• Volver

Lucifer y su apostasía de Dios....

Mi plan desde la Eternidad está dedicado a guiar de regreso lo espiritual, que Mi adversario mantenía atado después de su caída en las profundidades, tras su apostasía de Mí y su rebelión contra Mí. Mi adversario surgió de Mi amor como el primer ser creado.... Yo había creado este ser a Mi imagen, y por eso se encontraba en una abundancia de luz y fuerza, sumamente poderoso y sabio a Mi lado.... era la criatura más bendita porque Mi amor irradiaba constantemente a través de él, otorgándole la dicha suprema y buscando constantemente aumentarla.

En este ser creado por Mí se reflejaba Mi Ser primordial, solo que se hizo visible para Mí, mientras que el ser mismo no podía contemplarme. Pero sabía de Mí, sabía que Yo lo había creado y que recibía de Mí esa dichosa fuerza de amor. Pues Yo mismo transferí ese conocimiento a Mi imagen porque deseaba establecer un intercambio de pensamientos con ella.... porque también le había dado la capacidad de comprender la “palabra” que resonaba en su interior como un pensamiento formado, y que ahora también podía devolver, posibilitando así el más dichoso intercambio entre nosotros, para el cual había creado el ser.

Porque Mi amor infinito buscaba una resonancia, buscaba un recipiente en el cual podía derramarse, se buscaba un objeto que podía hacer feliz, para el cual quería proporcionar la existencia más dichosa para siempre.... Este plan probablemente fue ideado por Mí desde la eternidad, pero siempre dejó abierta la pregunta de si este ser también se alinearía con Mi plan, porque fue creado en toda libertad de voluntad y presentado por Mí como un ser independiente, que también era capaz de poder tomar decisiones sobre sí mismo.

Aunque Mis pensamientos resonaban el él en forma de palabra el ser no estaba obligado a pensar ni a querer como Yo.... Poseía la capacidad de considerar Mi Palabra en todas las direcciones; por lo tanto, podía atribuir independientemente para sí mismo un significado a la palabra que Yo no había puesto en la palabra. Pero sólo era capaz de esto mientras establecía una relación distorsionada Conmigo, su Dios y Creador, mientras que estaba en completa armonía Conmigo en su pensamiento y voluntad mientras se abría a Mí con amor devoto para recibir Mi irradiación de amor.

Pero el ser también era consciente de esta misma capacidad, y por lo tanto también intentó un estado de resistencia a Mi fuerza de amor, para ahora formar sus pensamientos completamente libres de influencia, según su propia voluntad.... Estos intentos tuvieron lugar después de un período infinitamente largo de dicha ilimitada que Mi amor había preparado para el ser.... Y en este tiempo de la comunión más íntima del primer ser creado Conmigo, fue tan creativamente activo que llamó a la existencia a innumerables seres, porque ese impulso de intercambio, de objetos que recibieran su amor, también estaba presente en él como un signo de Mi imagen y, por lo tanto, suministré constantemente al ser la fuerza necesaria para crear.

Pero cuando el ser hizo sus primeros intentos de rechazar Mi fuerza de amor que fluía hacia él, comenzó el proceso de pensamiento distorsionado.... y temporalmente su fuerza creativa disminuyó.... Pero el ser también sintió la disminución de su dicha y se volvió hacia Mí nuevamente con puro amor, para que Yo pudiera bendecirlo una vez más como antes, y la creación de seres sumamente perfectos reanudó su curso....

(25.10.1957) Esas interrupciones temporales, sin embargo, aumentaron. Pues el ser se preguntaba repetidamente si podría lograr a crear lo mismo sin Mí, y también puso a prueba su actividad creativa aislándose temporalmente de Mí, negándome así el suministro de fuerza de amor, y aun así usando su fuerza existente para crear seres enteramente según su propia voluntad, que entonces también llevaban algo de su voluntad en ellos. Pero estos sólo siempre fueron intentos breves, y siempre regresaba a Mí para experimentar la dicha de Mi fuerza de amor. Su pensamiento, sin embargo, adquirió una forma cada vez más hostil....

La fuerza del amor, de la que sabía que se originaba en Mí, envidiaba a este ser.... al portador de luz.... a Mí, y jugaba con la idea de hacerme enajenar Mi fuerza de amor creando constantemente nuevos seres, apropiándose así del derecho de posesión sobre estos seres y así debilitándome al respecto.... mientras quería deleitarse con la evidencia de Mi fuerza de amor retirada de Mí y así poder superarme en poder y fuerza....

