• Indietro

Portare la croce in pazienza e rassegnazione

All’uomo si dischiudono illimitate possibilità per quanto sia pronto a formarsi secondo la Volontà di Dio, per quanto egli lavori quindi consapevolmente sulla sua anima. Sin da dal momento della conoscenza che il suo scopo terreno è la formazione verso l’Alto della sua anima, il suo decorso terreno è una infinita serie di occasioni, dove può raggiungere questa maturità spirituale attraverso l’auto superamento ed attivo amore per il prossimo. E quindi la sua vita terrena porterà sin da quell’ora delle prove, nelle quali deve affermarsi. Non passerà nemmeno più a lui senza lotta, ma proprio nella lotta la sua volontà viene fortificata ferreamente e la Forza aumenterà. Quindi la vita gli sembrerà che sia fatta di resistenze e miserie, piuttosto che si potesse dare indisturbato alle gioie della vita. Questi sono i primi scogli, sulle quali la sua piccola barca di vita non deve sfracellarsi; la deve guidare con mano sicura e nella credente fiducia in Dio intorno a tutti gli scogli, soltanto allora si afferma e sfrutta le opportunità per lo sviluppo spirituale verso l’Alto. Gesù Cristo Stesso lo ha dato come compito agli uomini con le Parole: “Chi Mi vuole seguire, deve prendere volontariamente su di sé la sua croce.” Egli non dice, che Egli vuole togliere loro la sua croce, che Egli lo voglia sgravare; Egli al contrario annuncia loro, che la successione a Gesù consiste nel fatto di sopportare la croce che Egli carica sugli uomini. L’indicibile sofferenza che Gesù Cristo ha preso su di Sé, era l’Espiazione per la grande colpa di peccati dell’umanità. Egli ha portato la Sua Croce senza mormorio e senza lamento. Ciò che Egli ha sopportato per l’umanità, ha quindi estinta la sua colpa. Chi vuole seguire Gesù, deve contemporaneamente espirare per l’umanità peccaminosa, cioè portare la sofferenza, che l’umanità ha caricato su di sé a causa del peccato. L’amore per il prossimo deve ora muovere l’uomo, di portare la sofferenza per il suo peccato, cioè, diminuire la colpa di peccati tramite la sofferenza e così essere attivo in modo salvifico sulla Terra. E l’uomo amorevole sarà anche sempre pronto perché la sua anima sa della situazione schiavizzante di coloro che sono impigliati nella grande colpa di peccati e vorrebbe aiutarli. E perciò ogni uomo che sta nell’amore non si ribellerà contro la Volontà divina, se Questa gli carica una croce ed ora la sua vita terrena non scorre più nella calma pace. Egli sa che per lo sviluppo verso l’Alto dell’anima non sarebbe adeguata un’esistenza senza lotta, e quindi non si ribella nemmeno, anche se le sembra insopportabile la croce. E perciò l’uomo non deve essere scoraggiato, se la sua vita sembra apparentemente più difficile che quella del prossimo, ma Dio non mette sull’uomo una grave sorte più pesante di quella che può portare, ed è la Forza da Dio che gli fa portare più facilmente questa croce. E’ l’apporto di Forza che l’uomo deve richiedere coscientemente nella preghiera, che però deve appunto essere richiesta. Ma allora ogni croce, per quanto possa sembrare pesante, non è più un grave peso come prima. Prendere su di sé la Croce di Cristo significa però adeguarsi a tutto senza mormorare e senza contraddire ciò che Dio invia sull’uomo. Perché la più piccola resistenza sospende la Forza divina, e l’uomo deve lottare molto, affinché possa rimanere vincitore nella lotta della vita ed essere attivo in modo salvifico già sulla Terra. Egli deve però sempre riconoscere l’Amore di Dio in ogni sofferenza, nella croce che gli è caricata, che vorrebbe far giungere l’uomo al perfezionamento spirituale e che è la via più veloce e più sicura, di prendere su di sé la croce in tutta la pazienza e rassegnazione nella Volontà di Dio e di seguire il divino Signore e Salvatore.

