• Back

LJUDSKE TRADICIJE.... OBAVEZNO POSJEĆIVANJE CRKVE

Sve što ima veze sa Bogom [[ili ‘sve što se odnosi prema Bogu’]] mora čovjeku donijeti uspjeh [[ili ‘rezultirati uspjehom’]] pod uvjetom da on tome udovoljava ili to iskoristi.... To će [[ga]] morati voditi/dovesti do Boga.... ali jedino ako se udovolji svim postavljenim uvjetima. Formalnosti, međutim, neće voditi/dovesti do uspjeha. Jednoj osobi je jednostavno lakše a drugoj teže ostvariti cilj, ukoliko je potonja odabrala hodati izuzetno teškim putem, dok je drugi put lakši ali može također biti radosno služenje Bogu. Ljudsko biće dakle sebe potčinjava uvjetima koje Bog nije od njega zahtjevao. Stoga je od pomoći ako čovjek postane svjestan o [[= ako dozna o/ako se upozna sa]] pojedinim učenjima koja su od strane ljudi bila dodana Kristovom učenju. Prije svega, posjećivanje crkve je nametnuto kao obaveza, što nije uvijek duhovno blagotvorno/korisno [[ili ‘od dobrobiti’]] već može također biti uništavajuće za dušu.

Ideja kako će se čovjek odlaženjem u crkvu okrenuti više ka Bogu je krajnje obmanjujuća; umjesto toga on daleko više riskira da se ono što bi trebalo biti duboko unutrašnje iskustvo pretvori u naviknut čin. Istinski aspirant će Boga tražiti svugdje, njegov odlazak u crkvu mu zasigurno neće naškoditi ali on može pronaći kontakt sa Bogom uvijek i svugdje i neće za to trebati specifično mjesto. Prema tome, jedino bi nužno bilo čuti Božju Riječ ako ona osobi nije dostupna nigdje drugdje, i Bog će se sa time u potpunosti složiti jedino ako je svrha posjećivanja crkve [[= u smislu, ‘Bog će dati puno odobrenjeo odlasku u crkvu ako je njegov smisao’]] upravo spomenuto priopćavanje Božanske Riječi. Sve druge ceremonijalne aktivnosti su ukrasi koji su više ili manje bili nadodani od strane ljudi te u današnje vrijeme motiviraju koncept služenja Bogu, iako služenje Bogu predstavlja nešto potpuno drugačije od služenja takvim praksama [[= njegovanja takvih običaja]], koje nemaju ništa zajedničko sa stvarnim radom za dušu.

Potpuno je beznačajno i nevažno da li i do koje mjere će ljudsko biće udovoljiti zahtjevima koji su uvjet pripadnosti Rimo-Katoličkoj crkvi. Crkva koju je na Zemlji utemeljio Isus Krist nema ništa zajedničko sa izvanjskim pojavama/nastupima. Njezini se vrlo duboki principi mogu zasigurno prepoznati usprkos njezinim vanjskim manifestacijama, i time oni ne moraju biti prepreka prepoznavanju istinskog učenja Isusa Krista i sukladnom životu. Alternativno međutim, te izvanjske manifestacije nisu nužno potrebne da bi se bilo istinskim Kršćaninom u skladu sa Božjom voljom. Nije teško vidjeti da su ljudi odbijeni baš zbog mnogo formalnosti, a Isus Krist zasigurno nije smatrao da postignuće vječnog blaženstva ovisi o ispunjenju zapovijedi koje su odredili ljudi, poput redovitog posjećivanja crkve, sudjelovanja u akciji koja je također od strane ljudi smišljena kazališna igra a koja nije od nikakve dobrobiti za i nema nikakav utjecaj na ljudsku dušu.