Estos pensamientos no surgieron repentinamente en él, sino que un solo pensamiento erróneo.... un momento de pensamiento desviado.... dio lugar a nociones cada vez más falsas. El portador de luz había caído en un conflicto interior. Y podría haber encontrado fácilmente la salida si lo hubiera discutido Conmigo, lo cual sin duda le era posible.

Constantemente recurría a Mi fuerza de amor, y este influjo ininterrumpido lo llevó a la errónea creencia de que este influjo no cambiaría, incluso si se separaba de Aquel a Quien reconocía como su Dios y Creador. Pero cada pensamiento dirigido contra Mí debilitaba el flujo de esta fuerza y lo volvía cada vez más rebelde contra Mí.... hasta que finalmente renunció por completo a Mí, poniendo así fin también al influjo de la fuerza que le permitía crear....

Pero en este tiempo interminable, innumerables seres también surgieron de su voluntad, utilizando Mi fuerza, seres cuya naturaleza interior reflejaba el estado de su creador en relación Conmigo en el momento de su creación. Mi fuerza de amor impregnó a todos los seres; de lo contrario, no habrían existido. Esta fuerza de amor también atrajo a todos estos seres hacia Mí en la misma medida que hacia su creador. Pues aunque él depositó su voluntad distorsionada en estos seres, la luz del conocimiento permaneció en ellos, encendiendo Mi fuerza de amor en ellos.

Estos seres, por lo tanto, aún no eran pecadores cuando Mi ahora adversario los creó. Pero también se inclinaron fácilmente a creer sus ideas cuando él mismo se presentó como el ser supremo, porque ninguno de los seres creados podía verme. Los impulsaba el amor por Mí, pero aquel que era visible para ellos quería ser reconocido de ellos como Dios y Creador, y también encontró reconocimiento en esos seres cuyo acto de creación había tenido lugar en un momento de resistencia interior contra Mí.

De Mi parte se les concedió luz a esos seres, y también eran capaces de escuchar Mi Palabra y de pensar.... Así que no tenían que creer en sus ideas ni reconocerlo, pero su voluntad era libre; ni Yo ni Mi adversario podían obligarlos. Y por eso, pecaron cuando se suponía debían ejercer su derecho a la auto determinación y decidirse por Mí o por Mi adversario. Pues Me reconocieron, aunque no podían verme, pero voluntariamente siguieron a aquel a quien podían ver....

Fue, por así decirlo, una decisión tomada en contra de un mejor conocimiento.... y por lo tanto una tremenda culpa que provocó la absoluta debilidad del ser, un estado mental oscurecido y una completa falta de fuerza.... Porque el influjo de Mi fuerza de amor fue rechazado conscientemente cuando siguieron a Mi adversario a las profundidades.... Solo quien es capaz de comprender en qué perfección emergieron todos los seres una vez de Mí, cuán claramente brilló la luz dentro de todos ellos, puede comenzar a comprender la magnitud de esa culpa: haber abandonado la luz y seguir a aquel que los condujo a las tinieblas.

Todos estos seres caídos no podrían haber rendido cuentas si la voluntad de Mi adversario los hubiera privado de todo conocimiento de antemano. Sin embargo, todos fueron productos de Mi fuerza de amor y, por lo tanto, la fuerza del amor irradiaba a través de ellos y, como seres de luz, eran capaces de tomar la decisión correcta cuando se les exigía. Sin embargo, ellos mismos distorsionaron su voluntad dentro de sí mismos, y nada se les impidió hacerlo. Por consiguiente, su distanciamiento de Mí corresponde a su culpa, y el regreso a Mí requiere eternidades y solo puede ocurrir cuando la expiación vicaria del hombre Jesús sea reconocida y solicitada por cada ser que alguna vez cayó....

