• Terug

De nutteloosheid van het leven - Angst voor de dood

De nutteloosheid van het leven is telkens te overwegen wanneer het leven niet juist wordt gebruikt en zo menige dwaling zal daartoe de aanleiding zijn. De ziel zal zich in de grootste nood bevinden wanneer de tijd op aarde zonder enig geestelijk resultaat voorbijgaat. Dan maakt er zich van de ziel een angstgevoel meester. Ze ziet het einde van haar leven op aarde steeds dichterbij komen en voelt onbewust de kwellende toestand van nadien.

En dit komt dan tot uitdrukking in een angstgevoel voor de dood. En toch is deze angst voor de dood vaak weer het laatste middel om tot inzicht te komen. Wanneer de mens alle aardse doelstellingen heeft gerealiseerd, wanneer hij ook naderhand geen echte bevrediging en een totale vervulling van de wensen kan vaststellen, wanneer hij ondanks een materieel welzijn diep in zijn hart een leegte bespeurt, dan tracht hij de reden van dit onbevredigende gevoel aan het licht te brengen en moet hij inzien dat de gedachte aan het voortleven na de dood hem niet tot innerlijke rust doet komen. Hij moet inzien dat alles, waar hij tot nu toe naar streefde, een einde heeft. En deze gedachte geeft hem geen gevoel van zekerheid, eerder dat van onbehaaglijkheid, omdat hij in het diepst van zijn hart geen feilloos antwoord kan geven op wat hem na zijn sterven te wachten staat. En dit nadenken en piekeren brengt vaak teweeg dat hij zich in geestelijke vragen verdiept. Dat hij helder van geest plotseling de vergankelijkheid en waardeloosheid van al het aardse leert inzien en veel meer aandacht schenkt aan het ondoorgrondelijke. Dan wordt zijn geest actief in dezelfde mate als zijn verlangen naar het aardse afneemt. En de angst voor de dood heeft dit teweeggebracht en de ziel werd geholpen door de om haar worstelende goede geestelijke krachten. De gedachte aan de dood kan dus een onuitsprekelijk zegenrijke uitwerking hebben op diegenen die steeds en gemakkelijk vervulling vonden in wereldse begeerten. Aan de wereld en de gevaren ervan schonken ze geen aandacht en ze waren deze voortdurend meester. Maar ze staan machteloos en krachteloos tegenover de dood. En in het besef van hun eigen zwakte wortelt dan de angst, die dan de wil aanzet een weg te zoeken om de verschrikkingen van de dood te overwinnen. En deze weg is de verbondenheid met de eeuwige Schepper, aan wie leven en dood zijn onderworpen.

Wie tot inzicht is gekomen, schrikt niet terug voor de dood, want zijn ziel heeft de weg naar het eeuwige leven gevonden.

Dood betekent duisternis en nacht. De lusten en verlangens van de wereld hullen de geest in duisternis en deze toestand is hetzelfde als de eeuwige dood. Alleen wie het verlangen naar de wereld overwint, zal uit de nacht tot het licht komen. Hij zal uit de dood ontwaken ten leven en hij zal zonder enige twijfel de angst voor de dood overwinnen. Daarom is het loslaten van de wereld de allereerste voorwaarde om de geest uit de boeien van de materie te bevrijden. En elke schrede door het aardse leven zal dan begunstiging van de ziel betekenen en geestelijk een positieve ontwikkeling tot gevolg hebben. Als de mens het doel heeft bereikt in het licht van deze waarheid te staan en de verschikkingen van de dood niet hoeft te vrezen, dan zal hij aan het einde van zijn leven kunnen zeggen: “Mijn leven is waarlijk niet nutteloos geweest”.

Amen

Vida Ociosa.... Medo da morte....

A ociosidade da vida deve ser sempre considerada onde a vida não é usada adequadamente, e muitos erros serão a causa disso. A alma estará em grande aflição se o tempo na Terra passar sem sucesso espiritual. Então a alma será tomada por um sentimento de medo, verá o fim da vida terrena se aproximando cada vez mais e inconscientemente sentirá o estado agonizante depois.... E isto é então expresso no sentimento de medo antes da morte. E mais uma vez, este medo da morte é muitas vezes o último meio de realização. Quando o ser humano atingiu todos os objectivos terrenos, quando mesmo depois não pode verificar a verdadeira satisfação e a realização completa dos seus desejos.... quando sente um vazio no seu íntimo apesar do bem-estar terreno, então ele esforça-se por chegar ao fundo da causa desse sentimento insatisfatório, e deve reconhecer que o pensamento de sobrevivência após a morte não lhe permite encontrar a paz interior. Ele deve compreender que tudo pelo que lutou até agora chegará ao fim, e esse pensamento não lhe dá uma sensação de segurança, mas sim de inquietação, porque no fundo do seu coração não pode dar a si mesmo uma resposta certa sobre o que o espera após a sua morte. E essa ponderação e esse choro muitas vezes faz com que ele se torne absorto em questões espirituais.... que ele de repente aprende a reconhecer a transitoriedade e a inutilidade de todas as coisas terrenas em espírito brilhante e dá muito mais atenção ao insondável. Então o seu espírito torna-se ativo na mesma medida em que o seu desejo pelas coisas terrenas diminui, e isso provocou o medo da morte, e a alma recebeu ajuda das boas forças espirituais que lutavam por ela. Assim, o pensamento da morte pode ter um efeito benéfico indescritível sobre aqueles que sempre e facilmente encontraram realização nos desejos do mundo. Eles não prestaram atenção ao mundo e seus perigos e sempre foram seus conquistadores...., mas são impotentes e impotentes diante da morte, e o medo está então enraizado no reconhecimento de seu próprio estado de fraqueza, que então impulsiona a vontade de buscar uma maneira de superar os horrores da morte. E assim é a união com o Criador eterno, a Quem a vida e a morte estão sujeitas..... Quem reconheceu, a morte não o assusta, pois a sua alma encontrou o caminho para a vida eterna.... Morte significa escuridão e noite.... A luxúria e o desejo do mundo envolvem o espírito na escuridão, e este estado é igual à morte eterna. Só quem superar o desejo do mundo alcançará da noite para a luz.... ele despertará da morte para a vida, e sem dúvida superará os horrores da morte. Portanto, o desapego do mundo é a primeira condição para libertar o espírito dos grilhões da matéria, e então cada passo através da vida terrena significará o avanço da alma e resultará num desenvolvimento espiritual mais elevado. Então o ser humano será capaz de dizer no final dos seus dias: A minha vida não tem sido realmente uma corrida.... vazia. se ele alcançou o objectivo de estar à luz da verdade e não precisa temer os horrores da morte....

Amém