• Back

Other translations:

Creation of the human being.... The fall of man....

The fallen spiritual substance needed an endless time for its higher development, and an endless time was also required for My individual creations, which more or less had to evolve in line with the indwelling constrained spiritual substances in order to hold ever more mature spiritual substances. Time and again new forms were created, and time and again these forms were assigned a task.... Hence, earthly creation did not arise in an instant but infinitely long periods of time passed until the spiritual substance of all degrees of maturity found the appropriate external form, since the constantly increasing maturity also necessitated constantly new creations which could accommodate it. But as long as the spirits were subject to the law of compulsion My creative activity meant: Creation of earth as a place to mature for the lowest fallen spirits, which had to acquire the level of maturity that would return free will to the constrained spirits again, which they had abused in the past.... But now an external form had to be created for this fully matured spiritual essence, so that it could test its free will again in this form....

This work of creation was the human being, who differed from all previously arisen creations such that he, apart from free will, was also endowed with intelligence and reason.... with a faculty of thought, with self-awareness and with the ability to interact with his fellow human beings through language, because coexistence provided the necessary conditions for the test of will. The human being’s external form already existed in its last stages in the state of compulsion and was destined to receive countless fully matured substances of soul, but these living beings still acted in a compulsive state as required by natural law, and therefore they were not responsible for their actions.... They only had very limited ability of thought but as receptacles for the spiritual essence, which was fully matured after an endless time of development, they were also works of creation formed by My wisdom and love for this spiritual essence. But only the living beings who possessed free will, intelligence and self-awareness were human beings.... and only then started the plan of spiritualising the latter.... This required that the living creations.... the human beings.... were educated by Me.... that they should use their ability of thought, their intelligence and their free will in accordance with My instructions and by virtue of their free will could then live and work on earth.... that they could shape themselves into Gods but also act in opposition to My advice and My will and regress to the abyss from where they had ascended.... I created the human being....

Having attained a specific degree of maturity I gave the spiritual essence an external form in accordance with My love and wisdom, and the task the human being subsequently had so carry out.... The external form only became a living being after the spiritual essence had entered it.... the composition of innumerable minute particles which, as ‘soul’, gave life to the form. For the spiritual essence is a constantly effective strength and was in fact constrained and incapable of unrestrained activity during the preliminary stages, during the endless process of development. However, in its ultimate external form, in the human being, it can be active again. It can unfold its inherent strength and through unity with Me increase it without limitation.... The first human beings had My strength at their unrestricted disposal, they were extraordinarily well equipped in view of the fact that their test of life on earth should have resulted in their leaving their earthly form completely spiritualised in order to return as true children into their Father’s house again.... But the test of will, which I demand of every created being, was required of them. The first human beings’ passing of this test would have enabled all subsequent generations to reach the final goal with ease.

(01.11.1953) By creating the first human beings I had created beings for Myself who, in spite of their inadequacy.... i.e. their lack of perfection as a result of the apostasy from Me.... could nevertheless have attained realisation of Me Myself since they recognised themselves as living creations.... Thus, due to their ability of thought and their free will, they were able to recognise My will and act in accordance with it.... I had created beings for Myself with whom I could communicate despite their distance from Me, who could hear My Word and let it take effect on them, which was impossible in the earlier state of constrained will.... Thus the human being was the first earthly work of creation which carried a fallen original spirit in himself, and he was then meant to help this original spirit to return to its original state in order to work and create in eternal unity with Me as a free spirit again.... This was the task of the first created human being, and it will remain the task of all people until the end, until the final spiritualisation of all fallen spirits....

The test of will the first human being had to pass was not too difficult.... Yet for the sake of this test My adversary also had to be allowed to exert his influence on him.... And the human being succumbed to this influence.... He deserted Me for the second time, and this was the first fall into sin on this earth.... the original sin which is known to humanity, even if it does not know of the apostasy of the spirits from Me.... But only the latter explains everything.... For the first human being could not have fallen had he been the first created being externalised by Me, as he would have been in full possession of strength and light since only perfection can emerge from Me. In that case he could not have been influenced by an opposing force.