amén

Lucifer en zijn afval van God

Mijn plan van eeuwigheid betreft het terugbrengen van het geestelijke dat mijn tegenstander aan zich ketende na zijn neerstorten in de diepte, na zijn afval van Mij en zijn opstand tegen Mij. Mijn tegenstander kwam als eerst geschapen wezen uit mijn liefde voort. Ik had dit wezen geschapen naar mijn evenbeeld en het stond daarna in onvoorstelbare volheid van licht en kracht, buitengewoon machtig en wijs, Mij ter zijde. Het was het meest gelukzalige schepsel, omdat mijn liefde het onophoudelijk doorstraalde, de hoogste gelukzaligheid schonk en steeds weer deze gelukzaligheid voor dat wezen trachtte te vergroten. In dit door Mij geschapen wezen weerspiegelde zich mijn oerwezen, behalve dat het voor Mij zichtbaar buiten Mij geplaatst werd, terwijl het wezen Mij niet zelf kon aanschouwen. Maar het was op de hoogte van Mij, het wist dat Ik het had laten ontstaan en dat het die gelukkig makende liefdeskracht van Mij ontving. Want Ik zelf droeg dit weten over op mijn evenbeeld, omdat Ik zelf een uitwisseling van onze gedachten met hem tot stand wilde brengen, omdat Ik hem ook het vermogen had gegeven het "woord" te begrijpen dat als gevormde gedachte in hem weerklonk en dat het nu eveneens kon beantwoorden en bijgevolg de meest gelukkig stemmende uitwisseling tussen ons plaatsvond, ter wille waarvan Ik het wezen had laten ontstaan. Want mijn oneindige liefde zocht voor zich een weerklank. Ze zocht voor zich een vat waarin ze zich kon uitstralen. Ze zocht voor zich een object dat ze gelukkig kon maken, dat ze voor eeuwig het meest gelukzalige bestaan wilde bereiden.

Dit plan was wel door Mij ontworpen sinds eeuwigheid, maar het liet altijd de vraag open of dit wezen zich ook bij mijn plan zou aansluiten, omdat het in alle wilsvrijheid geschapen en door Mij als zelfstandig wezen buiten Mij geplaatst is, dat ook over zichzelf kon beslissen. Hoewel mijn gedachten in de vorm van het woord in hem weerklonken, was het wezen toch niet gedwongen te denken en te willen net als Ik. Het bezat het vermogen mijn woord van alle kanten te overwegen. Het kon dus eigenmachtig voor zichzelf het woord een betekenis geven, die Ik er niet in had gelegd. Maar het was daar alleen maar toe in staat zodra het een verkeerde verhouding met Mij aanknoopte, met zijn God en Schepper, terwijl het volledig met Mij overeenstemde in zijn denken en willen zolang het zich voor Mij openstelde in toegewijde liefde om mijn liefdesstraal te ontvangen. Maar juist van dit vermogen was het wezen zich ook bewust en het probeerde daarom ook uit hoe de situatie was bij het afweren van mijn liefdeskracht, om nu, geheel zonder beïnvloed te zijn, zijn gedachten te kunnen vormen naar eigen wil.

Deze pogingen vonden pas plaats na eindeloos lange tijd van onbeperkte gelukzaligheid die mijn liefde het wezen had bereid. En in deze tijd van innigste gemeenschap van het eerst geschapen wezen met Mij, was het in zo’n mate scheppend bezig, dat het ontelbare wezens in het leven riep, omdat die drang naar uitwisseling, naar objecten die zijn liefde konden ontvangen, ook in hem aanwezig was als teken van mijn evenbeeld en Ik daarom het wezen onafgebroken van de voor het scheppen benodigde kracht voorzag. Toen het wezen echter de eerste pogingen ondernam, de hem van Mij toestromende liefdeskracht af te weren, begon nu ook het proces van het verkeerde denken, en tijdelijk nam de kracht om te scheppen af. Maar het wezen voelde ook het minder worden van de gelukzaligheid en keerde zich weer in zuivere liefde naar Mij, zodat Ik het weer als tevoren gelukkig kon maken en ook het scheppen van hoogst volmaakte wezens weer verder ging.

Maar die tijdelijke onderbrekingen namen toe. Want het wezen overwoog steeds weer bij zichzelf of het niet in staat zou zijn zonder Mij hetzelfde te verrichten en te scheppen, en het stelde zich ook op de proef bij zijn scheppende werkzaamheid, doordat het zich voor enige tijd van Mij isoleerde, dus Mij ook de toevoer van liefdeskracht belette en zijn aanwezige kracht toch gebruikte om wezens geheel naar zijn wil te scheppen, die dan ook al iets van zijn wil in zich droegen. Maar dit waren steeds maar kortstondige pogingen, en het keerde steeds weer naar Mij terug om de verblijding door mijn liefdeskracht te ervaren.