Ljudi trebaju uzeti u obzir kako je Gospodin na Zemlji prigovarao vanjskim pojavama/nastupima, da On nije učinio ništa da bi Svoju Riječ u stvarnosti/efektivno istaknuo, izuzev čuda, čija je namjera bila dokazati ljudima Njegovo Božanstvo. On međutim nikad nije učinio ništa što bi moglo opravdati ili na neki način danas potkrijepiti gore spomenute akcije već su one prosto od strane ljudi uvedene formalnosti koje nemaju drugo dublje značenje od onog kojeg su mu dodijelili ljudi. I to nikad ne može korespondirati sa Božanskom voljom, stoga od ljudi ne može biti potraživano kao svjedočanstvo udovoljavanja Kristovom učenju.

AMEN

Acessórios humanos.... Visita à Igreja....

Tudo o que aponta para Deus deve trazer sucesso ao homem se ele o seguir ou aplicar.... Deve levar a Deus.... mas apenas na condição de ser uma observância viva de tudo o que é necessário. Mas todas as formas não levam ao sucesso. Apenas uma pessoa alcançará mais facilmente a meta, a outra mais difícil, escolhendo um caminho extremamente difícil de seguir, enquanto o outro caminho é mais fácil, mas também pode ser um alegre serviço a Deus. Assim, o ser humano se submete a condições que não lhe foram impostas por Deus. É instrutivo tomar nota dos ensinamentos individuais que foram acrescentados como acessórios humanos ao ensino de Cristo. A primeira é a freqüência obrigatória à igreja, que nem sempre é espiritualmente benéfica, mas também pode ser espiritualmente destrutiva. É uma visão imensamente errada que o homem se volte mais para Deus; pelo contrário, existe o perigo de que algo que deveria ser uma experiência interior profunda se torne uma ação mecânica. A pessoa verdadeiramente esforçada busca a Deus em toda parte, a freqüência à igreja certamente não lhe fará mal, mas pode encontrar contato com Deus a qualquer hora e em qualquer lugar e não precisa de um lugar especial para fazê-lo. Consequentemente, somente a audição da Palavra de Deus seria necessária se ela não pudesse ser tornada acessível ao ser humano de qualquer outra forma, e isso só encontra a mais completa aprovação de Deus, desde que somente a transmissão da Palavra divina seja o propósito da assistência à igreja. Todos os outros atos cerimoniais são mais ou menos acrescentados pelas pessoas e motivam o conceito de adoração hoje em dia, embora servir a Deus deva ser entendido de uma forma completamente diferente de assistir a tais atos, que nada têm a ver com o trabalho real da alma. É completamente sem importância e inconsequente se e até que ponto uma pessoa está em conformidade com os regulamentos que são um pré-requisito para pertencer à Igreja Católica Romana. A Igreja que Jesus Cristo fundou na terra não tem nada a ver com o exterior. Pode certamente ser reconhecido nos seus princípios mais profundos apesar das aparências exteriores, e por isso estas aparências exteriores não precisam ser um obstáculo para reconhecer o verdadeiro ensinamento de Cristo e viver em conformidade, mas inversamente estas aparências exteriores não pertencem necessariamente a ser um verdadeiro cristão de acordo com a vontade de Deus. É fácil reconhecer que são precisamente as muitas formas que repelem as pessoas, e Jesus Cristo certamente não fez depender a entrada na bem-aventurança eterna do cumprimento daqueles mandamentos humanamente decretados, como a freqüência regular à igreja, a freqüência a um ato que é também um jogo teatral construído humanamente, sem qualquer valor e influência sobre a alma humana. As pessoas devem considerar que o Senhor na Terra era um adversário da exterioridade, que Ele nada fez para afirmar efetivamente a Sua Palavra, com exceção de milagres que se destinavam a provar a Sua divindade às pessoas. Mas Ele nunca fez nada que pudesse justificar ou de alguma forma substanciar essas ações hoje, ao invés disso, são meramente formalidades introduzidas por pessoas sem nenhum significado mais profundo do que aquele que as pessoas acabam de atribuir a elas. E isto nunca poderá corresponder à vontade divina, portanto nunca poderá ser exigido das pessoas como prova de seguir o ensinamento de Cristo....

Amém