• Terug

Gebrek aan zelfkennis - Eigenliefde - Stijfkoppigheid

Let op de woorden, die je heden worden toegestuurd: De bitterste toestand van het leven wordt veroorzaakt door de mensen zelf, die met zichzelf in altijddurende onvrede leven en voor zich de genade Gods niet afsmeken, waardoor ze bevrijd zouden worden van de druk die hen bezwaart. Steeds houden deze mensen hun eigen toestand voor zo beklagenswaardig en lopen ze steeds meer vast in sombere gevoelens. En hun hele bestaan is uiteindelijk alleen nog een grenzenloos verbitterd zijn en dat zonder echte reden. Hun eigenliefde is te sterk ontwikkeld om zichzelf te overwinnen en in het lot van andere mensen zien ze veel eerder de vervulling van het leven. En zo blijft een rechtvaardige beoordeling altijd iets vreemds voor deze mensen. Ze wijzen alle redelijke overwegingen af en hebben zo een veel moeilijker leven door eigen stijfkoppigheid, want de goede wil zou hen het leven veel gemakkelijker laten overwinnen. Het leven zelf is zo leerzaam en geeft zo veelvuldig houvast, wanneer het maar juist wordt benut en toevlucht wordt genomen tot het werkzaam zijn in liefde in alle geestelijke neerslachtigheid. Er is dan als het ware een vereffening tot stand gebracht en het hart wordt blij. En wanneer de eigen persoon wordt achtergesteld, valt vanzelf al het zware van de mens af en vindt hij de vervulling van het leven in het werkzaam zijn voor anderen.

Het doel van het leven is toch altijd alleen het rijpworden van zichzelf, afstand te doen van de vervulling van eigen wensen en een voortdurende bereidwilligheid om dienstbaar te zijn. Hoe meer de mens zich kan achterstellen, des te vrijer zal zijn geestestoestand worden en hoe vaker hij zich oefent in zelfoverwinning, des te sterker wordt zijn wil en dit werken aan zichzelf brengt een veredeling van het gehele wezen tot stand. Steeds zal dan alleen rekening worden gehouden met het welzijn van de medemens en de pijnlijke toestand die de mens kwelt is opgeheven en dit wekt de wil op om in aktie te komen. Het is heel wat gemakkelijker om de wereld te overwinnen dan zichzelf. De mens wil niet toegeven, dat hij de veroorzaker van zijn toestand is. Steeds zoekt hij de oorzaak overal elders dan bij zichzelf en dat is zijn fout.

Waar zelfkennis ontbreekt kan moeilijk hulp worden gebracht, want waar moet dan de hefboom worden aangebracht? Wie alleen maar op anderen kritiek wil uitoefenen, maar nooit op zichzelf, zal moeilijk de hoofdzonde inzien. Hij zal zichzelf steeds alleen maar beklagenswaardig vinden en de wil niet opbrengen, de beëindiging van zijn toestand, die hem nog terneerdrukt, tot stand te brengen. En zo is er maar één ding met de juiste uitwerking op zo’n gemoed: het in alle liefde opmerkzaam te maken op zijn verkeerde instelling tegenover het leven. Het leven, dat de mens zelf de baas moet worden en waardoor hij zich niet moet laten overheersen, wat echter telkens het geval is, wanneer hij onder de druk van zijn stemming lijdt en zich geen uitweg verschaft. Waar de wil is, is ook de daad en eerst deze bevrijdt de mens van elk kwaad.

Amen

Falta de autoconhecimento.... Auto-amor.... teimosia....

Preste atenção às palavras que lhe chegam hoje: A condição mais amarga da vida é causada por pessoas que estão em perpétua autodeterminação e não imploram a graça de Deus por ajuda, através da qual seriam libertadas da pressão que as sobrecarrega. Essas pessoas sempre vêem sua própria situação como tão deplorável e ficam cada vez mais enredadas em sentimentos sombrios e, no final, todo o seu ser é apenas um de amargura sem limites, e isso sem causa justa. O seu amor-próprio está demasiado desenvolvido para se superar a si próprio, e eles vêem a realização da vida no destino de outras pessoas, e assim um julgamento justo permanece sempre algo estranho a estas pessoas. Eles rejeitam todas as razões da razão e assim têm uma vida muito mais difícil devido à sua própria teimosia, pois a boa vontade permitir-lhes-ia dominar a vida muito mais facilmente. A própria vida é tão instrutiva e dá tanta orientação, se apenas for usada corretamente e se recorrer ao trabalho no amor em toda a opressão mental. Então o equilíbrio é criado, por assim dizer, e o coração torna-se alegre.... E quando a própria pessoa é posta de lado, todo o peso cai do ser humano por si mesmo, e ele encontra a realização da vida no trabalho para os outros. A finalidade da vida é sempre apenas a maturação de si mesmo, a renúncia à realização dos próprios desejos e um serviço perpétuo e de boa vontade. Quanto mais o ser humano se puder subordinar, mais livre se tornará o seu estado espiritual, e quanto mais frequentemente praticar a autoconquista, mais forte se tornará a sua vontade, e este trabalho sobre si mesmo resultará num enobrecimento de todo o ser, então apenas o bem-estar do semelhante será levado em conta, e o doloroso estado que atormenta o ser humano será remediado..... E isto é conseguido pela vontade de agir.... É significativamente mais fácil derrotar o mundo do que a si mesmo.... O homem não quer admitir que ele é a causa da sua condição, ele sempre procura a causa em outro lugar que não em si mesmo, e esse é o seu erro.... Onde falta autoconhecimento, a ajuda é difícil de vir por.... porque então onde a alavanca deve ser aplicada.... Aquele que só quer criticar os outros, mas nunca a si mesmo, dificilmente reconhecerá o mal básico, só terá pena de si mesmo e não reunirá a vontade de pôr um fim à sua condição, que no entanto o oprime. E assim só uma coisa pode ter o efeito certo em tal mente.... chamar amorosamente a sua atenção para a sua atitude errada em relação à vida, que o ser humano deveria dominar e não se deixar dominar por ela, que é sempre o caso quando sofre a pressão do seu humor e não consegue encontrar uma saída. Onde existe a vontade, existe também a escritura, e só assim o ser humano fica livre de todo o mal....

Amém