Maar zijn denken nam een steeds vijandiger vorm aan. De liefdeskracht waarvan het wist dat die in Mij haar oorsprong had, benijdde dit wezen - de lichtdrager - Mij, en hij speelde met de gedachte, Mij door het voortdurend scheppen van nieuwe wezens aanleiding te geven af te zien van mijn liefdeskracht, zichzelf het eigendomsrecht over deze wezens toe te eigenen en Mij daardoor zwakker te maken, terwijl hij zich in het bewijs van de aan Mij onttrokken kracht wilde verheugen en Mij overtroeven in macht en kracht. Deze gedachten zijn niet plotseling bij hem opgekomen, veeleer bood een enkele verkeerde gedachte, een ogenblik van verkeerd gericht denken, ruimte voor steeds weer nieuwe valse voorstellingen. De lichtdrager was in een tweestrijd gewikkeld met zichzelf. En hij zou voor deze tweestrijd gemakkelijk een oplossing hebben kunnen vinden wanneer hij met Mij daarover van gedachten zou hebben gewisseld, wat hem wel mogelijk was. Hij betrok voortdurend mijn liefdeskracht en juist deze ononderbroken toevloed liet hem tot het verkeerde denken komen, dat deze toevloed eeuwig niet zou veranderen, ook niet wanneer hij zichzelf isoleerde van Diegene die hij als zijn God en Schepper terecht erkende. Maar elke gedachte die tegen Mij was gericht, verminderde de krachttoevoer en liet hem steeds weerspanniger tegen Mij worden, tot hij uiteindelijk helemaal met Mij brak en hij daardoor ook een einde maakte aan de toevloed van kracht, die hem in staat stelde te scheppen.

Maar in deze eindeloos lange tijd waren er ook talloze wezens uit zijn wil, met gebruikmaking van mijn kracht voortgekomen, die in hun innerlijk net zo gevormd waren, als hun verwekker op het ogenblik van de schepping ten opzichte van Mij stond. Maar mijn liefdeskracht doorstroomde alle wezens, daar ze anders nooit hadden kunnen ontstaan en deze liefdeskracht drong al deze wezens ook in dezelfde mate naar Mij toe als naar hun verwekker. Want hoewel deze zijn verkeerde wil in deze wezens legde, was toch ook het licht van het inzicht nog in hen, dat mijn liefdeskracht in hen ontstak. De wezens waren dus nog niet zondig toen mijn huidige tegenstander ze liet ontstaan. Maar ze waren ook gemakkelijk geneigd aan zijn voorstellingen geloof te hechten, toen hij zelf zich als het hoogste wezen bestempelde, omdat geen van de geschapen wezens Mij kon aanschouwen. De liefde drong ze naar Mij, maar diegene die voor hen zichtbaar was, wilde door hen worden erkend als god en schepper, en hij vond ook erkenning bij die wezens, van welke de scheppingshandeling plaats had gevonden op het moment van een innerlijke weerspannigheid tegen Mij.

Van Mij uit werd die zielen licht geschonken. Ze waren eveneens in staat mijn woord te vernemen en ook waren ze in staat te denken. Dus zouden ze niet aan zijn voorstellingen geloof hebben hoeven te schenken en hem erkennen, maar ook hun wil was vrij. Ze konden noch door Mij noch door mijn tegenstander gedwongen worden, en daarom werden ze dus zondig toen ze het zelfbeschikkingsrecht dienden te gebruiken en beslisten voor mijn tegenstander. Want zij herkenden Mij, ofschoon ze niet in staat waren Mij te aanschouwen, maar ze volgden vrijwillig degene die ze konden zien. Het was als het ware een beslissing tegen beter weten in en daarom dus een reuzengrote schuld, die het wezen algehele verzwakking opleverde, een verduisterde geestelijke toestand en het ontberen van elke kracht. Want de toestroom van mijn liefdeskracht werd bewust afgewezen toen ze mijn tegenstander volden naar de diepte.

Alleen wie in staat is te begrijpen in welke volmaaktheid eens alle wezens uit Mij zijn voortgekomen, hoe helder in hen allen het licht straalde, die kan een vermoeden hebben van de grootte van de schuld, het licht te hebben prijsgegeven en hem gevolgd te zijn die hen naar de duisternis voerde. Al deze gevallen wezens zouden niet ter verantwoording kunnen worden geroepen wanneer ze door de wil van mijn tegenstander tevoren van elk inzicht zouden zijn beroofd. Maar ze waren allen voortbrengselen van mijn liefdeskracht en dus waren ze er ook van doorstraald en als lichtwezen in staat de juiste beslissing te nemen toen dit van hen werd verlangd. Maar ze richtten zelf de wil in zich verkeerd en daar werden ze niet in gehinderd en in overeenstemming met hun schuld is daarom ook de afstand van Mij. En de terugkeer naar Mij vereist eeuwigheden en kan ook pas plaatshebben wanneer de vervangende verzoening van de mens Jezus erkend en gevraagd wordt door dat wezen dat eens gevallen is.

Amen