• Back

Fear of death.... moment of parting agony or happiness....

Man can live and yet be dead in spirit, and likewise he can lose his bodily life and awaken from the sleep of death to eternal life. And both are up to him, he decides for himself about the death or life of his soul and yet attaches so little importance to this favour of a free decision during his life on earth. The state of death is an uncomfortable thought for every human being as soon as he is in the midst of life. And yet very few people do anything to make this thought less uncomfortable. They can do it with ease by living in such a way that there is no more death for them, that they are born again to eternal life. And then death has lost its sting for them, and the moment of departure from earth can be the most marvellous moment, without fear and terror or anxious uncertainty about one's future fate. Giving up earthly life need not be painful, the soul can detach itself from the body without any agony as soon as it has not paid attention to the body on earth and the union with the spirit was its endeavour on earth. Then the spirit has already hurried ahead into the spiritual kingdom during its lifetime, for it recognized this as its true home. It will now also describe this home to its soul in such a way that it also has a longing for that kingdom, and thus nothing keeps soul and spirit back on earth. But the body of such people is also in a certain state of maturity and no longer pressurizes the soul. Consequently, the soul easily detaches itself from it and enters the realm of peace.... But where the body has not yet given freedom to the spirit within itself, it will still exert the greatest influence on the soul, and since the body is attached to earth it will also transfer this desire to the soul, and now the soul only sees that it has to leave the stay on earth it has grown fond of, and since it cannot stop or avert the hour itself, it is overcome by a great fear of the 'after'. For in the hour of death it clearly recognizes what it has done wrong and this burdens it extraordinarily, and the hour of death becomes a torment for it, for it enters darkness where bright light could shine for it. And its state now is desolate and full of horror. Man has lived on earth only for his physical well-being, and so he now reaps the fruit of his life. The body and the soul suffer great agony, for the soul cannot enter the kingdom of light, consequently it is condemned to inactivity, whereas the souls in the kingdom of light are allowed to be active without interruption and the activity alone is already infinitely blissful. Life or death is the fate of souls who leave earthly life, and life or death is determined by the human being himself during his earthly life. And blessed if he still lets his will become active in time, that he learns to despise the world and restlessly works on himself. Then the hour of death will also be welcome to him, for for him it means awakening to eternal life.... for him it is not an hour of terror but the final redemption from a bound state....

Amen

Angst voor de dood – Moment van het overlijden verdriet of geluk?

De mens kan leven en toch dood zijn in de geest en evenzo kan hij zijn lichamelijke leven verliezen en uit de doodslaap ontwaken tot het eeuwige leven. En hem wordt de keus tussen beide gelaten. Hij neemt zelf de beslissing over de dood of het leven van zijn ziel en hij hecht gedurende zijn leven op aarde toch zo weinig waarde aan dit voorrecht van een vrije keuze.

De toestand van de dood is voor elk mens een onbehaaglijke gedachte, als hij midden in het leven staat. En toch doen maar weinig mensen iets, om deze gedachten wat minder onbehaaglijk voor hen te maken. Dat kunnen ze met gemak, door zo te leven, dat er geen dood meer voor hen bestaat. Dat ze wedergeboren zijn tot het eeuwige leven. En dan heeft de dood voor hen de angel verloren en het moment van het scheiden van de aarde kan het heerlijkste moment zijn, zonder vrees en schrik of angstige onzekerheid over zijn verdere lot.

Het aardse leven op te geven, hoeft niet smartelijk te zijn. De ziel kan zich losmaken van het lichaam zonder enige doodsstrijd, als ze op aarde geen aandacht geschonken heeft aan het lichaam en de vereniging met de geest haar streven op aarde was. Dan is de geest al bij zijn leven naar het geestelijke rijk vooruitgesneld, want deze herkende dit als zijn ware vaderland. Hij zal nu ook dit vaderland zo aan zijn ziel beschrijven, dat ook zij verlangen heeft naar dit rijk en zodoende houdt niets op aarde ziel en geest meer tegen. Maar het lichaam is bij zulke mensen ook in een bepaalde staat van rijpheid en kwelt de ziel niet meer. Bijgevolg maakt de ziel zich gemakkelijk daarvan los en gaat het het rijk van de vrede binnen.

Maar waar het lichaam de geest in zich nog niet de vrijheid gaf, daar zal hij ook nog de grootste invloed uitoefenen op de ziel en omdat het lichaam aan de aarde hecht, zal hij dit verlangen ook op de ziel overdragen en de ziel ziet nu alleen maar, dat ze het haar lief geworden verblijf op de aarde moet verlaten en omdat ze zelf het moment niet tegenhouden of afwenden kan, overvalt haar een grote angst voor wat er “daarna” komt. Want tijdens het moment van de dood beseft ze duidelijk, wat ze verkeerd gedaan heeft en dat bedrukt haar buitengewoon en voor haar zal het moment van de dood een kwelling zijn, want ze komt in de duisternis terecht, waar er helder licht voor haar had kunnen schijnen. Haar toestand is nu troosteloos en vol verschrikkingen.

De mens heeft op aarde alleen maar geleefd voor zijn lichamelijke welzijn en zodoende oogst hij nu de vruchten van zijn leven. Het lichaam en de ziel ondergaan grote kwellingen, want de ziel kan het rijk van het licht niet binnengaan. Bijgevolg is ze verdoemd tot passiviteit, terwijl de zielen in het lichtrijk ononderbroken werkzaam mogen zijn en de werkzaamheid alleen al maakt eindeloos gelukkig.

Leven of dood is het lot van de zielen, die het aardse leven verlaten en leven of dood bepaalt de mens zelf tijdens zijn aardse leven. En het is zalig, als hij nog tijdig zijn wil actief laat worden, zodat hij de wereld leert verachten en onafgebroken aan zichzelf werkt. Dan zal ook voor hem het moment van de dood welkom zijn, want ze betekent voor hem het ontwaken tot het eeuwige leven. Ze is voor hem geen moment van verschrikking, maar de uiteindelijke bevrijding uit de geboeide toestand.

Amen