• Back

UTJELOVLJENJE.... INSTINKTI.... PRIPREMNE ETAPE/STADIJI....

Utjelovljenje duše se može dogoditi [[tek]] kada su se sve supstance, koje su prošle zemaljski put unutar mnogih tvorevina, i na taj su način razvijene/formirane, sjedinile zajedno. Duševna supstanca svakog djela stvaranja mora biti prisutna da bi se utjelovilo.... to jest ljudsko tijelo postaje pokrov za dušu koja u sebi sadržava sva djela stvaranja u malome. Raniji beskonačno dug zemaljski napredak je rezultirao u ujedinjenju svih tih supstanci koje onda čekaju njihovo posljednje utjelovljenje. One će biti asimilirane kao duša u ljudskoj izvanjskoj čauri da bi proživjele posljednju etapu razvoja. Ovo utjelovljenje je različitog trajanja uslijed različitog stanja zrelosti supstanci, koje su tijekom njihovih pripremnih etapa već imale izvjesnu količinu slobode iako su djelovale pod prisilom u skladu sa Božjom voljom. Međutim, u posljednjim etapama/stadijima prije utjelovljenja kao ljudsko biće ovo je prisilno stanje bilo postepeno olakšano/olabavljeno tako da su izvjesni instinkti mogli biti umanjeni ili čak povećani. To je naknadno rezultiralo u višem ili nižem stupnju zrelosti što, zauzvrat, odlučuje trajanje posljednjeg utjelovljenja kao ljudsko biće. Čim su se sve substance duše ujedinile kao ljudska duša one streme ka posljednjem utjelovljenju na Zemlji, budući one znaju da je ljudska čaura njihov posljednji fizički pokrov i da oni poslije mogu biti oslobođeni svih zemaljskih ograničenja. Iz tog razloga duša će provesti vrijeme jedino tamo gdje joj je ponuđena mogućnost utjeloviti se. Ona će se razumljivo utjeloviti tamo gdje je priroda ljudi prilagođena njezinom vlastitom stupnju zrelosti, to jest gdje ljudi imaju iste instinkte i karakteristike koji pristaju [[ili ‘slažu se’]] sa njezinom vlastitom prirodom.

Ovo međutim ne isključuje da se duša različitih sklonosti neće pokušati utjeloviti među ljudima njoj ne-slične prirode kako bi pospješila svoje utjelovljenje. Ali onda se ona, često, tijekom njezina zemaljskog života mora boriti sa nadodanim poteškoćama kako u obzir nije uzeta njezina priroda i ona je nesposona ispuniti očekivane zahtjeve. Unatoč tome, budući duša zna stazu svojeg zemaljskog života unaprijed ona nije spriječena ako ovaj izbor sama napravi, budući na svom raspolaganju ima pomoćna sredstva da bi ostvarila svoju konačnu zrelost u svakom utjelovljenju. Zbog njezinih ranijih mnogih različitih oblika [[kroz koje je prolazila dok se uspinjala kroz mineralno, biljno i životinjsko kraljevstvo]] ona unutar sebe ima svaku prirodnu sklonost [[isto tako ‘spretnost’]] na različitim stupnjevima i može ih povećati ili umanjiti po volji. Time ona nije nesposobna i također joj je u skladu sa njezinom voljom dana snaga za to napraviti. Međutim, ako ona stremi malodušno ostat će u istom stanju zrelosti na kojem je bila prije njezina utjelovljenja kao ljudsko biće, u tom slučaju utjelovljenje nije razultiralo u višem razvoju. Iako će prilikom smrti ona odbaciti svoj fizički pokrov, njezine ju pak žudnje i instinkti, koje je trebala prevladati tijekom njezinog zemaljskog života, i dalje povezuju sa materijalnim svijetom. Prema tome ona nije u potpunosti iskoristila svoje zemaljsko utjelovljenje, i kada shvati kako je upropastila pravo da postane dijete Božje te da ga ona više niti ne može ostvariti, onda proživljava neopisivo stanje grizodušja; premda ima i dalje beskonačno mnogo mogućnosti u onostranom pristići do kontemplacije Boga. Ipak jednog dana utjelovljena duša mora položiti račun pred Bogom kako je iskoristila svoje zemaljske prilike i kakav je duhovni napredak ostvarila u trenutku smrti, budući je utjelovljenje kao ljudsko biće milosrđe koje se ne može dovoljno visoko cijeniti; to je dar kojeg ljudsko biće treba posebno cijeniti time što će činiti štogod služi njegovom razvoju budući se on ne može opet vratiti na Zemlju jednom kada ju je napustio.