But the reason for his fall is to be found in the apostasy of the spirits and thus in the still immature human soul which could indeed have passed the test but was not obliged to pass it.... Nevertheless, the human being was in possession of intelligence and free will and therefore also had to accept responsibility for his soul.... And thus the human being has to do penance for his guilt.... My adversary kept his authority over the spirit embodied in the human being, and that means a laborious path of struggle and suffering during every human being’s earthly life with the goal to free himself from his control.... The human being is able to achieve this goal because Jesus Christ came to help humanity which was weakened by Adam’s fall into sin, and therefore salvation is assured to everyone who recognises Him as Son of God and Redeemer of the world and follows Him willingly.... The first human being would have been able to built the bridge on which all his descendants could have reached Me.... but since he fell, humanity still had to remain in Satan’s bondage for a long time until the arrival of the Saviour, until Jesus Christ descended to earth in order to build a bridge into the spiritual kingdom by way of His suffering and death.... by way of His crucifixion....

(02.11.1953) The decision of will demanded of My first created being.... of Lucifer.... was by no means to be regarded as a commandment; rather, it was entirely left to the being’s choice to direct its will either way, and the direction of its will was totally based on its yearning for power and dictatorship. It was certainly aware that it had originated from Me but believed that it could also rule on its own because it could not see Me.... It recognised Me as its source but it did not want to acknowledge Me.... And this will was not placed into the being by Me but the being itself had changed the free will I bestowed on it.... This was the difference between the first fall of Lucifer and the first human being’s fall into sin.... because the wrong will was still in the human being and therefore I gave him a commandment which he should not transgress.... a commandment he could easily have kept had the opposing spirit not influenced him. The opposing spirit’s influence on the human being was so strong because the human being was still part of him.... since he had not yet regained perfection, which would have made a fall impossible.

A perfectly created human being could not have fallen, that is, he would not have been able to violate this commandment, because the perfect spirit in the human being would have prevented him from every God-opposing action.... But the creation of the human being was only the consequence of Lucifer’s fall and his followers, or it truly would not have been necessary for Me to give the spirits, who had been brought into life by Me, an external form as a cover. The human form, however, contained the fallen spirit, and therefore the human being Adam was already burdened by the past sin which he nevertheless could have pushed away had he kept My commandment.... It would have been possible for him to redeem the inherited sin.... his fall delayed the fallen spirits’ return to Me for an infinitely long period of time again. Yet is has become possible through the act of Salvation by the man Jesus Who did, without any commandment on My part, what the human being Adam should have done.... to completely accept My will and through a life of love unite with Me again on earth and achieve full possession of strength and light....

Amen

Translator

De schepping van de mens - De zondeval

Het gevallen geestelijke had een eindeloos lange tijd nodig voor zijn opwaartse ontwikkeling, en ook mijn afzonderlijke scheppingen vergden een eindeloos lange tijd die als het ware, met het daarin gebonden geestelijke, zich ook moesten ontwikkelen om het steeds rijpere geestelijke daarin te kunnen opnemen. Steeds weer werden nieuwe vormen geschapen en steeds weer werd deze vormen een bestemming toegewezen. En zo ontstond de aarde niet in een ogenblik, maar zijn er eindeloze tijdperken verlopen totdat het geestelijke in alle graden van rijpheid de vereiste uiterlijke vorm aantrof, omdat de steeds grotere rijpheid ook steeds weer nieuwe scheppingen vereiste.

Zolang dus het geestelijke onder de wet van een gebonden wil gebukt ging bestond mijn scheppende bezigheid uit het doen ontstaan van de aarde als plaats van uitrijping voor het zo diep gevallen geestelijke dat daarin een rijpheid zou kunnen verkrijgen die het gebonden geestelijke de vrije wil terug zou geven die het eens misbruikt had.

Nu moest er natuurlijk ook een uiterlijke vorm geschapen worden voor dat gerijpte geestelijke, opdat het in deze vorm zijn vrije wil weer toetsen kon. En dit scheppingswerk was de mens die zich van alle vooraf ontstane scheppingen in zoverre onderscheidde dat hij naast de vrije wil ook met verstand en rede begaafd was. Met een denkvermogen, met een zelfbewustzijn en in staat door spraak met zijn medemensen van gedachten te kunnen wisselen, omdat daardoor het samenleven de nodige voorwaarden in zich had om de wil te toetsen.

