• Terug

Gebrek aan zelfkennis - Eigenliefde - Stijfkoppigheid

Let op de woorden, die je heden worden toegestuurd: De bitterste toestand van het leven wordt veroorzaakt door de mensen zelf, die met zichzelf in altijddurende onvrede leven en voor zich de genade Gods niet afsmeken, waardoor ze bevrijd zouden worden van de druk die hen bezwaart. Steeds houden deze mensen hun eigen toestand voor zo beklagenswaardig en lopen ze steeds meer vast in sombere gevoelens. En hun hele bestaan is uiteindelijk alleen nog een grenzenloos verbitterd zijn en dat zonder echte reden. Hun eigenliefde is te sterk ontwikkeld om zichzelf te overwinnen en in het lot van andere mensen zien ze veel eerder de vervulling van het leven. En zo blijft een rechtvaardige beoordeling altijd iets vreemds voor deze mensen. Ze wijzen alle redelijke overwegingen af en hebben zo een veel moeilijker leven door eigen stijfkoppigheid, want de goede wil zou hen het leven veel gemakkelijker laten overwinnen. Het leven zelf is zo leerzaam en geeft zo veelvuldig houvast, wanneer het maar juist wordt benut en toevlucht wordt genomen tot het werkzaam zijn in liefde in alle geestelijke neerslachtigheid. Er is dan als het ware een vereffening tot stand gebracht en het hart wordt blij. En wanneer de eigen persoon wordt achtergesteld, valt vanzelf al het zware van de mens af en vindt hij de vervulling van het leven in het werkzaam zijn voor anderen.

Het doel van het leven is toch altijd alleen het rijpworden van zichzelf, afstand te doen van de vervulling van eigen wensen en een voortdurende bereidwilligheid om dienstbaar te zijn. Hoe meer de mens zich kan achterstellen, des te vrijer zal zijn geestestoestand worden en hoe vaker hij zich oefent in zelfoverwinning, des te sterker wordt zijn wil en dit werken aan zichzelf brengt een veredeling van het gehele wezen tot stand. Steeds zal dan alleen rekening worden gehouden met het welzijn van de medemens en de pijnlijke toestand die de mens kwelt is opgeheven en dit wekt de wil op om in aktie te komen. Het is heel wat gemakkelijker om de wereld te overwinnen dan zichzelf. De mens wil niet toegeven, dat hij de veroorzaker van zijn toestand is. Steeds zoekt hij de oorzaak overal elders dan bij zichzelf en dat is zijn fout.

Waar zelfkennis ontbreekt kan moeilijk hulp worden gebracht, want waar moet dan de hefboom worden aangebracht? Wie alleen maar op anderen kritiek wil uitoefenen, maar nooit op zichzelf, zal moeilijk de hoofdzonde inzien. Hij zal zichzelf steeds alleen maar beklagenswaardig vinden en de wil niet opbrengen, de beëindiging van zijn toestand, die hem nog terneerdrukt, tot stand te brengen. En zo is er maar één ding met de juiste uitwerking op zo’n gemoed: het in alle liefde opmerkzaam te maken op zijn verkeerde instelling tegenover het leven. Het leven, dat de mens zelf de baas moet worden en waardoor hij zich niet moet laten overheersen, wat echter telkens het geval is, wanneer hij onder de druk van zijn stemming lijdt en zich geen uitweg verschaft. Waar de wil is, is ook de daad en eerst deze bevrijdt de mens van elk kwaad.

Amen

Lack of self-knowledge.... self-love.... stubbornness....

Pay attention to the words that come to you today: The most bitter state of life is prepared by those people themselves who are in perpetual self-destruction and do not implore God's grace to help them, through which they would be freed from the pressure that burdens them. These people always see their own situation as so deplorable and become more and more entangled in gloomy feelings and their whole being is ultimately just one of boundless bitterness, and that without any real cause. Their self-love is too strongly developed to overcome themselves, and they are much more likely to see the fulfilment of life in the fate of other people, and so a just judgement always remains something alien to these people. They reject all rational reasons and thus have a much more difficult life due to their own stubbornness, because good will would allow them to master life much more easily. Life itself is so instructive and provides so much guidance, if only it is utilized in the right way and people take refuge in working in love in all emotional distress. The balance is then created, as it were, and the heart becomes glad.... And when one's own person is put aside, all heaviness falls away from the person of its own accord and he finds the fulfilment of life in working for others. The purpose of life is only ever the maturing of oneself, a renunciation of the fulfilment of one's own desires and a perpetual willingness to serve. The more a person can subordinate himself, the freer his spiritual state will become, and the more often he practices self-conquest, the stronger his will will become, and this work on himself will bring about an ennoblement of the whole being, only the well-being of his fellow human being will then ever be taken into consideration, and the painful state which torments the human being will be remedied.... And this is brought about by the will to act.... it is much easier to defeat the world than oneself.... Man does not want to admit that he is the author of his condition, he always looks for the cause elsewhere than in himself, and that is his fault.... Where self-knowledge is lacking, help is hard to come by.... because then where should the lever be applied.... Those who only want to criticize others, but never themselves, will hardly recognize the basic evil, they will only ever find themselves pitiable and will not muster the will to put an end to their condition, which is nevertheless depressing. And so there is only one thing that has the right effect on such a mind.... to lovingly draw its attention to its wrong attitude towards life, which man should master himself and not allow himself to be mastered by it, which is the case every time he suffers under the pressure of his mood and cannot find a way out. Where there is the will, there is also the deed, and only this frees man from all evil....

Amen