• Nazaj

OBREDI.... BOŽJE OTROŠTVO....

Božja volja je bila torej prezrta, kar je povzročilo grozljivo stanje, ki resno ogroža vero. Le redki ljudje dojemajo bistvo in ti redki sicer izpolnjujejo predpisane zapovedi, a so hkrati tako povezani z Gospodom, da iz te povezave črpajo moč, ki pa jo pripisujejo izpolnjevanju teh zapovedi. Čeprav ta napačna predstava v resnici ne škoduje njihovim dušam, ta moč lahko priteče k človeku tudi brez navzven prepoznavnih obredov, če le njihovo srce išče in sproži zvezo z Bogom. Medtem pa obredi brez srčne povezanosti ne bodo priresli nobenega blagoslova. Prav tako je pomembno, da se vprašamo o posinovljenju z Bogom.   

V skladu z dogmo so samo katoličani upravičeni, da se lahko imenujejo Božji otroci. To je popolnoma napačno mišljenje, ki ga ni mogoče z ničemer upravičiti. Kdor se zavzema za delo na sebi in si neumorno prizadeva za popolnost, kdor strogo preverja sebe in svoja dejanja, kdor si nenehno prizadeva izpolnjevati božjo voljo, resno želi postati Božji otrok, ga ima Oče za svojega otroka. Toda obveznosti in njihovo izpolnjevanje ne bodo nikoli tako dragocene kot prostovoljno radostno služenje Bogu. Prisila nikoli ne dovoli, da bi se aktivirala lastna volja.

Izpolnjevanje zapovedi v stanju prisile pred Bogom ni posebej hvalevredno, toda že najmanjša prostovoljna predaja svojemu Stvarniku je izjemen korak naprej za človekovo dušo. In tako je Bog človeštvu pravzaprav vedno sporočal svojo voljo, vendar nikoli ni zapovedal, da je treba njegovo voljo izpolnjevati kot dolžnost, saj ima zanj vrednost le, če človek premaga samega sebe in iz ljubezni do Boga sprejme določeno mero.  Kajti le tako se bo človeška volja nagnila in si zavestno prizadevala za povezanost z Očetom v nebesih, le tako se bo začel otrokov odnos z Očetom.

Človek si bo kot otrok prizadeval biti poslušen Očetu v nebesih, otrok bo ljubil svojega Očeta in mu skušal ugajati ter se oblikovati tako, da ga bo Oče ljubeče pritegnil k svojemu srcu, in tako si človek zavestno prizadeva za Božje otroško....

Amen.

Ceremoniën - Kindschap Gods

De Wil van God is dus genegeerd en daaruit is een wantoestand ontstaan, die het geloof ernstig in gevaar brengt. Maar weinig mensen begrijpen de kern en deze weinige vervullen wel de voorgeschreven geboden, maar zijn tegelijkertijd zo met de Heer verbonden, dat ze uit deze verbinding de kracht putten, die ze echter toeschrijven aan het vervullen van die geboden. Deze verkeerde opvatting schaadt weliswaar zijn ziel niet, maar ook zonder uiterlijk herkenbare ceremoniën kan de mens die kracht toevloeien, als zijn hart alleen maar de aaneensluiting met God zoekt en er de weg voor baant. Terwijl de ceremoniën zonder innige aaneensluiting helemaal geen zegen als gevolg zullen hebben.

Verder is het belangrijk eens een standpunt in te nemen met betrekking tot de vraag over het kindschap Gods. Volgens dogma heeft alleen de katholiek er recht op, zich een kind Gods te mogen noemen. Dit is een totaal verkeerde opvatting, die door niets is te motiveren. Wie het zich eraan gelegen laat liggen, onverdroten aan zich te werken en dus streeft naar volmaaktheid, wie steeds maar zichzelf en zijn handelen aan een streng onderzoek onderwerpt, wie voortdurend probeert de goddelijke Wil te vervullen, die neemt het kindschap Gods serieus en deze beschouwt de Vader als Zijn kind. Maar nooit zijn plichten en hun vervulling zo waardevol als een blijmoedig dienen van God in alle wilsvrijheid. Dwang laat nooit de eigen wil aktief worden.

Het vervullen van de geboden in een toestand van dwang is niet bijzonder verdienstelijk voor God, maar de geringste vrijwillige overgave aan Zijn Schepper is uitermate bevorderlijk voor de vooruitgang van de ziel van de mens. En dus heeft God wel steeds de mensen met Zijn Wil in aanraking laten komen, maar Hij heeft nooit bevolen plichtmatig Zijn Wil te vervullen, want voor Hem is het alleen van waarde, wanneer de mens zichzelf overwint en uit liefde tot God van alles op zich neemt. Want nu pas buigt de wil van de mens zich en streeft hij bewust naar de verbinding met de Vader in de hemel. Nu pas wordt de weg gebaand voor de verhouding van het kind met de Vader. De mens doet zijn best, de Vader in de hemel gehoorzaam te zijn gelijk een kind. Het kind heeft zijn Vader lief en probeert Hem plezier te doen en zichzelf zo te vormen, dat de Vader het vol Liefde aan Zijn Hart drukt en aldus streeft de mens bewust naar het kindschap Gods.

Amen