• Back

KAJANJE DUŠE U ONOSTRANOM....

Neizmjerno je opterećujuće za dušu u onostranom biti svjesna da je sama uzrokovala svoju situaciju, te da je lišena svake mogućnosti da iz vlastite snage promijeni svoje stanje. Ovu svjesnost međutim, ona ima tek onda, kada se u njoj pojavi želja da sebi stvori poboljšanje. Ona je prethodno ravnodušna [[(apatična)]], ne stremi ni naviše ni naniže, osjeća samo muku bez premca, i potpuno je bezvoljna, sve dok joj, kroz pomoć svjetlosnih bića koja joj prilaze prerušena, opet nije pružena mogućnost da se susretne s drugim dušama, i onda se u njoj probudi nagon da dođe u drugo okruženje, u vjeri da će onda i umaći mučnom stanju. I tek onda je njoj jasno da ona mora nadoknaditi ono što je na Zemlji propustila, da ona mora djelovati u Ljubavi. A sada ona prepoznaje i svoj vlastiti prazni hod na Zemlji, a kajanje nad mnogim neiskorištenim prilikama je nadasve duboko. Uz dobru volju će ona uskoro osjetiti poboljšanje, jer čim ona osjeti kajanje, ona također koristi svaku priliku da se Ljubav-no aktivira naspram potrebitih duša, budući se duša koja je otvrdnula, okreće više prema dolje, i nikada ne osjeća kajanje nad njenom vlastitom krivicom, jer jedna takva duša, zbog utjecaja zlih sila, nikada ne može sagledati svoju nepravednost, a otuda ne pronalazi ni pokajanje. Tek spoznaja njene krivice može potaknuti dušu na stremljenje naviše. A onda započinje i Ljubav-no djelovanje, koje joj donosi snagu za uspon. Svjesnost svoje krivice je uvijek posljedica suosjećanja [[(supatništva)]] s dušama koje poput nje moraju trpjeti mučno stanje, a ovaj poticaj duši već donosi pomoć svjetlosnih bića, koja sada ne sustaju dok nije pronašla put uvis, i pristupila. A što duša dalje napreduje u spoznaji, to gorljivije nastavlja Ljubav-nu aktivnost u onostranom, i pruža pomoć svima onima koji su još ispod nje, jer ona poznaje njihove muke, i želi im pomoći ublažujući ih. A ova Ljubav-na aktivnost čini da postane slabije njeno vlastito kajanje, budući ona sada ipak ima priliku također još sazrjeti, pa čak i ako ona nikada ne može postići najviši stupanj, dijeteštvo Božje, koje jedino može biti stečeno kroz Ljubav-no življenje na Zemlji, no ona je ipak blagoslovljena u svjesnosti da Bogu, Kojega ona sada ljubi iznad svega, može služiti do u svu vječnost.

AMEN

Arrepentimiento del alma en el más allá...

La conciencia de que tiene la culpa de su situación y que está privada de toda oportunidad de cambiar su estado por sí misma es extremadamente estresante para el alma en el más allá. Pero solo tiene esta conciencia cuando siente el deseo de una mejoría para sí. Antes de eso, ella es apática, no se esfuerza ni hacia arriba ni hacia abajo, solo siente un tormento sin igual y está completamente sin voluntad hasta que, a través de la ayuda de seres de luz que se acercan a ella disfrazados, se le ofrece nuevamente la oportunidad de encontrarse con otras almas, y ahora se despierta en ella el impulso de entrar en un entorno diferente, en la creencia, entonces también haber podido escapar del estado doloroso.

Y recién ahora le queda claro que tiene que recuperar algo de lo que se descuidó en la tierra, que tiene que obrar en amor, y ahora ella también reconoce su ociosidad en la tierra, y el remordimientos por las muchas oportunidades no aprovechadas es extremadamente profundo. Con buena voluntad pronto sentirá una mejoría, porque en cuanto siente remordimiento, aprovecha también todas las oportunidades para actuar amorosamente con las almas necesitadas, porque un alma endurecida se dirige más hacia abajo y nunca y tampoco siente demasiado remordimiento por su propia culpa, porque tal alma nunca puede ver su error por la influencia de las fuerzas del mal y, por lo tanto, tampoco siente remordimiento. Sólo el reconocimiento de su culpa puede estimular al alma a esforzarse hacia arriba. Y entonces comienza también la obra del amor, que le da fuerza para el acenso.

La conciencia de su culpa es siempre la consecuencia de la compasión por las almas, que como ellas tienen que soportar un estado agonía, y este impulso ya le gana al alma la ayuda de los seres de luz, que ahora no cejan hasta haber encontrado y entrado en camino hasta arriba. Y cuanto más progresa el alma en el reconocimiento, más diligentemente cumple la actividad de amor en el más allá y presta ayuda a todos los que están todavía debajo de ella, porque sabe de sus tormentos y quiere ayudarles a disminuirlos. Y esta actividad de amor deja que el propio remordimiento se debilite ahora, porque ahora todavía tiene la posibilidad de poder madurar y aunque nunca llegue al grado más alto, la filiación de Dios, que solo puede ser adquirido a través de una vida de amor en la tierra, por eso es feliz de poder servir a Dios, a Quien ahora ama sobre todas las cosas, por toda la eternidad...

amén