• Terug

Misbruik van de vrije wil – Afvalligheid van het geestelijke van God

De mensen wijzen vaak een wijze en rechtvaardige Schepper af, omdat het onuitsprekelijke leed op aarde hen niet in een veroorzaker hiervan, Die de liefde Zelf moet zijn, wil laten geloven. En ze denken er niet over na, in hoeverre de mensen zelf de veroorzakers van alle leed en kwellingen zijn. De aanleiding van dit alles is steeds in de eigenlijke oorzaak te zoeken en de mens moet hier ook eenmaal beseffen, dat zowel het leed, alsook haar uitwerkingen de gevolgen zijn van een geheel verkeerde richting van de wil.

Steeds moet de wilsvrijheid als eerste in aanmerking genomen worden. Zonder deze vrije wil zou de mens niet dat zijn, wat hij zijn moet: een wezen, dat vanuit zichzelf volmaakt kan worden om eens net als God te kunnen scheppen en werken. Hij zou een gericht wezen zijn, niets meer dan een dier, waarbij de wil van de Schepper de uitvoering van zijn activiteit bepaalt. Het wordt dus in de eerste plaats uitgesloten, dat de wezens volmaakt op de wereld gezet zouden kunnen worden, maar ze moeten zich eerst tot dat vormen, wat hun bestemming is. En daarom kan de vrije wil ook niet van het wezen afgenomen worden. Hij kan alleen maar beïnvloed worden om zo of zo te handelen.

Dat de mensen nu de vrije wil op een voor hen heel schadelijke manier misbruiken, dat ze de vrije wil gebruiken om zich steeds verder van God te verwijderen, in plaats van Hem te naderen, is doorslaggevend voor alle begeleidende verschijnselen van hun aardse leven. Ze zouden dit leven heel makkelijk tot een draaglijk, weinig smartelijk leven kunnen maken, wanneer ze hun wil goed zouden gebruiken. Want het is hun enige taak om de scheiding van God te overbruggen, de verwijdering van Hem te verminderen, God opnieuw te naderen, van Wie ze zich verwijderd hebben, toen de geest zich van de oorspronkelijke geest losmaakte.

Al het geestelijke, wat uit God voortgekomen is, had een vrije wil. Het had zich in het allereerste begin in verwaandheid van God gescheiden. Het moet zich echter weer met de Schepper van alle dingen, met de oorspronkelijke geest, de Oerkracht herenigen. En dit is, omdat hem de vrije wil gelaten moet blijven, niet anders mogelijk, dan via de weg van het lijden, de gebonden toestand, want alleen lijden vermindert de verwaandheid. Leed is onvrijheid en het besef van onvrijheid maakt deemoedig. Het wezen kan niet anders tot zijn voltooiing komen dan in de diepste deemoed. Dus moet het wezen, dat zich machtig en heersend waande en zich tegen God, als het uitgangspunt van al het licht, verzette, onderdrukt worden tot de diepste deemoed om dan de weg omhoog met gemak af te kunnen leggen.

En de wereld is minder deemoedig en minder verlangend naar de hulp van God dan ooit. Ze staat meer dan ooit in de macht van degene, die de afvalligheid van al het geestelijke van God veroorzaakt heeft. En al het geestelijke verzet zich in grote mate tegen God, doordat de mensen Hem bewust verloochenen en in liefdeloosheid alle eisen van de tegenstander vervullen, maar geen acht slaan op het gebod van de liefde, dat weer vervuld moet worden, als de vergeestelijking, die het wezen pas dat maakt, wat het volgens de goddelijke beschikking moet zijn, van de mensen zich moet voltrekken.

En dus werd de wil misleid en deze verkeerde wil moet nu goed gevormd worden en dit is alleen nog maar mogelijk door lijden, omdat alle andere pogingen tot een verandering zonder resultaat bleven. Maar Gods liefde en barmhartigheid wil de mensen niet aan hun zelfgekozen lot overlaten. Want Zijn wijsheid herkent werkelijk wat nuttig is voor de voltooiing van de ziel van de mens.

Amen

Mißbrauch des freien Willens.... Abfall des Geistigen von Gott....

