• Terug

Menselijke bijzaken - Kerkbezoek

Alles wat op God wijst moet de mens resultaat opleveren, als hij het opvolgt of gebruikt.

Het moet naar God leiden, echter alleen onder de voorwaarde, dat het een levend navolgen is van al datgene wat wordt verlangd. Maar niet elke vorm leidt tot succes. De ene mens zal alleen gemakkelijker het doel bereiken, de andere moeilijker, en wel doordat de laatste zich een weg zal kiezen, die uitermate moeilijk begaanbaar is, terwijl de andere weg gemakkelijker is, maar eveneens een blijmoedig dienen van God kan zijn. Dus de mens onderwerpt zichzelf dus aan voorwaarden, die hem van God uit niet gesteld zijn. Het is leerzaam kennis te nemen van de afzonderlijke leren, die als menselijke bijkomstigheid aan de leer van Christus werden toegevoegd. Het is ten eerste het verplicht gestelde kerkbezoek, dat niet altijd bevorderlijk is voor de geest, maar ook geestdodend kan werken. Het is een buitengewoon onjuiste mening, dat de mens zich daardoor meer op God richt. Het gevaar ligt veel meer voor de hand, dat, wat het diepste innerlijke beleven moet zijn, voor hem tot een mechanisch handelen wordt. De mens die zich werkelijk inspant, zoekt God overal. Weliswaar zal het kerkbezoek hem niet schaden, maar hij kan het contact met God te allen tijde en overal vinden en heeft daartoe geen bijzondere plaats nodig. Het zou derhalve alleen nodig zijn, om het woord Gods te horen, als het anders voor de mens niet toegankelijk is gemaakt en dit vindt alleen de volledige goedkeuring van God, zolang juist alleen de overdracht van het goddelijke woord doel is van het kerkbezoek. Alle andere ceremoniële handelingen zijn min of meer door mensen eraan toegevoegde bijkomstigheden en motiveren nu het begrip godsdienst, ofschoon het dienen van God heel anders is op te vatten dan het bijwonen van zulke handelingen, die met de eigenlijke arbeid aan de ziel niets van doen hebben. Het is volkomen irrelevant en onbelangrijk, of en in hoeverre de mens zich voegt naar de bepalingen, die voorwaarde zijn om bij de rooms-katholieke kerk te horen. De kerk, die Jezus Christus op aarde heeft gesticht, heeft op zich niets met uiterlijkheden van doen. Ze kan wel, ondanks uiterlijkheden, in haar diepste grondbeginselen worden herkend en dus hoeven deze uiterlijkheden geen hindernissen te zijn, de echte leer van Christus te onderkennen en daarnaar te leven, maar omgekeerd horen deze uiterlijkheden er niet noodzakelijkerwijs bij om een ware christen te zijn naar Gods wil. Het is niet moeilijk in te zien, dat juist de vele vormen de mensen afstoten en Jezus Christus heeft zeker niet het binnengaan in de eeuwige gelukzaligheid afhankelijk gemaakt van het vervullen van die door de mensen uitgevaardigde geboden, zoals daar zijn: regelmatig kerkbezoek en het bijwonen van handelingen, die eveneens een door mensen in elkaar gezet theatraal spel vormen, zonder enige waarde en invloed op de ziel van de mens. De mensen moeten bedenken, dat de Heer op aarde een tegenstander was van uiterlijkheden; dat Hij niets heeft gedaan om Zijn woord doeltreffend te bekrachtigen, met uitzondering van wonderdaden, die Zijn goddelijkheid aan de mensen moesten bewijzen. Maar nooit heeft Hij iets volbracht, dat die handelingen nu zou kunnen rechtvaardigen of op één of andere manier motiveren. Integendeel, het zijn slechts door mensen ingevoerde formaliteiten, zonder enige diepere zin dan juist die, die de mensen eraan toeschreven. En dat kan nooit overeenstemmen met Gods wil, dus kan het ook nooit van de mensen worden gevraagd als bewijs van het naleven van de leer van Christus.

Amen

Človeški dodatki.... Obiskovanje cerkve....

Vse, kar je povezano z Bogom, če to upošteva ali uporabi, mora človeku prinesti uspeh,.... Voditi morajo k Bogu.... a le pod pogojem, da bo živo upošteval zahtevano. Formalnost pa ne bo pripeljala do uspeha.

Za eno osebo je lažje, za drugo pa težje doseči cilj, v kolikor se je slednja odločila hoditi po izjemno težki poti, medtem ko je druga pot lažja, vendar lahko služi Bogu z enakim veseljem. Zato se človek podreja pogojem, ki mu jih je Bog postavil. Koristno je, če se zavemo posameznih naukov, ki so jih ljudje dodali Kristusovim naukom. Najprej so iz obiskovanja cerkve naredili dolžnost, ki ni vedno duhovno koristna, ampak ima na dušo lahko tudi uničujoč učinek. Zelo zmotno je mišljenje, da se človek s tem bolj obrača k Bogu; nasprotno, obstaja nevarnost, da tisto, kar bi moralo biti globoko notranje doživetje, postane mehanično delovanje. Resnično prizadeven človek išče Boga povsod; obiskovanje cerkve mu ne bo škodilo, vendar lahko najde stik z Bogom kadarkoli in kjerkoli in za to ne potrebuje posebnega prostora. Potrebno je le poslušati Božjo besedo, če človeku ni dostopna na kakršenkoli drug način, to pa je v popolnem Božjem soglasju samo, če je namen obiskovanja cerkve le posredovanje Božje besede. Vsa druga obredna dejanja so bolj ali manj dodali ljudje in danes spodbujajo koncept čaščenja, čeprav je treba služenje Bogu razumeti povsem drugače kot obiskovanje takšnih obredov, ki nimajo nobene zveze z dejanskim početjem (dobra dela) duše.

Povsem nepomembno in nebistveno je, ali in v kolikšni meri bo človek izpolnjeval predpise, ki so pogoj za pripadnost Rimskokatoliški cerkvi. Cerkev, ki jo je na Zemlji ustanovil Jezus Kristus, nima zveze z zunanjostjo. Res pa je, da je kljub zunanjemu videzu mogoče prepoznati njena najgloblja načela, zato ti zunanji pojavi niso ovira za prepoznavanje resničnega Kristusovega nauka in življenje v skladu z njim. Vendar pa te zunanje manifestacije niso nujno potrebne, da bi bili pravi kristjani v skladu z Božjo voljo.

Ni težko ugotoviti, da ljudi odvračajo prav številne formalnosti, in Jezus Kristus zagotovo ni menil, da je doseganje večne blaženosti odvisno od izpolnjevanja od človeka postavljenih zapovedi, kot so: redno obiskovanje cerkve, sodelovanje v dejavnosti, ki je prav tako človeško izmišljena gledališka igra, ki je brez kakršne koli vrednosti ali vpliva na človeško dušo. Naj se ljudje spomnijo, da je bil Gospod na Zemlji nasprotnik zunanjega videza, da razen z delanjem čudežev ni storil ničesar, da bi učinkovito potrdil svojo Besedo, da bi ljudem dokazal svojo božanskost. Nikoli pa On ni storil ničesar, kar bi lahko opravičilo ali kakorkoli utemeljilo ta današnja dejanja; to so le formalnosti, ki so jih ljudje uvedli brez kakršnega koli globljega pomena od tistega, ki so jim ga dali ljudje. To pa se nikoli ne more ujemati z božansko voljo, zato se tega od ljudi ne sme zahtevati kot dokaz za izpolnjevanje Kristusovega nauka....

Amen.