Amen

Draag het kruis geduldig en berustend

Er ontsluiten zich onbegrensde mogelijkheden voor de mens, als hij bereid is zich in overeenstemming met de wil van God te vormen, wanneer hij dus bewust aan zijn ziel werkt. Vanaf het moment dat hij inziet dat zijn aardse doel de opwaartse ontwikkeling van zijn ziel is, is zijn gang over de aarde een eindeloze reeks van gelegenheden, waar hij door zelfoverwinning en actieve naastenliefde deze geestelijke rijpheid verwerven kan.

En zodoende zal zijn aardse leven vanaf dat ogenblik beproevingen met zich meebrengen, die hij moet doorstaan. Het zal ook niet zonder strijd aan hem voorbijgaan, want juist door de strijd zal zijn wil gestaald worden en zal zijn kracht toenemen. Zodoende zal het leven veeleer uit tegenstand en gebreken lijken te bestaan, dan dat hij zich aan een onbezorgde levensvreugde over zou kunnen geven. Dit zijn de eerste moeilijkheden, waartegen zijn levensscheepje niet te pletter mag slaan. Hij moet het met vaste hand en in gelovig vertrouwen in God om alle klippen heen leiden. Pas dan doorstaat hij de proef en benut hij de mogelijkheden voor een geestelijke opwaartse ontwikkeling.

Jezus Christus heeft dit de mensen Zelf als opdracht gegeven met de woorden: “Wie Mij na wil volgen, die moet gewillig zijn kruis op zich nemen”. Hij zegt niet dat Hij hem zijn kruis af wil nemen, dat Hij hen wil ontlasten. Hij verkondigt hen integendeel dat het navolgen van Jezus erin bestaat het kruis te dragen, dat Hij de mensen oplegt.

Het onnoemelijke leed, dat Jezus Christus op Zich nam, was de boetedoening voor de grote zondenschuld van de mensheid. Hij droeg Zijn kruis zonder morren en klagen. Wat Hij voor de mensheid geduldig verdroeg, loste in zekere zin hun schuld in. Wie Jezus na wil volgen, moet dus eveneens voor de zondige mensheid boeten. Dat wil zeggen leed dragen, dat de mensheid door de zonde op zich geladen heeft. De liefde voor de medemensen moet de mensheid er nu toe bewegen om voor hun zonde leed te dragen. Dat wil zeggen door leed de zondenschuld te verminderen en daardoor verlossend bezig te zijn op aarde.

En de liefhebbende mens zal daar ook steeds toe bereid zijn, want zijn ziel kent de onderdrukte toestand van degenen, die in een grote zondenschuld verstrikt geraakt zijn en hij zou hen graag helpen. En daarom zal elk in de liefde staand mens zich niet tegen de goddelijke wil verzetten, als deze hem een kruis oplegt en zijn aardse leven nu niet meer in stille vrede verstrijkt. Hij weet dat een bestaan zonder strijd niet geschikt zou zijn voor de hogere ontwikkeling van de ziel en zodoende verzet hij zich niet, ofschoon het kruis hem ondraaglijk lijkt.

En daarom moet de mens de moed niet verliezen, als zijn leven schijnbaar zwaarder is dan dat van de medemensen. God legt de mens echter geen zwaarder lot op, dan deze kan dragen en het is de kracht uit God, die dit kruis gemakkelijker te dragen laat worden. Het is de krachttoevoer, waar de mens bewust om kan vragen, maar die juist ook gevraagd moet worden. Maar dan is elk nog zo zwaar lijkend kruis niet zo’n zware last meer als voorheen.

Maar het kruis van Christus op zich nemen, betekent zonder morren en tegenspraak zich in alles schikken, wat God de mensen laat overkomen. Want de minste weerstand heft het werkzaam zijn van de goddelijke kracht op en de mens moet zwaar strijden, zodat hij de overwinnaar blijft in de levensstrijd en op aarde al verlossend werkzaam kan zijn. Hij moet steeds alleen maar in alle leed, in het kruis dat hem opgelegd is, de liefde van God herkennen, die de mensen tot geestelijke volmaaktheid zou willen laten komen en de snelste en zekerste weg is om met alle geduld en berusting naar Gods wil het kruis op zich te nemen en de goddelijke Heer en Heiland na te volgen.

Amen