• Back

ZAPOVIJED LJUBAVI PREMA BLIŽNJEM.... SAMOLJUBLJE....

Kroz zapovijed Ljubavi prema bližnjemu, treba biti zaustavljeno samoljublje, jer ono je smrt duše. Čovjek treba ljubiti sebe tek u maloj mjeri, odnosno, on treba u tom pogledu pažljivo postupati s darom Božje milosti, tako da on štiti svoj život od namjerne ozljede, i čini sve da sačuva ovaj život, budući mu nije dan bez razloga. Ali, čim on sebe samoga prekomjerno ljubi, on ne ostvaruje stvarnu svrhu zemaljskog života, jer samoljublje ne oplemenjuje čovjeka, nego ga povlači nadolje. Ljubav prema bližnjemu međutim, neizbježno mora umanjiti samoljublje, i to u istoj mjeri u kojoj je Ljubav prema bližnjemu prakticirana. A, budući da čovjek ima mogućnost prakticirati Ljubav prema bližnjemu na najopsežniji način, on bi ubrzo mogao višestruko nadmašiti samoljublje, ali je uvijek potrebno nadvladavanje kako bi se činilo dobro bližnjemu, kada Ljubav u srcu čovjeka još nije zapaljena u jasan plamen. Stoga je Bog dao zapovijed Ljubavi prema bližnjemu, budući čovjeku koji u sebi ima Ljubav, nije potrebna zapovijed. Ali, gdje još prevladava samoljublje, čovjek mora biti potican kroz zapovijedi, da bi pobijedio ovo prvo, i mora na neki način najprije sebe naviknuti da se manje osvrće na sebe, zbog bližnjega. Ako on sam sebe prisili na aktivnu Ljubav prema bližnjemu, čak i ako je to u početku bez unutarnjeg poticaja, ipak će se uskoro u njemu zapaliti Ljubav, i on će onda vršiti djela Ljubavi potaknut iznutra, kako bi pomogao i obradovao.... Onda se smanjuje samoljublje, a ipak on na sebi ostvaruje najveće djelo Ljubavi, jer spašava svoju dušu, no bez sebičnih misli, budući prakticira Ljubav poradi Ljubavi i poradi dobra.... A tako u njemu raste i Ljubav prema Bogu, koja u Ljubavi prema bližnjemu dolazi do izražaja.... Jer, ljubiti Boga svim srcem, znači čuvati Njegove zapovijedi, a Njegove zapovijedi zahtijevaju Ljubav.... Ljubav prema svemu što je stvoreno od Boga, ali na nesebičan način, jer Ja-ljubav uvijek traži vlastitu korist, i prema tome nije Božanska Ljubav. Ako se čovjek ne bori protiv samoljublja, on će stalno nazadovati u razvoju, budući će mu Božanska Ljubav ostati strana (nepoznata), međutim, jedino ona mu donosi otkupljenje. Ja-ljubav želi sve posjedovati, ipak, ona teži samo zemaljskim dobrima, i stoga sprječava duševni razvoj, jer jedino darivatelj će također moći i primiti. No, tko ljubi sebe samoga više nego bližnjega, on neće ništa željeti podijeliti, i zato neće moći ni primiti. Ali, budući da Bog mjeri u skladu sa čovjekovom voljom za davanjem, onda ovaj najprije treba biti zapovijedima potican na davanje, a kako on sada slijedi zapovijedi, tako će on također biti uzet u obzir (opskrbljen) od Boga. I kroz to će on polako biti naučen na aktivnost Ljubavi, koja onda također može postati sve više nesebična, što više čovjek nadvladava samoljublje. Tek onda on također prepoznaje blagoslov Ljubavi prema bližnjemu, budući ga ona čini to sretnijim, što je više potaknuta iz srca. I to više se čovjek budi u život, dok samoljublje čini da padne u duhovnu smrt.... Ljubav mora biti prakticirana, ako duh u čovjeku treba postati živ. I zato mu je Bog dao zapovijedi, jer čovjek je uvijek u opasnosti da se izgubi na protivnoj strani, ako prevladava samoljublje, dok se on sve više približava Bogu, što više se odriče sebe samoga, tako nadvlada samoljublje, budući mu Ljubav prema bližnjemu donosi nepodijeljenu Božju Ljubav, koja ga zahvaća, i sjedinjuje se s njim, te ga čini najblaženijim bićem na Zemlji, i jednom u vječnosti.