Es lehnen die Menschen des öfteren einen weisen und gerechten Schöpfer ab, weil das unsägliche Leid auf Erden sie nicht an einen Urheber dessen glauben lassen will, Der die Liebe Selbst sein soll. Und sie denken nicht darüber nach, inwiefern die Menschen selbst die Urheber aller Leiden und Drangsale sind. Die Veranlassung zu allem ist immer in der eigentlichen Ursache zu suchen, und das muß auch hier der Mensch sich einmal klarmachen, daß sowohl die Leiden wie ihre Auswirkungen die Folgen sind einer gänzlich verkehrten Willensrichtung. Es muß immer die Freiheit des Willens als erstes in Betracht gezogen werden. Ohne diesen freien Willen wäre der Mensch nicht das, was er sein soll.... ein Wesen, das aus sich heraus vollkommen werden kann, um eben Gott gleich dereinst schaffen und wirken zu können.... Er wäre ein gerichtetes Wesen, nicht mehr wie ein Tier, das der Wille des Schöpfers bestimmt zur Ausführung seiner Tätigkeit. Es scheidet also erstmalig aus, daß die Wesen vollkommen in die Welt gestellt werden könnten.... sondern sie müssen sich erst zu dem gestalten, was ihre Bestimmung ist. Und es kann daher auch der freie Wille dem Wesen nicht genommen werden. Er kann nur beeinflußt werden zu dem oder jenem Handeln. Daß nun die Menschen den freien Willen mißbrauchen in einer ihnen gänzlich unzuträglichen Weise, daß sie ihn dazu benützen, sich immer weiter zu entfernen von Gott, anstatt sich Ihm zu nähern, ist entscheidend für alle Begleiterscheinungen ihres Erdenlebens. Sie könnten sich dieses sehr leicht zu einem erträglichen, weniger leidvollen Leben machen, wenn sie ihren Willen recht gebrauchten, denn ihre einzige Aufgabe ist, die Trennung von Gott zu überbrücken, die Entfernung von Ihm zu verringern, sich Gott wiederzunähern, von Dem sie sich entfernt haben, als sich der Geist vom Urgeist löste. Es stand alles Geistige, was aus Gott hervorgegangen ist, im freien Willen.... es hat sich uranfänglich in Selbstüberheblichkeit von Gott getrennt, soll jedoch wieder mit dem Schöpfer aller Dinge, mit dem Urgeist, der Urkraft sich wiedervereinen, und dies ist, da ihm der freie Wille belassen bleiben muß, nicht anders als auf dem Wege des Leides.... des gebannten Zustandes.... möglich, denn nur Leid verringert die Selbstüberheblichkeit.... Leid ist Unfreiheit, und das Erkennen der Unfreiheit macht demütig. Es kann das Wesen nicht anders zu seiner Vollendung gelangen als in tiefster Demut.... Also muß das Wesen, das sich gewaltig und herrschend wähnte und sich auflehnte gegen Gott als den Ausgang alles Lichts, niedergerungen werden zu tiefster Demut, um dann den Weg zur Höhe mit Leichtigkeit zurücklegen zu können. Und es ist die Welt weniger denn je demütig und Gottes Hilfe begehrend.... sie steht mehr denn je in der Gewalt dessen, der den Abfall alles Geistigen von Gott herbeigeführt hat, und es lehnet sich nun in größtem Maß alles Geistige gegen Gott auf, indem die Menschen Ihn bewußt leugnen und in Lieblosigkeit allen Anforderungen des Gegners nachkommen, das Gebot der Liebe aber nicht mehr achten, das wiederum erfüllt werden muß, soll die Vergeistigung des Menschen sich vollziehen, die erst das Wesen zu dem macht, was es sein soll laut göttlicher Bestimmung. Und also ist der Wille falsch geleitet, und dieser verkehrte Wille soll nun recht gestaltet werden, und es ist dies nur noch durch Leid möglich, da alle anderen Versuche einer Umgestaltung ergebnislos blieben, Gottes Liebe und Barmherzigkeit aber die Menschen nicht ihrem selbstgewählten Schicksal überlassen will. Denn Seine Weisheit erkennt wahrlich, was der Seele des Menschen dienlich ist zu seiner Vollendung....

Amen