• Nazaj

NAUK O PREDESTINACIJI ....

Nauk o predestinaciji mora biti razveljavljen na najbolj odločen način, da ljudje ne bodo potisnjeni v napačno razmišljanje in popolnoma zavedeni. To je ena resnična nevarnost za ljudi, ki sprejemajo, kar jim je ponujeno kot verska doktrina, brez, da bi resno razmislili o tem.

Ta nauk uničuje vsako spodbudo v človeku s tem, ker duši težnjo za vzpon, človek postane neaktiven in sebe popolnoma prepusti delovanjem sil, ki imajo sedaj oblast nad njim. Oseba ne stori ničesar, da reši to očitno neaktivnost, ker je njegova predpostavka (domneva), da ga bo Božja milost zajela, ko bo to Njemu všeč.

Ta predpostavka je dokaz, da mu manjka vera v Božjo neskončno Ljubezen in Usmiljenje, to je le ocenjevanje Večnega Božanstva po človeških merilih, da je Božja Ljubezen odvisna od vrednosti ali nevrednosti (dostojnosti ali nedostojnosti) osebe.

Božje usmiljenje zajema vse ljudi, če oni le želijo biti zajeti od nje; le tam kjer se volja človeka upira, tam je Božanska Ljubezen neučinkovita, in vendar vedno skrbi, da to voljo obrne k Sami Sebi. Bog je prav gotovo zadovoljen z ljudmi, ki po Njem hrepenijo, katerih volja torej omogoča uporabo milosti. Vendar sta Njegova skrb in Ljubezen nenehno posvečeni tem, ki se še ne pustijo zajeti z Njegovo Ljubeznijo.

Vendar bi bilo popolnoma napačno domnevati, da se Božji dar milosti deli poljubno (samovoljno), da torej sprejemanje njega ne more biti niti preprečeno niti pospešeno s strani človeka; popolnoma napačno bi bilo uporabljati človeške omejitve, kar se tiče dajanja Božje Ljubezni, tj. domnevati, da je to odvisno od tega, kako je Bog zadovoljen z osebo.

V tem primeru bi bil človek obžalovanja vredno bitje, ker je on v nepopolnem (pomanjkljivem) stanju zrelosti, katero bi moralo izključiti Božjo dobrohotnost; on je še vedno grešen, to pomeni, da si njegova volja še vedno prizadeva (priti) k Bogu. Šele Bogu naklonjena volja vzpodbudi Božjo dobrohotnost, in to motivira Boga na dajanje Svoje milosti človeku v izobilju. Vendar pa Bog nikoli ne bo podelil Svoje milosti človeku, katerega notranja volja je še naprej v nasprotovanju Bogu.

Človek se lahko dejansko odkrito zoperstavi Bogu, toda njegova duša lahko kljub temu hrepeni po Bogu, v primeru česar sile podzemnega sveta vršijo močan vpliv ​​na njega, da se upira Bogu, in potem mu bo Božanska milost pomagala doseči zmago nad temi silami. To je nedvomno povzročila Božanska milost, ona je pomagala osebi, katere srce je hrepenelo po Bogu.

Človek kateremu bi pritekala Božja milost brez svoje volje ali proti svoji volji, bi bil vnaprej določeno (usmerjano) bitje, ker potem bi on moral dozorevati s posredovanjem milosti. Toda takšno dozorevanje izključuje svobodno voljo in zatorej nikoli ne bi moglo voditi k popolnosti. AMEN

Doutrina da Predestinação....

A doutrina da predestinação deve ser refutada da forma mais decisiva para que as pessoas não sejam forçadas ao pensamento errado e completamente enganadas. É um perigo real para as pessoas que aceitam o que lhes é oferecido como uma doutrina de fé sem pensar seriamente sobre isso. Este ensinamento mata todo impulso no ser humano, a luta pela ascensão é assim impedida, o ser humano torna-se inativo e se abandona completamente às atividades das potências que agora têm poder sobre ele. O ser humano nada faz para remediar esta aparente inatividade, pois assume que a graça de Deus se apodera dele se lhe agrada. Esta suposição é prova de que lhe falta fé no amor e misericórdia infinitos de Deus, é uma avaliação da Deidade eterna segundo o julgamento humano, pois o amor de Deus é feito dependente do valor ou inválido do ser humano. A misericórdia de Deus abraça todas as pessoas se apenas elas quiserem ser abraçadas; só onde a vontade humana se opõe à resistência é que o amor divino é ineficaz, mas sempre com a intenção de mudar essa vontade, para si mesmo. Deus está certamente satisfeito com as pessoas que O desejam, cuja vontade assim torna possível a outorga da graça. No entanto, o Seu cuidado e amor é constantemente dirigido para aqueles que ainda não querem se deixar agarrar pelo Seu amor. Mas seria completamente errado assumir que o dom da graça de Deus é distribuído arbitrariamente, que o seu recebimento não pode, portanto, ser impedido nem encorajado pelo ser humano; seria completamente errado aceitar a outorga do amor divino como humanamente limitado, querendo, assim, torná-lo dependente do prazer de Deus no ser humano. Então o ser humano seria uma criatura deplorável, pois está em um estado de maturidade deficiente que teria que excluir o prazer de Deus; ele ainda é pecador, ou seja, sua vontade ainda luta para Deus. Somente a vontade voltada para Deus desperta o prazer de Deus e determina que Deus conceda a Sua graça ao ser humano em abundância. Mas Deus nunca dará graça a uma pessoa que ainda carrega dentro de si mesma uma vontade desviada de Deus. O ser humano pode realmente opor-se abertamente a Deus, mas a sua alma ainda pode desejar Deus, então as forças do submundo estarão activas em grande medida para se revoltarem contra Deus, e então a graça divina ajudá-lo-á a obter a vitória sobre essas forças. A graça divina certamente fez com que isso acontecesse, ajudou o ser humano cujo ser mais íntimo estava no desejo de Deus. Uma pessoa que gostaria que a graça divina fluísse para ele sem a sua vontade ou contra a sua vontade seria um ser julgado, pois teria então que amadurecer através da outorga da graça. Tal amadurecimento, porém, exclui o livre arbítrio e, portanto, nunca poderia levar à perfeição._>Amém