este caminho nunca vai levar para cima. A pessoa que anda no caminho largo agarrar-se-á sempre e constantemente à terra e estará em maior perigo de acabar nas profundezas. Os prazeres da vida ocuparão toda a sua mente, seus pensamentos e sentimentos se achatarão e ele terá prazer em bugigangas altamente sem valor terreno, ele se entregará aos desejos do corpo e será devotado aos vícios com todos os seus sentidos. E tal modo de vida nunca pode levar para cima, mas deve acabar em ruína. Toda a força que Deus dá ao ser humano para a preservação de sua vida é desperdiçada em começos completamente inúteis, a alma se envolve em uma cobertura cada vez mais densa em vez de dissolvê-la e libertar-se dos grilhões que a acorrentam à terra. E isso só pode significar declínio para a alma humana, mas não levar a um desenvolvimento superior, enquanto o caminho estreito certamente leva para cima, embora sobre espinhos ou vegetação rasteira aparentemente intransponível. Pois no final do caminho a alma reconhece Aquele que é a sua realização.... Ele envia Sua luz para ela, para que ela não caminhe na escuridão, mas reconheça todos os perigos e saiba como evitá-los. Ele lhe dá força e fortificação através de Sua figura leve, Ele estende suas mãos para o lutador e o apóia quando ele ameaça afundar. Mas no final do caminho o merecido descanso espera a alma, e isto é inconcebivelmente glorioso, que nenhum esforço e adversidade do caminho foi grande demais, medido contra aquela glória, enquanto o vagabundo no amplo caminho terreno já desfrutou dos seus prazeres e recreações e vai de mãos vazias quando alcançou o objetivo. Pois ele se esforçou por um objetivo diferente, nunca pensou no fim do caminho, mas sim em todos os prazeres da vida terrena e agora tem que viver em extrema dificuldade, pois as renúncias, que são agora a sua sorte, o afetam muito mais dolorosamente, pois ele pensa em sua vida terrena cheia de ganância e não pode mais cumprir seus vícios e desejos. Pois ele não usou a sua vida terrena em benefício da sua alma, ele não se superou a si mesmo para fazer pequenos sacrifícios, mas desfrutou ao máximo. E a realização da vida terrena significa renúncias agonizantes no além que não podem ser arbitrariamente terminadas....

Amém