• Nazaj

NAUK O PREDESTINACIJI ....

Nauk o predestinaciji mora biti razveljavljen na najbolj odločen način, da ljudje ne bodo potisnjeni v napačno razmišljanje in popolnoma zavedeni. To je ena resnična nevarnost za ljudi, ki sprejemajo, kar jim je ponujeno kot verska doktrina, brez, da bi resno razmislili o tem.

Ta nauk uničuje vsako spodbudo v človeku s tem, ker duši težnjo za vzpon, človek postane neaktiven in sebe popolnoma prepusti delovanjem sil, ki imajo sedaj oblast nad njim. Oseba ne stori ničesar, da reši to očitno neaktivnost, ker je njegova predpostavka (domneva), da ga bo Božja milost zajela, ko bo to Njemu všeč.

Ta predpostavka je dokaz, da mu manjka vera v Božjo neskončno Ljubezen in Usmiljenje, to je le ocenjevanje Večnega Božanstva po človeških merilih, da je Božja Ljubezen odvisna od vrednosti ali nevrednosti (dostojnosti ali nedostojnosti) osebe.

Božje usmiljenje zajema vse ljudi, če oni le želijo biti zajeti od nje; le tam kjer se volja človeka upira, tam je Božanska Ljubezen neučinkovita, in vendar vedno skrbi, da to voljo obrne k Sami Sebi. Bog je prav gotovo zadovoljen z ljudmi, ki po Njem hrepenijo, katerih volja torej omogoča uporabo milosti. Vendar sta Njegova skrb in Ljubezen nenehno posvečeni tem, ki se še ne pustijo zajeti z Njegovo Ljubeznijo.

Vendar bi bilo popolnoma napačno domnevati, da se Božji dar milosti deli poljubno (samovoljno), da torej sprejemanje njega ne more biti niti preprečeno niti pospešeno s strani človeka; popolnoma napačno bi bilo uporabljati človeške omejitve, kar se tiče dajanja Božje Ljubezni, tj. domnevati, da je to odvisno od tega, kako je Bog zadovoljen z osebo.

V tem primeru bi bil človek obžalovanja vredno bitje, ker je on v nepopolnem (pomanjkljivem) stanju zrelosti, katero bi moralo izključiti Božjo dobrohotnost; on je še vedno grešen, to pomeni, da si njegova volja še vedno prizadeva (priti) k Bogu. Šele Bogu naklonjena volja vzpodbudi Božjo dobrohotnost, in to motivira Boga na dajanje Svoje milosti človeku v izobilju. Vendar pa Bog nikoli ne bo podelil Svoje milosti človeku, katerega notranja volja je še naprej v nasprotovanju Bogu.

Človek se lahko dejansko odkrito zoperstavi Bogu, toda njegova duša lahko kljub temu hrepeni po Bogu, v primeru česar sile podzemnega sveta vršijo močan vpliv ​​na njega, da se upira Bogu, in potem mu bo Božanska milost pomagala doseči zmago nad temi silami. To je nedvomno povzročila Božanska milost, ona je pomagala osebi, katere srce je hrepenelo po Bogu.

Človek kateremu bi pritekala Božja milost brez svoje volje ali proti svoji volji, bi bil vnaprej določeno (usmerjano) bitje, ker potem bi on moral dozorevati s posredovanjem milosti. Toda takšno dozorevanje izključuje svobodno voljo in zatorej nikoli ne bi moglo voditi k popolnosti. AMEN

De leer van de voorbeschikking

De leer van de voorbeschikking moet zeer beslist worden weerlegd, willen de mensen niet in een verkeerd denken worden gedrongen en volledig op een dwaalspoor gebracht. Ze is een echt gevaar voor de mensen, die aannemen wat hun als geloofsstelling wordt aangeboden, zonder daar ernstig over na te denken. Deze leer verstikt alle aandrift in de mens; het streven opwaarts te klimmen wordt daardoor tegengegaan. De mens wordt passief en hij geeft zich helemaal over aan het doen en laten van de krachten, die nu macht over hem hebben. De mens doet niets om die kennelijke passiviteit op te heffen, want zijn veronderstelling is, dat de genade Gods hem vastpakt, als Hem dit welgevallig is. Deze veronderstelling is een bewijs, dat hem het geloof mankeert aan Gods oneindige Liefde en Barmhartigheid. Het is een beoordelen van de Eeuwige Godheid naar menselijke maatstaf, want de Liefde Gods wordt afhankelijk gemaakt van de waarde of waardeloosheid van de mens.

De Barmhartigheid Gods pakt alle mensen vast, als ze zich tenminste willen laten vastpakken. Alleen waar de menselijke wil weerstand biedt, is de goddelijke Liefde zonder uitwerking. Ze is echter onophoudelijk erop bedacht, deze wil te veranderen, naar Zich Zelf toe. Wel vindt God Zijn welgevallen bij de mensen, die naar Hem verlangen, wier wil dus het geven van de genade mogelijk maakt. Maar Zijn bezorgdheid en liefde geldt onafgebroken degenen, die zich nog niet door Zijn Liefde willen laten vastpakken. Maar het zou totaal verkeerd zijn, aan te nemen, dat Gods genade willekeurig wordt uitgedeeld, dat dus het ontvangen ervan van de kant van de mens noch verhinderd noch bevorderd kan worden. Het zou helemaal verkeerd zijn, het geven van de goddelijke Liefde menselijk beperkt te veronderstellen, ze dus afhankelijk te willen maken van Gods welbehagen in de mens. De mens zou dan een beklagenswaardig schepsel zijn, want hij is in een staat van onvolmaakte rijpheid, die een welbehagen van God uit zou moeten sluiten. Hij is nog zondig, dat wil zeggen, zijn wil gaat nog tegen God in. Pas de wil, die op God is gericht, wekt Gods welgevallen en het zet God aan, de mens Zijn genade in overvloed te doen toekomen. Maar nooit zal God de genade overdragen op de mens, die nog de van God afgekeerde wil in zich draagt. Wel kan de mens openlijk God tegenstand bieden, maar zijn ziel kan toch naar God verlangen, dan zijn de krachten der onderwereld in sterke mate bezig, om hem in opstand te doen komen tegen God en dan zal de goddelijke genade hem helpen, de overwinning op die krachten te behalen. Dit heeft de goddelijke genade wel tot stand gebracht, ze heeft de mens geholpen, wiens innerlijk naar God verlangde. Een mens, aan wie zonder of tegen diens wil goddelijke genade zou kunnen toevloeien, zou een geoordeeld wezen zijn, want hij zou dan door het geven van genade rijp móeten worden. Maar zo’n rijp worden schakelt de vrije wil uit en zou derhalve nooit tot volmaaktheid kunnen leiden.

Amen