AMEN

Mandamento para amar o próximo.... Auto-amor....

O mandamento do amor ao próximo deve pôr fim ao amor-próprio, pois esta é a morte da alma. A pessoa só pode amar a si mesma em um pequeno grau, ou seja, deve ter cuidado com o dom da graça de Deus na medida em que protege a sua vida do mal e faz tudo o que preserva esta vida, porque não lhe é dada sem propósito. Contudo, assim que se ama excessivamente a si mesmo, não cumpre o seu verdadeiro propósito de vida terrena, pois o amor-próprio não enobrece o ser humano, mas o degrada. Mas o amor pelo próximo deve inevitavelmente reduzir o amor próprio, e isso na mesma medida em que o amor é praticado pelo próximo. E como o ser humano tem a oportunidade de praticar o amor ao próximo da maneira mais extensa, ele logo será capaz de superar o amor próprio muitas vezes, mas sempre requer uma superação para fazer o bem ao próximo, se o amor ainda não se acendeu em uma chama brilhante no coração do ser humano. E é por isso que Deus deu o mandamento do amor ao próximo, porque a pessoa que tem amor dentro de si não precisa do mandamento. Mas onde ainda predomina o amor-próprio, o ser humano deve ser estimulado pelos mandamentos para lutar contra os primeiros, deve primeiro acostumar-se, por assim dizer, a prestar menos atenção a si mesmo, em prol dos seus semelhantes. Se ele se forçar a amar activamente o próximo, mesmo que inicialmente sem um impulso interior, o amor em breve se acenderá nele e depois realizará as obras de amor a partir de um impulso interior para ajudar e agradar.... E então o amor-próprio diminui e ainda assim ele faz a maior obra de amor em si mesmo, pois ele salva sua alma sem pensamentos egoístas, pois ele pratica o amor em nome do amor e da bondade.... E assim o amor a Deus também cresce nele, que se expressa no amor ao seu próximo.... Porque amar a Deus de todo o coração significa guardar os Seus mandamentos, e os Seus mandamentos exigem amor.... Amor por tudo o que Deus criou, mas de uma forma desinteressada, pois o amor egoísta só procura o interesse próprio e, portanto, não é amor divino. E se o ser humano não luta contra o amor egoísta, ele vai constantemente retroceder no seu desenvolvimento, pois o amor divino permanecerá então estranho a ele, mas só isso lhe trará a redenção. O amor egoísta quer possuir tudo, porém, só busca os bens terrenos e assim impede o desenvolvimento da alma, porque só o doador também poderá receber. Mas quem se ama mais a si mesmo do que ao próximo não vai querer distribuir nada e, portanto, também não poderá receber nada. Mas como Deus mede segundo a vontade do ser humano de dar, ele deve primeiro ser instado a dar através de mandamentos, e como agora ele cumpre os mandamentos ele também será considerado por Deus. E assim ele é lentamente educado para a atividade amorosa, que então também pode tornar-se cada vez mais altruísta quanto mais o ser humano luta contra o amor-próprio. E só então ele reconhecerá a bênção do amor ao próximo, porque quanto mais é o instinto do coração, mais o faz feliz. E quanto mais o ser humano desperta para a vida, mais o amor-próprio o leva a cair na morte espiritual..... O amor deve ser praticado para que o espírito ganhe vida no ser humano. E é por isso que Deus lhe deu os mandamentos, pois o ser humano corre constantemente o risco de se perder para a força contrária se prevalecer o amor por si mesmo, ao passo que se aproxima cada vez mais de Deus, mais se entrega, superando assim o amor-próprio, pois o amor ao próximo lhe rende o amor indiviso de Deus que o agarra e se une a ele e o torna o ser mais bem-aventurado da terra e um dia na eternidade...._>Amém