• Back

Agony of the naked souls.... celebrations on earth....

At the hour of death the soul is in extreme distress if it regocnizes the idleness of its life, and this hour is then a terrible struggle for it. It passes through the gate of eternity poor and abandoned, in a state that is pitiable because it remembers its failed life and cannot absolve itself of guilt. And in this adversity it is often painful what presents itself to the spiritual eye of such souls when they are unusually honoured and celebrated on earth and yet these celebrations cannot be brought into any connection with the extremely miserable existence in the beyond. All splendour on earth is an unspeakable pain for this soul as it was, so to speak, the cause of its worldly striving and thus of its present situation. And now this soul walks along in nakedness and extreme poverty, and all the festivities on earth that take place for its sake cannot give it the slightest relief.... They only fill the soul with anger, and the self-reproaches are so terrible that it wanders about in an agonizing state. Only a thought sent after it in love can bring it relief, and thus the soul can only hope for relief if it leaves people behind on earth who were united with it in true love. Every work of love, no matter how small, which it once did on earth is a blessing for it, now it is in all nakedness, and if a person on earth remembers it lovingly, this gives it strength, and in its abandonment it looks for a way which can bring it relief from its dreadful situation. However, the emptier its earthly life was in terms of works of love, the more difficult it will be for it to find the path to light....

Amen

Kwelling van de naakte zielen – Plechtigheden op aarde

Tijdens het uur van de dood verkeert de ziel in uiterste nood als ze de nutteloosheid van haar leven beseft. En dit uur is voor haar dan een vreselijke strijd. Ze gaat in een deerniswekkende toestand arm en verlaten door de poort van de eeuwigheid, omdat ze aan haar verzuimde leven denkt en zich niet van schuld vrij kan spreken. En in deze nood is het vaak smartelijk, wat zich aan het geestelijke oog van zulke zielen aanbiedt, als ze op aarde buitengewoon geëerd en gevierd werden en deze vieringen toch in geen enkel verband gebracht kunnen worden met het buitengewoon ellendige bestaan in het hiernamaals. Alle pracht en praal op aarde is voor deze ziel een onnoemelijke smart, want ze was in zekere zin de reden van haar wereldse streven en dus van haar huidige toestand.

En nu gaat deze ziel naakt en in uiterste gebrekkigheid voort en alle vieringen op aarde, die om harentwil plaatsvinden, kunnen haar niet de minste verlichting geven. Ze vervullen de ziel slechts met woede en de zelfverwijten zijn zo vreselijk, dat ze in een martelende toestand ronddoolt. Alleen een in liefde haar achternagezonden gedachte is in staat haar verlichting te brengen en zo heeft de ziel alleen maar verlichting te verwachten, als ze mensen op aarde achterliet, die in ware liefde met haar verbonden waren.

Elk liefdeswerk, hoe klein dan ook, dat ze eens op aarde deed, is, nu ze naakt is, een weldaad voor haar. En als een mens op aarde in liefde aan haar denkt, geeft dit haar kracht en ze zoekt in haar eenzaamheid een weg, die haar redding uit haar vreselijke toestand kan brengen. Maar hoe armer haar aardse leven aan liefdeswerken was, des te moeilijker zal ze de weg naar het licht kunnen vinden.

Amen