De uiterlijke vorm van de mens was reeds in de laatste stadia van de gebonden wil aanwezig en bestemd voor het opnemen van talloze gerijpte zielssubstanties. Maar deze wezens handelden nog vanuit de gebonden wil zoals de natuurwet dat vorderde en daarom waren zij ook niet voor hun handelen verantwoordelijk. Zij waren maar in beperkte mate bekwaam om te denken, evenwel een verzamelbak voor het in eindeloos lange ontwikkelingstijd gerijpte geestelijke, maar evenzo scheppingswerken die mijn liefde en wijsheid voor dit geestelijke gevormd had. Maar als mensen te betitelen waren pas die wezens die in het bezit waren van een vrije wil, verstand en een zelfbewustzijn.

En nu pas vond het plan van de vergeestelijking van deze schepselen doorgang en dat vereiste dat deze wezens, de mensen, door Mij onderwezen werden, dat zij hun denkvermogen, hun verstand en hun vrije wil gebruiken moesten in overeenstemming met mijn onderrichtingen. En op grond van hun vrije wil konden zij nu werken en leven op de aarde. Zij konden zich tot kinderen van God vormen maar ook geheel tegen mijn leringen en mijn wil ingaan en daardoor weer in de diepte zinken waaruit zij omhoog gestegen waren.

Ik schiep de mens. Ik gaf het in een bepaalde graad van rijpheid staande geestelijke, een uiterlijke vorm die zowel aan mijn liefde en wijsheid beantwoordde alsook aan de opdracht die de mens nu te vervullen had. De uiterlijke vorm werd pas tot een levend wezen toen het geestelijke daarin zijn verblijf nam, de samenvoeging van ontelbare partikels die nu als "ziel" aan de vorm het leven gaf.

Het geestelijke is dus de gestadig werkende kracht. Het was wel gebonden gedurende de eindeloos lange ontwikkelingsgang en daardoor onbekwaam tot onbelemmerde werkzaamheid, maar in de laatste uiterlijke vorm, in de mens, kan het weer werkzaam worden. Het kan de hem eigen kracht weer ontplooien en deze door de aaneensluiting met Mij onbeperkt vergroten.

Mijn kracht stond de eerste mensen in overvloed ter beschikking. Zij waren uitgerust op ongewone wijze omdat de proeftijd tijdens hun leven op aarde hen daartoe brengen moest, dat zij volledig vergeestelijkt hun aards omhulsel zouden afleggen en weer als ware kinderen in hun vaderhuis terugkeren. Toch moesten zij de beproeving van de wil ondergaan die Ik van ieder geschapen wezen vorder. En het doorstaan van deze proef zou alle mensen die na hen kwamen, geholpen hebben het laatste doel gemakkelijker te bereiken.

In de eerste mensen had Ik Mij wezens geschapen die ondanks hun onvolkomenheid, ofwel hun gemis aan volmaaktheid als gevolg van hun afval van Mij, toch een besef over Mij zelf konden krijgen, daar zij van zichzelf inzagen dat ze schepselen waren en dus ook door hun denkvermogen en vrije wil mijn wil konden herkennen en uitvoeren. Ik had Mijzelf wezens geschapen aan wie Ik Mij zelf kenbaar kon maken ondanks hun afstand tot Mij, wat voordien in de toestand van een onvrije wil niet mogelijk was.

De mens was dus het eerste scheppingswerk dat een gevallen oer-geest in zich droeg en dit moest hem helpen, weer in zijn oertoestand terug te keren om weer als vrije geest, in eeuwige gemeenschap met Mij, te kunnen scheppen en werken. Dat was de opdracht voor de eerst geschapen mens en blijft ook de opdracht voor alle mensen tot het einde: tot de totale vergeestelijking van al het gevallene afgesloten is.

