• Back

The soul.... The spiritual spark in the human being....

The human soul is the unification of countless soul-substances which are assembly points for spiritual strength, i.e. which are receptacles for the spirit of God. Each one of these countless substances was previously embodied somewhere else, that is, enclosed in an outer form for the purpose of the spirit’s higher development and for the prospect of later unification with an equal substance. Hence each single substance of the human soul has passed though every work of creation and has, so to speak, matured for its last embodiment on earth. The soul always assumes the same shape as its surrounding outer shape.... If a person with spiritual vision would contemplate the human soul in its composition he would be presented with an incredibly charming and varied picture. This work of God’s creation, invisible to human beings, is beyond description, both in its structure as well as in its usefulness. But a description of the formation of the soul would only confuse human thought for he cannot understand the countless miracles within the human body. What human beings understand to be ‘soul’ is all of creation in miniature. The soul is the innermost part of the human being and includes the whole of creation.... intended to become enlightened during its life on earth and in glorification of God to enjoy the delights of heaven.

The soul has the divine spirit within itself. Although the original substance of the soul is also spirit in all its phases of evolution.... the divine spark of spirit is placed into the incarnating soul of the human being by God Himself.... He instils His breath into the human being.... He places the divine into him and gives the soul the task to chose between the divine and the human during its last existence on earth. If the soul.... the spirit out of God which at one time had opposed God.... is now willing to unite with the divine spirit, the transformation of what was once far away from God begins and the human soul becomes enlightened. The unity of the human soul with the divine spirit occurs when the soul steadfastly overcomes all human desires, which, for the purpose of testing and for strengthening of the will, cling to the human body as temptation.... when it resists all that the body as such requires and willingly submits to the requirements of the divine spirit.

Then the soul finally surrenders its former resistance to God. It chooses God, it is no longer in conscious opposition to the divine and accepts the emission of love, the strength, to increase the spirit within itself, to bring about the unity of the spirit within itself with the spirit outside of itself, and thus consciously strives to draw closer to God. If, however, the body’s desire dominates then the divine spark of spirit stays dormant and completely buried deep within the human being, it cannot emit light and the soul dwells in utter darkness. Its earthly life goes by without the smallest accomplishment; the spirit within is condemned to stagnate, its earthly process is not a path towards higher development but a time of standstill or even regression. The divine spark of spirit in the human being had been ignored and therefore could not manifest itself. The strength of divine love could not flow into the being and, as a result, the unity with the spirit of the eternal Father could not take place either. The soul takes this lightless state, which it had chosen for itself on earth, across into eternity and there, with endless pain of regret, contemplates the wasted time on earth and now has to struggle far more strenuously to improve its situation....

Amen

De ziel en de geestvonk in de mens

De ziel van de mens bestaat uit de aaneensluiting van talloze zielensubstanties, dat wil zeggen: de verzamelpunten van geestelijke kracht als vaten die het geestelijke uit God opnemen. Elke van deze talloze substanties was tevoren ergens in belichaamd, dat wil zeggen: omhuld door een vorm die tot doel had het geestelijke te ontwikkelen en de mogelijkheid te geven tot een later aaneensluiten met net zulke zielensubstanties. De ziel van de mens is dus in haar afzonderlijke partikeltjes door ieder scheppingswerk heen gegaan. De ziel is als het ware rijp geworden voor haar laatste belichaming op deze aarde. De ziel neemt altijd dezelfde vorm aan als het uiterlijke omhulsel dat haar omsluit. Het zou degene die met geestelijke ogen kon zien een geweldig bekoorlijk en menigvuldig beeld bieden wanneer hij de ziel van de mens in haar samenstelling kon zien.

Dit scheppingswerk van God, voor de mensen niet zichtbaar, is onbeschrijflijk, zowel in zijn opbouw als ook in zijn doelmatigheid. Doch de beschrijving van de vormgeving van de ziel zou het denken van de mens slechts verwarren, want hij begrijpt niet welke talloze wonderwerken het menselijke lichaam in zich bergt. Het is de gehele schepping in miniatuur wat nu als "ziel" voor de mensen begrijpelijk is.

Want de ziel is het binnenste van de mens en omvat de gehele schepping. Zij is bestemd om in het aardse leven volmaakt te worden om in de lofprijzing tot God, de gelukzaligheid van de hemel te genieten, want de ziel bergt ook de goddelijke geest in zich. Het geestelijke is weliswaar ook de oer-substantie van de ziel in al haar ontwikkelingsfasen, maar de goddelijke geestvonk legt God zelf in de als mens incarnerende ziel. Hij ademt de mens Zijn adem in, Hij legt het goddelijke in de mens en Hij geeft de ziel opdracht te kiezen voor het goddelijke of het menselijke gedurende haar laatste bestaan op aarde.

Is nu de ziel - het geestelijke uit God dat zich eertijds tegen Hem keerde - gewillig zich te verenigen met de goddelijke geest, dan begint de verheerlijking van wat eens van God vervreemd was en in de menselijke ziel wordt het licht. Zij verenigt zich met de goddelijke geest, wanneer zij al het menselijke begeren dat tot beproeving van de wil als verleiding het lichaam aankleeft, standvastig overwint. Wanneer zij alles weerstand biedt wat het lichaam als zodanig van haar eist en zichzelf vrijwillig onderwerpt aan wat de goddelijke geest van haar verlangt. Dan geeft de ziel haar vroegere weerstand voorgoed op en zij kiest voor God. Zij stelt zich niet meer bewust afwijzend op tegenover het goddelijke en neemt de liefdesuitstraling, de kracht uit God aan om het geestelijke in zich te vergroten, om de aaneensluiting van het geestelijke in zich met het geestelijke buiten zich tot stand te brengen en zij streeft zodoende bewust naar de toenadering tot God.

Is echter het lichamelijke begeren overheersend, dan sluimert de goddelijke geestvonk in de diepste omhulling in de mens en kan geen licht uitstralen en de ziel blijft in de diepste duisternis. Ze leeft haar aardse leven zonder enig resultaat, het geestelijke in haar is veroordeeld tot een levenloze toestand. Het aardse leven is geen weg tot hogere ontwikkeling voor haar, maar een tijd van stilstand of zelfs teruggang. Dan is de goddelijke geestvonk in de mens onopgemerkt gebleven en kon zich dus ook niet uiten. De kracht van de goddelijke liefde kon het wezen niet toevloeien en dus kan ook nimmermeer de vereniging met de Vadergeest van eeuwigheid plaatsvinden. En de toestand zonder licht die de ziel op aarde zelf heeft gekozen, neemt zij met zich mee in de eeuwigheid om daar in eindeloze kwelling van berouw de onbenutte tijd op aarde te overdenken. En ze zal nu een veel zwaardere strijd moeten voeren om haar toestand in een lichtvollere te veranderen.

Amen