• Terug

Onbenut aards leven

Zo menigeen legt zijn gang over de aarde zonder noemenswaardig succes voor zijn ziel af en dit is heel begrijpelijk met het oog hierop, dat hij niet denkt aan het voortleven van de ziel na de dood. Een aards leven, waar alleen de aardse welstand het enige doel is, kan begrijpelijkerwijs geen eeuwige goederen opleveren en daarom zal zo’n leven niets tot stand brengen, wat de vooruitgang van de ziel dient en wordt derhalve nutteloos geleefd. De genade van de belichaming wordt uit het oog verloren en een duizenden jaren durende strijd heeft niet het juiste einde gevonden, die het volgens Gods wil had moeten vinden.

Maar hoe zwaarwegend en belangrijk de gevolgen van een onbenut aards leven voor het geestelijke wezen zijn, kan de mens als zodanig niet overzien, maar zijn ziel zal voor zo’n verzuim bitter moeten boeten. Ze verkeert daardoor toch in de grootste nood en voor haar is de gedachte, dat er voor haar eigenlijk een wonderlijk heerlijk leven was weggelegd en dat ze zichzelf hiervan beroofd heeft en dat niets haar de verzuimde kans terug kan geven, onnoemelijk bitter. Dat ze dus de graad van volmaaktheid, die ze bij het juiste gebruik van het aardse leven met gemak had kunnen bereiken, nooit meer bereiken kan. Ze kan wel strijden en in het hiernamaals is dat buitengewoon zwaar, maar ze zal die graad, die voorwaarde voor het kindschap van God is, aan de overkant moeilijk bereiken.

De Heer heeft niet voor niets de aarde tot het middelpunt van Zijn schepping gemaakt. Hij heeft de mensen uitgerust met elke bekwaamheid, die voor hen volop voldoende is om zich omhoog te werken tot aan God gelijkende wezens. En de liefde van de goddelijke Schepper is weer zo diep, dat ze het mensenkind omhoogtrekt.

Maar waar dit mensenkind noch acht slaat op deze Vaderliefde, noch de vaardigheden, die zijn geestelijke vooruitgang garanderen, beoefent, gaat zijn denken ook niet uit naar het naderen van de Schepper en Verwekker. Hij wendt zich eerder tot de tegenpool, die van zijn kant alle middelen aanwendt om deze toenadering tot de eeuwige Godheid te verhinderen, maar de tegenstander maakt in plaats daarvan alle aardse goederen gemakkelijk toegankelijk voor de mensen. En hij laat hen in de ban van de materie geraken, waardoor de materie toeneemt en hij een opwaartse ontwikkeling van de ziel op aarde verhinderen wil. De geestelijke inwerkingen van de tegenstander zijn enorm en vergiftigen zo het denken van degenen, die te zwak zijn om tegenstand te bieden.

En toch heeft God de Heer alle mensen voor hetzelfde doel geschapen. Hij heeft hen allen voorbestemd om drager van Zijn goddelijke kracht te worden. Hij wijst hun allen de juiste weg. Hij geeft hun genade in overvloed en toch wordt er niet in die mate acht geslagen op deze liefde, zoals het nodig zou zijn voor het bereiken van de rijpheidsgraad op aarde. Wel wordt vrij vaak kennisgenomen van deze genadegave en van de duidelijke liefde van God, maar zonder eigen streven kan de mens deze graad nooit bereiken en dus moet eerst zijn wil werkzaam worden en zich bewust aan het hoogste doel op aarde wijden. En hij mag de opdracht, die hem voor het aardse leven gegeven is, niet vergeten. Dan zal hij in geestelijk opzicht meer aandacht schenken aan zijn aardse leven en zijn leven zal voor de eeuwigheid niet nutteloos geleefd zijn.

Amen

Ungenütztes Erdenleben....

So mancher leget seinen Erdenweg zurück ohne nennenswerten Erfolg für seine Seele, und es ist dies allzubegreiflich in Anbetracht dessen, daß er des Fortlebens nach dem Tode nicht gedenkt. Ein Erdenleben, dem nur irdischer Wohlstand zum einzigen Ziel gesetzt wird, kann verständlicherweise keine ewigen Güter zeitigen, und es wird daher ein solches Leben nichts zuwege bringen, was der Seele zum Fortschritt dient, und ist folglich unnütz gelebt.... Es ist die Gnade der Verkörperung außer acht gelassen worden, und es hat ein Jahrtausende währendes Ringen nicht den rechten Abschluß gefunden, den es nach Gottes Willen finden sollte.... Wie schwerwiegend und bedeutsam aber die Auswirkungen eines ungenützten Erdenlebens sind für das geistige Wesen, das kann der Mensch als solcher nicht übersehen, doch seine Seele wird eine solche Versäumnis bitter büßen müssen, ist sie doch dadurch in größter Notlage, und es ist für sie der Gedanke unsagbar bitter, daß ein wunderherrliches Leben ihr eigentlich beschieden war und sie sich dessen selbst beraubt hat und daß ihr nichts die versäumte Gelegenheit wiederbringt, sie also den Grad der Vollkommenheit niemals mehr erreichen kann, den sie bei richtiger Anwendung des Erdenlebens mit Leichtigkeit erzielen konnte. Sie kann zwar ringen, und das nun überaus schwer im Jenseits, jedoch wird sie jenen Grad, der der Gotteskindschaft Voraussetzung ist, schwerlich drüben erreichen. Es hat der Herr nicht umsonst die Erde zum Mittelpunkt Seiner Schöpfung gemacht.... Er hat die Menschen ausgestattet mit jeglicher Fähigkeit, die ihnen vollauf genügt, sich emporzuarbeiten zu einem Gott-ähnlichen Geschöpf.... Und die Liebe des göttlichen Schöpfers ist wiederum so tief, daß sie das Erdenkind emporzieht.... Wo aber dieses weder dieser Vaterliebe achtet noch die Fähigkeiten pflegt, die seinen geistigen Fortschritt gewährleistet, gilt sein Sinn auch nicht der Annäherung an den Schöpfer und Erzeuger. Es wendet sich mehr dem Gegenpol zu, der alle Mittel seinerseits anwendet, um diese Annäherung an die ewige Gottheit zu verhindern, dafür aber dem Menschen alle irdischen Güter leicht zugänglich macht.... ihn also in den Bann der Materie geraten läßt, die Materie dadurch vermehrt und ein Höher-Entwickeln der Seele auf Erden verhindern will. Die geistigen Einwirkungen der Gegenmacht sind ungeheuer und vergiften so das Denken derer, die zu schwach sind, um Widerstand zu bieten. Und doch hat Gott der Herr alle Menschen zum gleichen Ziel geschaffen.... Er hat sie alle berufen, Träger Seiner göttlichen Kraft zu werden.... Er zeigt ihnen allen den rechten Weg, Er teilet ihnen Gnaden aus noch und noch, und dennoch wird dieser Liebe nicht geachtet in dem Maß, wie es nötig wäre zur Erlangung des Reifegrades auf Erden.... Es wird des öfteren wohl Kenntnis genommen von dieser Gnadenzuwendung und von der offensichtlichen Liebe Gottes, doch ohne eigenes Streben kann der Mensch nimmermehr diesen Grad erreichen, und also muß zuvor sein Wille tätig sein und sich bewußt dem höchsten Ziel auf Erden widmen, und er darf nicht die Aufgabe vergessen, die ihm für das Erdenleben gesetzt ist, dann wird er seinem Erdenleben mehr Beachtung schenken in geistiger Hinsicht, und dieses sein Leben wird nicht nutzlos gelebt sein für die Ewigkeit....

Amen