Het was een niet al te zware beproeving van de wil die de eerste mens had af te leggen, maar bij deze beproeving moest ook mijn tegenstander het recht worden toegekend op hem in te werken. En door deze invloed faalde de mens en werd voor de tweede keer afvallig van Mij. Het was de eerste zondeval op deze aarde, de zondeval waarvan de mensheid op de hoogte is, ook als zij niets afweet van de vorige afval van het geestelijke van Mij. Maar dit verklaart pas alles, want de eerste mens had niet kunnen vallen als hij het eerst geschapen wezen geweest was dat in het volle bezit van licht en kracht geweest zou zijn, omdat alleen het volmaakte uit Mij kan voortkomen. Dan had geen vijandige kracht hem kunnen beïnvloeden. De oorzaak van zijn val is echter te vinden in de eerdere val van het geestelijke, dus in de nog niet rijp geworden ziel van de mens die zich nu weliswaar bewijzen kon, maar niet bewijzen moest.

De mens echter had verstand en een vrije wil en daarom ook een verantwoording te dragen voor zijn ziel, dus moest hij voor zijn schuld boeten. Mijn tegenstander behield de macht over het als mens belichaamde geestelijke, en dat betekent voor ieder mens een moeizame, met strijd en lijden verbonden gang over de aarde. En wel met het doel zichzelf te bevrijden uit zijn heerschappij. Een doel dat de mens ook bereiken kan omdat Jezus Christus het mensengeslacht, dat verzwakt was door de zondeval van Adam, te hulp kwam. De verlossing is daarom verzekerd voor iedereen die Hem erkent als Zoon van God en Verlosser van de wereld, en Hem gewillig navolgt.

De eerste mens had de brug kunnen bouwen waarover dan al zijn nakomelingen tot Mij konden komen. Maar omdat hij viel, moest de mensheid nog lang in de gevangenschap van satan blijven. Tot de Verlosser kwam, tot Jezus Christus naar de aarde neerdaalde om nu een brug te slaan naar het geestelijke rijk, door Zijn lijden en sterven, door Zijn dood aan het kruis.

De beslissing van de wil die van mijn eerst geschapen wezen, van Lucifer gevraagd werd was geenszins als een gebod te beschouwen. Veelmeer was dat wezen volledig vrij zijn wil een bepaalde richting te geven, en die richting van zijn wil was alleen op zijn verlangen naar macht en heerschappij gebaseerd. Het was zich wel bewust van Mij te zijn uitgegaan maar was van mening alleen te heersen, daar het Mij niet zag. Het besefte wel dat Ik degene was vanwaar het was uitgegaan maar wilde Mij niet erkennen. En deze wil had niet Ik in dat wezen gelegd, maar het wezen zelf had de hem door Mij geschonken vrije wil zo veranderd.

Dat was het verschil tussen de eerste val van Lucifer en de zondeval van de eerste mens, want de laatstgenoemde droeg nog de verkeerde wil in zich en daarom gaf Ik hem een gebod dat hij niet overtreden mocht. Een gebod, waaraan hij zich ook gemakkelijk had kunnen houden wanneer de Mij vijandige geest niet op hem ingewerkt had. Deze had daarom nog een sterke invloed op de mens omdat hij eigenlijk nog steeds een deel van hem was, omdat de ziel nog niet de volmaaktheid teruggekregen had welke een val onmogelijk maakt.

Een volmaakt geschapen mens had niet kunnen vallen, dat wil zeggen: hij zou tot het overtreden van dit gebod niet in staat geweest zijn, omdat het volmaakt geestelijke in de mens, hem zou hebben weerhouden van elke Godvijandige daad. De schepping van de mens was echter pas het gevolg van de val van Lucifer en zijn aanhang, want anders had Ik het waarlijk niet nodig gevonden het door Mij in het leven geroepen geestelijke uiterlijke vormen te geven als omhulsel.

De vorm van de mens bevatte reeds het gevallen geestelijke. Daardoor was Adam reeds met de eerder begane zonde belast, die hij echter had kunnen kwijtraken als hij mijn gebod geëerbiedigd had - en het was hem dus mogelijk deze erfschuld te delgen. Zijn val echter stelde de terugkeer van het gevallen geestelijke tot Mij weer tot eindeloze tijden uit. Maar toch is zij mogelijk geworden door het verlossingswerk van de mens Jezus - die zonder gebod van mijn kant uit dat volbracht heeft wat Adam had moeten doen: namelijk volledig mijn wil te volbrengen en door een leven van liefde zich weer met Mij te verenigen om in het volle bezit van licht en kracht te komen.

Amen

Translator