AMEN

Incarnação.... Dirigibilidade.... Etapas preliminares....

A encarnação de uma alma pode ocorrer quando todas as substâncias nela reunidas, que cobriram o caminho terreno nas mais diversas criações e assim se desenvolveram para cima. Toda obra de criação deve ser representada em sua substância anímica para poder agora entrar na encarnação...., ou seja, o corpo humano torna-se agora a casca de tal alma, que contém em si todas as obras de criação em miniatura. A longa e interminável caminhada sobre a terra antes trouxe a unificação de todas essas substâncias, e agora elas aguardam a sua última encarnação. Eles são incorporados como almas na forma exterior humana para passar pelo último estágio do seu desenvolvimento. Esta encarnação dura diferentes períodos de tempo, dependendo do estado de maturidade das substâncias individuais, que também tinham uma certa liberdade em suas fases preliminares, embora estivessem ativas de acordo com a vontade de Deus no estado de compulsão. Contudo, nas últimas etapas antes da encarnação como ser humano, este estado de compulsão era cada vez mais relaxado para que certos impulsos pudessem ser subjugados ou mesmo intensificados e isso resultou num grau de maturidade maior ou menor, o que agora determina novamente a duração da última encarnação como ser humano. Mas todas as substâncias da alma lutam por esta última encarnação na Terra, porque, assim que se uniram para formar a alma humana, sabem que a forma exterior humana é a sua última cobertura material e que, depois disso, podem estar livres de todo o grilhão terreno. E é por isso que a alma agora fica onde lhe é oferecida a oportunidade de encarnar. Compreensivelmente ficará onde a natureza das pessoas se adapta ao seu estado de maturidade, ou seja, onde os mesmos instintos e características podem ser encontrados nas pessoas que caracterizam a sua própria natureza, o que, no entanto, não exclui que uma alma com uma inclinação diferente procure encarnar-se em pessoas estranhas à sua natureza, a fim de acelerar essa encarnação. Mas então, muitas vezes tem que lutar com maiores dificuldades durante sua vida terrena porque sua natureza não é levada em conta e não pode satisfazer as exigências que lhe são impostas. Mas como a alma conhece de antemão o seu caminho de vida terrena, não será impedida se fizer a sua própria escolha, pois em cada encarnação tem os meios à sua disposição para atingir a sua maturidade final. Através das mais diversas deformações teve anteriormente todas as disposições em si, apenas em forças diferentes, e agora pode fortalecê-la ou reduzi-la na vida terrena, de acordo com a sua vontade. Assim, não é incapaz, e a força para o fazer é-lhe igualmente conferida de acordo com a sua vontade. Mas se é morno no seu esforço, então permanece no mesmo estado de maturidade que antes da sua encarnação como ser humano, então a encarnação não lhe trouxe nenhum desenvolvimento superior. De fato, ela se livrará da sua concha física na sua morte, mas ainda está ligada ao mundo material por seus desejos e impulsos, que deveria ter superado na vida terrena. Por conseguinte, não fez uso da sua encarnação na Terra, o que lhe causa um estado de remorso indescritível quando se dá conta de que perdeu o seu direito à filiação a Deus e também já não o pode alcançar, apesar de ainda ter infinitas possibilidades no além para alcançar a visão de Deus. Contudo, um dia, uma alma encarnada terá de responder a Deus como aproveitou as oportunidades na Terra e que sucessos espirituais alcançou quando faleceu, pois a encarnação como ser humano é uma graça que não pode ser suficientemente valorizada; é um dom que também deve ser apreciado em conformidade pelo ser humano fazendo tudo o que é propício ao seu desenvolvimento superior, pois ele não voltará à Terra depois de a ter deixado...._>Amém